Juryrapport 2017: een berg van betekenis

do 15 jun 2017

Onze jury ging ook dit jaar op zoek naar de meest belangwekkende voorstellingen van het afgelopen seizoen. Na intense discussies kwamen ze tot een mooie selectie van twaalf theater- en dansparels. Wat de jury nu net zo bijzonder vindt aan deze voorstellingen wordt toegelicht in het juryrapport. Klik hier om je volledig onder te dompelen in de lovende woorden van de jury.

Hier alvast een blik op hoe de jury het afgelopen seizoen ervaren heeft:

Hoe het podiumseizoen 2016-2017 vooral herinnerd mag worden, is als een boerenjaar voor het jeugdtheater. Was het de afgelopen jaren vaak stevig spieden om theater voor kinderen en jongeren in de selectie te krijgen, dan had de jury deze keer makkelijk een heel festival kunnen vullen met alleen straf jeugdtheater. Toeval? Misschien voor een deel, maar in geen ander veld laat zich beter zien wat zich in het héle landschap lijkt te voltrekken: een nieuwe generatie makers en spelers steekt de usual suspects steeds meer naar de kroon. Met een frisse fantasie, een nieuw spel met materialen, een onbevangen dramaturgie. Het jeugdtheater bood zowel vette show als ontroerende verstilling, en enkele van de schaarse gevallen van sterke nieuwe theaterschriftuur. Zoals ook Hof van Eede met Vanish Beach een punt maakt van doorwrochte teksten, zou je meer gezelschappen willen zien.

Naast dat hoge aandeel jeugdtheater in de uiteindelijke selectie van twaalf voorstellingen is de jury blij om nog eens een stevige scheut ‘dans dans’ te mogen presenteren: bewegende lichamen die geen hoger verhaal dienen, maar dat verhaal in al hun concrete abstractie zelf uitkerven in de ruimte, hier in directe relatie tot muziek. Ze lijken ver af te staan van alle rasechte spelerstheater van BUKO, CHASSE PATATE en Risjaar Drei aan de andere kant van het spectrum, maar samen accentueren ze des te meer het sterk fysieke karakter van deze selectie.

In zo’n brede spiegel van de Vlaamse podiumkunsten schept deze jury eer: van het jonge geweld in Klutserkrakkekilililokatastrof tot een recreatie van Rosas, van groot schouwburgtoneel tot al even genereus locatietheater, van Shakespeare als boegbeeld van de klassieke canon tot de onderbelichte Afro-Amerikaanse erfenis, van de jonge kinderen in Five Easy Pieces tot ouderdomsdeken Jan Decleir. De enige rode draad door deze selectie is dat er voor het eerst in jaren geen Nederlandse voorstelling tussen zit, maar zoek daar vooral geen statement achter. (Zo vielen Toneelgroep Amsterdam en The Automated Sniper van Julian Hetzel en Frascati Productions maar op het laatste nippertje af.) Liever laat de jury de gekozen parels voor zich spreken. Ze stralen van het vakmanschap, de relevantie, de vernieuwingsdrang, het spelplezier en/of de ontroering die we er samen in hebben zien schitteren.