het Theater Festival

Wanneer de voorstelling nog maar het begin is

zo 18 sep 2022

Charlotte Durnajkin

Daar stond ik dan. Voor de spiegel. Ik had mijn lenzen al in hun zwembadjes opgeborgen en had ook al de make-up van één oog verwijderd, toen ik mezelf troebel en half-gemaquilleerd aankeek en plots angstig besefte: ik heb deze avond te veel gebabbeld. Ik kwam thuis na een voorstelling op Het TheaterFestival, die ik samen met mijn kompanen van de redactie was gaan bekijken. We waren na de voorstelling in een gesprek verwikkeld geraakt en hadden besloten onze wervelwind aan interpretaties een plaats te geven aan de cafétafel.

Sommigen vonden de voorstelling waanzinnig boeiend, anderen vonden het een trapje minder interessant. Waarom had de maker toch die bepaalde decorkeuze gemaakt? Had de muziek bijgedragen tot de betekenis van de voorstelling? Wat had de maker toch geprobeerd te verwoorden? Van mijn eigen mening was ik natuurlijk heilig overtuigd en ik had haar die avond dan ook lustig gedeeld met het team. Nu besloop me echter de koortsige twijfel of ik hierbij dan toch niet een beetje te enthousiast te werk was gegaan. Hadden de anderen wel boodschap aan mijn passioneel relaas over deze voorstelling?

De volgende ochtend bracht me wel wat geruststelling. Toen ik weer met diezelfde kompanen aan de U-vormige redactietafel samenkwam, bevonden we ons na een tijd wederom in een gepassioneerd gesprek over theater. Toen drong het tot me door: het was niet alleen ik die gisteren veel gebabbeld had. Dit is gewoon wat theater met een groep mensen doet.

Theater zet aan tot praten. 

Het zet aan tot reactie. En dat is maar goed ook. Meningen poneren, het eindeloze her- en formu-leren, dat zijn pogingen om onszelf zo helder mogelijk uit te drukken. De haast eindeloze woordenstroom geeft geen blijk van egocentrisme. Het legt iets veel kwetsbaarders bloot: hoe we samen in een eindeloze lus zitten waarin we op zoek zijn naar connectie.

Theater zet aan tot praten. En theater praat. 

Wat wil deze maker ons vertellen? Welke queestes zitten er eventueel verborgen achter wat er gepresenteerd wordt op het podium? Dat weten we eigenlijk nooit zeker. Stiekem weet misschien de maker dat zelf niet zeker. Ook interviews blijken soms meer vragen op te leveren dan antwoorden. Dat hebben mijn kompanen en ik na een weekje redactie zeker geleerd. 

Theater babbelt. Luid en gepassioneerd. Het hakkelt, struikelt over zijn woorden en her-form-u-leert. En als publiek zetten wij het gesprek verder aan de cafétafel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: