SAVE THE DATE 05 SEP – 15 SEP 2024 ANTWERPEN

05 SEP - 15 SEP 2024 / ANTWERPEN

Terug naar Springville

za 11 sep 2021

Elk jaar haalt het TheaterFestival onder de noemer #goldenoldie een voorstelling vanonder het stof. Dit jaar valt die eer te beurt aan Miet Warlop, die Springville uit 2009 herwerkte naar after all springville, met een volledig nieuwe cast. Benieuwd naar de herinneringen van de originele performers, nam ik met een aantal van hen contact op.

Eva Lesage

Miet Warlop

Wie het werk van Miet Warlop kent, herkent op scène meteen haar absurde universum. Het wordt bevolkt door rare en kleurrijke wezens, vaak half mens, half object. In after all springville staat een kartonnen huis op scène, waar ze rond cirkelen. Een elegant gedekte tafel, een kartonnen doos en een elektriciteitskast krijgen niet alleen benen, maar ook een eigen willetje.

AREND PINOY

Wie speelde je?

‘Ik speelde eerst de onderkant van de reus, Sofie Durnez was de bovenkant. Toen ik een hernia in mijn nek bleek te hebben, en joggen met iemand in je nek geen goed idee meer leek, deed ik een upgrade van onderkant van reus naar groen mannetje dat uit het raam valt.’

Hoe kijk je terug op de voorstelling?

‘In Springville ben je als performer een minideeltje van een levend, schattig kunstwerk. Het geeft een egoloos gevoel om die voorstelling te mogen spelen. “En wat speel je?”, werd ons soms gevraagd. “Een elektriciteitskast!” (lacht) De moeilijkheid zat hem in de technische vernuftigheden en die allemaal juist krijgen. Als performer was je tegelijk ook technicus. Binnen in het kartonnen huis op het podium was er een constant gefluister en gegiechel, werden er props doorgegeven…’

‘Dat dit af en toe faliekant mislukte, hoorde erbij. Ik herinner mij een keer in Duitsland: het huis blokkeerde, waardoor de climax van de voorstelling wat dreigde te mislukken. In een impulsief momentje besloot ik dan maar het hele huis naar voor te doen omkantelen. Waar ik niet aan gedacht had, was dat Miet – als kartonnen doos – op die plek op scène lag. Bijgevolg kreeg ze heel het huis letterlijk op haar doos, waardoor ze een nacht met een hersenschudding in een Duits ziekenhuis mocht doorbrengen.’

DIEDERIK PEETERS

Wie speelde je?

‘Ik was het enige niet-object in de show. Ik was het mannetje in het groen kostuum.’

Hoe kijk je terug op de voorstelling?

‘Ik heb geen pittige anekdotes, maar het was heel tof om te doen en gemakkelijk voor mij. In tegenstelling tot al mijn collega’s die heel lang in bepaalde fysiek ongemakkelijke houdingen moesten repeteren, was alles voor mij behoorlijk rustig. Ik moest één halfacrobatische duik maken door het raam van het kartonnen huis aan het begin van de voorstelling. Aangezien ik niet acrobatisch aangelegd ben, was dat een heuse opdracht. Het was tof, want het voelde alsof je live in een animatiefilm zat.’

KATJA DREYER

Wie speelde je?

‘Ik was de tafel. Diederik had mijn nummer aan Miet gegeven, en zij had iemand nodig met benen. Het was een echte been-casting. Ik kreeg op een bepaald moment een telefoontje van Miet, die zei: “We willen je omwille van je benen.”’

‘Ik heb heel veel voorstellingen gespeeld, maar dit was fysiek echt wel de zwaarste, omdat er zo veel op de tafel stond, een heel zware nota bene. Je staat op hoge hakken, 90 graden voorovergebogen, met een groot tafelblad waar dan nog vanalles wordt opgezet. Je kan niets zien. En de andere spelers kunnen ook niets zien, eigenlijk. Het was superleuk, maar wel heel uitdagend – op veel vlakken.’

Hoe kijk je terug op de voorstelling?

‘De creatie van de voorstelling was een mooi, maar hard proces, zeker voor Sofie (Durnez, red.), onze kostuumontwerpster. Want de performer is maar een heel klein deeltje van de show. In Springville kon je als performer amper iets of iemand zien. Iedereen zat verstopt onder een tafel, een doos of een kast. Je moest puur op gehoor spelen. Het is een voorstelling die me bijgebleven is omdat je altijd moest luisteren en denken: “Ah, nu heb ik twintig voetstappen gehoord, en zoals het nu klinkt, klinkt het meestal als ik op de juiste plek in de ruimte sta.” Het is ook een voorstelling die een beetje over falen gaat, of het plezier van hoe falen eruit kan zien. Je wilt immers niet dat de tafel gaat vallen, of dat er iets van de tafel valt voordat je klaar was. Dus dat was een heel mooi evenwicht – om het falen op het juiste moment te laten gebeuren.’

—

Aan: redactie@theaterfestival.be

Van: Laura Vanborm

Hallo,

Ik was het elektriciteitskastje.
Soms was het claustrofobisch.
Veel geduld hebben!

Jouw moment afwachten… Dus je gedachten niet laten wegdrijven, want de cue was een geluid.
Drie bommen laten afgaan en sterven als een held…
En dan, liggend op de grond, weer wachten tot de voorstelling gedaan is.

Laura