Speed in de kont of een kus

vr 08 sep 2023

In The NarcoSexuals voert Dries Verhoeven een groep mannen op die de eenzaamheid ontvluchten in wilde seks en bergen drugs. ‘Geen andere voorstelling maakte het afgelopen seizoen meer fysieke indruk op de jury’, laat de TheaterFestival-jury weten in haar rapport. Reden genoeg voor onze redactie om zelf eens een kijkje te nemen bij deze escapistische bende. 

Anna May Christmas 

Het felverlichte huis dat mijn aandacht meteen trekt, clasht met de donkere steegjes van Brussel waar ik net doorheen ben gewandeld. Zulke steegjes waar je best niet te lang in staart. Ik staar nu naar deze naakte jongens die duidelijk al lang bezig zijn. Ze zijn aan het dansen, zweven, neuken, kletsen en staren. Ik zie flitsen van trillende konten op vensterbanken en kronkelende mannen in de gang. Ik moet nog acclimatiseren. Ik kijk binnen in de bungalow naar het interieur, de boekenkast, de poppers en de vuile sneakers in de hoek. Ik sluit mijn ogen om te luisteren naar hun stemmen, hun woorden. Ze zijn zo dicht. Ik hoor hun gedachten. 

Na een paar keer rond het gebouw te wandelen en de mensen rond mij te analyseren, durf ik dichterbij te komen. Ik ben benieuwd naar wat ze zien, waarop ze dansen, waarom ze grinniken. Ik kijk naar iets dat normaal niet gezien wordt. Naar iets dat geheim is, dat verscholen is in het donker. Ik ben een buitenstaander en voel me ongemakkelijk, zenuwachtig zelfs. Ik moet wennen aan hoe expliciet hun naakte lichamen zijn, en hoe ruw hun woorden en bewegingen. Het is intimiderend hoe ze blijven staren. Hoe ze me willen betrekken in hun verhaal en hun ervaring. En toch wil ik niet wegkijken. Ik wil niet beschaamd zijn.

Ik heb geen macht meer over mijn eigen blik. We denken altijd dat we controle hebben over onze ogen, ons eigen lichaam. Dat we zelf kunnen beslissen wanneer en waar we kijken. Waarom voelt dit nu plots wel als een probleem? Ik ben publiek. Ik moet kijken. Dat is de enige reden waarom ik hier ben. Dat kijken is anders subtiel, zelden confronterend of ongemakkelijk. Er zit een onbesproken afstand tussen. Hier is het anders. Ik kan zelf kiezen waar ik ga of sta, waar ik mijn blik heen stuur, hoelang ik blijf kijken. Welk perspectief vind ik het interessantst? Het raam, de gleuf, de deur? Blijf ik kijken naar één man of moet ik mijn aandacht verdelen? 

Ik word zelf bekeken. Door het publiek, die jongens, de kunstenaar zelf. De man met veel borsthaar zit in een roes en kijkt naar het plafond. De geblondeerde jongen daarentegen weet mijn ogen vanuit elke hoek van de kamer te vinden. Er loopt een rilling langs mijn rug. Doe ik dit wel juist? Het voelt zo vreemd. 

Na verloop van tijd durf ik een aantal blikken vast te houden. Ik voel mezelf verdrinken in hun wereld. In hun ups en downs, in hun eb en vloed, in hun eenzaamheid en fuck you-mentaliteit, in hun climax. De euforie van overconsumptie slokt hen op. Nemen ze mij mee? Zoveel verschillende soorten drugs, zoveel verschillende soorten seks met zoveel verschillende mannen. Hun blikken blijven me vinden. Die lege, zoekende blik. Eenzaam. Ik wil een deken over hun naakte, rillende lichamen leggen. Hen onderstoppen. Zeggen dat het goed komt. Ik voel hun tweestrijd. Ze zeggen het zelf: ‘In a way it’s like, you know, fucking my loneliness away. But it’s also fucking liberating.’ 

Ik heb me intussen verplaatst naar de achterkant van het gebouw. Ik kijk nu naar een gezicht dat ik al eeuwen lijk te kennen. Het vertelt me dat ze voor elkaar zorgen. Dat als het moet ze wel gewoon een beetje speed in de kont geven. Of een kus. Hij kijkt me aan: ‘You find that worrying? You want me to do yoga instead, is that it?’ 

Ik voel me aangesproken. Ik wil hen vertellen dat ik geen oordeel vel. Dat hun verwijten niet op mij van toepassing zijn. Ik wil roepen dat mijn naam niet ‘maatschappij’ is, ook al word ik zo aangesproken. Ik zie hen niet als ‘the clean, liberal “boy next door’”’. Ze moeten die goedgekeurde homo met hond, partner en kinderwens niet zijn. Ik wil kunnen bevestigen dat het klopt wat ze zeggen. Dat dat ideale beeld van hen inderdaad gewoon bestaat omdat de hetero mens zich daar wél in herkent. Dat hun gevoel relevant is. 

Ik wil ook wel eens voelen hoe het is om geen fuck te geven. Om in een droom te zitten waar tijd, gezondheid, zorgen en toekomst niet bestaan. Om in het nu te leven. Om de ultieme liberation te ervaren. Weg van de realiteit, weg van het individualistisch hokjesdenken. Ik wil iets voelen, ook al is dit niets voor mij.

De muziek stopt. Het gebabbel stokt. Elk om beurt scharrelen ze hun kledingstukken bijeen die over het hele huis verspreid liggen. Ze laten hun nachtversie achter zich en stappen door de deur, hun dagversie tegemoet. Terug naar de realiteit. Opnieuw dat zondagavondgevoel. Verstild blijf ik achter. De mensen rondom mij druipen af, maar ik ben nog niet klaar om te ontnuchteren. Na een laatste blik op het in elkaar geslagen huisje vertrek ook ik met een dubbel gevoel. Een gevoel van verbroken betrokkenheid bij iets waar ik nooit deel van heb uitgemaakt.

Tags: Dries Verhoeven, The NarcoSexuals, Anna May Christmas