A Reason to Break Little Tommy

za 27 aug 2016

Een drieluik van aanstormend talent

We schrijven 2014. Daniel Van Buyten speelt zijn laatste interland, Bart De Wever verkleedt zich in een panda en het Vlaamse theaterlandschap wordt bestormd door een nieuwe garde verbeeldenaars. Twee jaar na hun doorbraak staan Jonas Vermeulen en Boris Van Severen (The Great Downhill Journey of Little Tommy), Robbert&Frank/Frank&Robbert (TO BREAK) en Sachli Gholamalizad (A reason to talk) opnieuw op het TheaterFestival met het stuk dat voor hen veel (of zelfs alles) aan het rollen bracht. Een flashinterview in vijf bedrijven. – Daan Borloo

Hoe is jullie voorstelling in de loop van die twee jaar veranderd?

Robbert en Frank: TO BREAK – The window of opportunity is an sich amper veranderd, maar wij staan wel steviger in onze schoenen nu. We kunnen meer relaxed aan een voorstelling beginnen, daar waar we vroeger zaten te stressen over details. ’t Is een voorstelling waarbij er heel veel van afhangt of de rekwisieten op het juiste moment op de juiste plaats liggen, anders ligt het vervolg aan diggelen.

Jonas en Boris: Eerlijk gezegd is The Great Downhill Journey of Little Tommy weinig veranderd. Voor ons blijft het elke keer een zoektocht om het tempo goed te krijgen, maar globaal gezien is de voorstelling één lange compositie en die staat redelijk vast.

Sachli: Heel subtiel verandert A reason to talk iedere keer wanneer ik het speel. Ook qua gevoel is het telkens een andere voorstelling, al is het maar omdat ik haar met telkens een ander gevoel inzet. Daarnaast zijn er overbodigheden weggevallen en nieuwe inzichten bijgekomen.

Hoe en waar is voor jullie de internationale doorbraak begonnen?

RF: Een kleine shout out naar CAMPO bij deze, want daar begint alles voor ons. Wij maken een voorstelling, en zij doen de rest. Elke plaats waar we gespeeld hebben – nationaal of internationaal – hebben we aan hen te danken. Toch wat ons theaterwerk betreft, want het management van ons beeldende werk hebben we zelf in handen.

JB: Via Theater Aan Zee zijn we geselecteerd voor Big In Belgium. Dat is een programmatie binnen het Edinburgh Fringe Festival, waar allerlei Belgisch werk wordt voorgesteld aan Engelstalig publiek. Onder hen bevinden zich een heleboel programmatoren van over de hele wereld. Op die manier zijn we ook in Nieuw-Zeeland terechtgekomen.

S: Edinburgh, for sure. Een Fringe First opent deuren in de Angelsaksische wereld. Verder is alles een mooie samenloop van juiste ontmoetingen gebleken. De sterren stonden juist, veronderstel ik.

Wat is de coolste plaats waar je gespeeld of gelogeerd hebt?

RF: Met ons beeldende werk zijn we bijvoorbeeld al in Hongkong geweest, en daar hebben we ook op het dak van een zeer luxueuze skyscraper een mix gespeeld van TO BREAK en een voorstelling die we nu aan het maken zijn. Een geweldige ervaring!

JB: Je kan niet verder reizen dan naar Nieuw-Zeeland, dus dat is ongetwijfeld de coolste plaats. Bovendien is het ook een van de mooiste plekken op aarde. En puur qua locaties hadden we het vooral voor de rauwe plekken, waar we ’s avonds laat konden spelen, zoals de loods van Theater Aan Zee, of een garagezaal in Schaarbeek die was omgebouwd tot theaterzaal.

S: Toronto. Alles klopte daar, vooral de nieuwe vriendschappen. De emotionele geladenheid speelde ook een rol. In mijn voorstelling komt namelijk naar boven dat Canada eigenlijk het land was waarnaar mijn moeder en ik op weg waren. Vreemd genoeg voelde daar spelen als thuiskomen.

Reageert het publiek anders op verschillende plaatsen?

RF: Het is moeilijk om Nederlanders naar onze voorstelling te krijgen, maar eens we ze hebben, zijn die wel het meest uitbundig. Soms zelfs zo uitbundig dat je niet meer goed weet of het oprecht is. Applaus maakt natuurlijk deel uit van de code, maar daar veren ze vaak ook allemaal recht. Hier in Vlaanderen zijn mensen op dat vlak gereserveerder, maar daardoor betekent een staande ovatie hier ook iets meer.

JB: Afhankelijk van de plaats en het uur kunnen mensen iets luider, stiller of aandachtiger zijn. Het is fijn om te merken dat sommige mensen zich ook maar moeilijk stil kunnen houden. Soms wordt er iets geroepen, zoals bij een concert, of zitten mensen heel erg mee te dansen in hun stoel. En het was al helemaal hartverwarmend als we tegen het einde van onze speelreeks op Theater Aan Zee merkten dat er hier en daar mensen in de zaal zaten die de teksten al konden meezingen.

S: Ja en nee. Er zijn verschillen in hoé men reageert maar in essentie waren reacties vaak hetzelfde. In Toronto merkte ik bijvoorbeeld dat mensen veel mondiger waren. Ook tijdens de voorstelling durfden mensen gemakkelijker te lachen met de tragiek van de voorstelling en de ‘personages’, wat me erg opluchtte. Ook waren gesprekken na de voorstelling er zeer interessant en woelig, terwijl men in Vlaanderen vaak meer afwachtend of angstig reageert. Al zorgt dat ook wel voor een mooi geladen energie.

Welk project staat er nu in de steigers? En ligt dat in dezelfde lijn van de vorige voorstelling?

Robbert: TO BREAK was een voorstelling die ontstaan is zoals een beeldhouwwerk uit een gigantische blok klei. Nu zijn we een voorstelling aan het maken die net andersom ontstaat: door iets op te bouwen vanuit het niets. Je kan het vergelijken met een bospad. In TO BREAK hebben we zelf een bospad uit het bos gekapt, en nu willen we bomen planten rond een pad dat er al is.

Frank: Cheers op die metafoor!

JB: Wij zijn sowieso los van elkaar erg druk bezig, maar we kunnen wel zeggen dat er volgend seizoen een nieuwe productie aankomt. Daar hebben we een tijd geleden al twee maanden aan gewerkt om te onderzoeken wat en hoe we dat precies willen gaan doen. En nu ligt het plan klaar. We willen er nog niet te veel over kwijt, maar onze zoektocht naar het verenigen van theater en muziek wordt zeker verdergezet.

S: Mijn nieuwe voorstelling (Not) My Paradise gaat binnen minder dan een maand in première in KVS. Ik zie het als een vervolg op A reason to talk – maar dan ook weer helemaal anders. Ik wil nog verder graven en het vage begrip ‘familie’ uitspitten.

Tags: Daan Borloo, A reason to talk, Boris Van Severen, Frank&Robbert/Robbert&Frank, Jonas Vermeulen, Sachli Gholamalizad, The Great Downhill Journey of Little Tommy, The window of opportunity, TO BREAK