“Een kleinood, deze PLATINA, even onverwoestbaar als de titel erboven. Deze Haring is de aandacht van een groot publiek meer dan waard.”
Juryrapport
“Abke Haring en Koen van Kaam spelen twee mensen die elkaar niet bereiken: een poëtisch en indringend duet. Aangrijpend en mooi.”
De Volkskrant
Platina trailer from Toneelhuis on Vimeo.
PLATINA 
Abke Haring/Toneelhuis & Zuidpool
In PLATINA zoekt Abke Haring het gezelschap op van een reëel aanwezige tegenpartij, gespeeld door Koen van Kaam, met wie ze in gesprek gaat. Of althans, met wie ze in gesprek wil gaan. Voor zover een gesprek ooit mogelijk is. Of toegelaten wordt. Of ontweken wordt. Haring zoekt naar de woorden op de grens van de stilte. Onontkoombaar, dwingend en misschien zelfs – ooit – genezend.
Muzikant Jimi Zoet ontwerpt voor dit intimistisch duet een indringende soundscape die de gedachtewendingen van de spelers op de voet volgt.
Na de voorstelling op 3 september gaat jurylid Pieter T’Jonck in gesprek met Abke Haring en Koen van Kaam.
Uit het juryrapport:
PLATINA is de laatste voorstelling van actrice en theatermaker Abke Haring bij het Antwerpse Toneelhuis. Het is een indrukwekkend afscheid geworden, waarin Haring in de beknopte, snijdende schriftuur die haar zo eigen is, het finale vaarwel oproept van een man en een vrouw.
De setting behelst niet meer dan een tafel en twee stoelen. Daarop, daarrond: twee mensen die zich afvragen of er tussen hen nog iets kan worden gezegd. Meer nog dan de woorden spreken de lichamen, sober gechoreografeerd en delicaat uitgelicht als een schilderij van Johannes Vermeer. Tussen de karige regels schuilt vooral stilte.
In PLATINA is een emotionaliteit voelbaar die in vorig werk van Haring vooral aanvoelde als woede, maar hier lijkt neergeslagen tot een droesem van mild verdriet. Het is die kwetsbare menselijkheid die indruk maakt – schreef de woeste Abke Haring voorheen ooit een authentieke liefdesverklaring? Koen van Kaam en Haring zelf spelen op de schoot van het publiek, met een ingehouden expressiviteit die bij momenten ondraaglijk is.
Finaal toont deze kleine parel hoe onverwoestbaar maar hopeloos het verlangen is naar écht contact, hoe spijt om het onuitgesprokene altijd te laat komt en hoe de eindeloos doordraaiende maalmolen van het leven – een gedempte soundscape van Jimi Zoet – blind en onverschillig zijn werk doet. Een mens zou er zijn geliefde eens stevig van omhelzen. Een kleinood, deze PLATINA, even onverwoestbaar als de titel erboven. Deze Haring is de aandacht van een groot publiek meer dan waard.
DE SINGEL
Theaterstudio
Op 3 sep vindt er een nagesprek plaats met jurylid Pieter T'Jonck.
