“Met dit magistraal portret demonstreert Abattoir Fermé wat waarlijk populair theater kan en moet zijn: weerbarstig, geestig, ontroerend, grotesk, maar vooral lillend als het leven zelf.”
Juryrapport
“Een voorstelling die doet wat een mens van het theater verlangt: dit is een feest om naar te kijken en te luisteren, een feest mét een ranzig ruw kantje.”
Focus Knack
BUKO 
Abattoir Fermé
Op de stoep van een uitgestorven motel treffen twee drinkebroers en de bezorgster van een Chinees restaurant elkaar. Met een voorraad drank en een typemachine, gaan ze op zoek naar de zin en onzin van het leven. Drinkend, bluffend en struikelend proberen ze hun leven in een verhaal te gieten. Omdat alleen verhalen het leven zin geven.
BUKO verwijst naar Charles Bukowski (1920-1994), een notoir Amerikaans dichter, schrijver en zuipschuit die woonde en werkte in Los Angeles. Zijn semi-autobiografisch werk portretteert de gokkers, alcoholisten en boefjes uit de ruige achterbuurten van L.A., in een rauwe en directe stijl boordevol geestige dialogen.
Het Mechelse gezelschap Abattoir Fermé vertelt graag verhalen over wat zich afspeelt wanneer de deur dicht is en de gordijnen zijn gesloten. Haar beeldtaal is erg visueel, met een filmische inslag en veel theatrale fantasie. Dominique Van Malder speelde o.a. bij Studio ORKA. Tom Vermeir speelde o.a. bij Cie Cecilia, hetKIP en hetpaleis. Op het witte scherm is hij bekend van o.a. Belgica van Felix van Groeningen. De Zuid-Koreaanse danseres en performer Sung-Im was eerder al te zien bij Jan Fabre, Les Ballets C. de la B., Needcompany en Abattoir Fermé. De regie is in handen van Stef Lernous.
Uit het juryrapport:
In BUKO neemt regisseur Stef Lernous de kijker opnieuw mee naar zijn geliefde universum: Los Angeles. Niet de glitter en de glamour van de spektakelindustrie fascineert zijn blik, wel de grauwe zelfkant van een ratrace waarin succes en roem niet meer zijn dan ijdele fata morgana’s. Het LA van Lernous is het land van de wannabe’s en vooral de has beens, waarvoor hij zich baseerde op het grauwe zuip-proza van Charles Bukowski.
We kijken op de voorgevel van een groezelig motel. Dominique Van Malder en Tom Vermeir spelen twee aan lager wal geraakte schrijvers. Ze bewonen elk een kamer, broederlijk naast elkaar, met als bloedband een frigobox vol drank. Succes hebben ze niet, ambitie al evenmin, maar ze zijn schrijver, zelfs al moeten ze dat vieren in het afvoerputje van de Amerikaanse showbizz. Hun marginaliteit is hun identiteit. En samen houden ze voor elkaar en de buitenwereld de illusie hoog dat die identiteit een keuze is. De existentiële leegheid die achter die illusie schuilgaat, gaan ze te lijf met liters alcohol en evenveel geouwehoer. Over seks, over het leven, over vriendschap, over de kunst, maar toch vooral over seks. Samen zuipen ze de gapende existentiële leegte in hun miezerige bestaan dicht. En als er al een vrouw in hun leven opduikt (de intrigerende Sung Im Her speelt een starlette die de twee heren fast food bezorgt), wordt dat gapende gat alleen maar afgrondelijker.
Alles klopt aan BUKO: Sven Kuijk verheft met zijn prachtige decor verval tot een ware kunst, terwijl Lernous tekent voor een rijke en gelaagde tekst die niet alleen de kolder alle vrije ruimte laat, maar ook een interessante existentiële ader van dieptragische zelfdestructie aanboort. Tegelijk is BUKO een minutieus geregisseerde voorstelling die juist in haar precisie alle vrijheid geeft aan de acteurs. En die spelen zonder meer weergaloos, alsof ze alle gezever, geklaag, medelijden, zelfmedelijden en gewortel ter plekke uitvinden. BUKO is daarom een ware gebeurtenis, ambachtelijk precies, maar vooral stinkend en klevend als kots. Ze voert je van schaterlach naar afgrijzen en weer terug. Met dit magistraal portret demonstreert Abattoir Fermé wat waarlijk populair theater kan en moet zijn: weerbarstig, geestig, ontroerend, grotesk, maar vooral lillend als het leven zelf.
Kaaitheater