“Als een strak gespannen snaar trilt hun persoonlijke betrokkenheid onder de voorstelling, terwijl hun identitaire confrontatie vanzelf de hele zaal besmet met haar urgentie.”
Juryrapport
“Mooi hoe een banaal liefdesverhaal tegelijk de kern van integratie in zich draagt.”
Gazet van Antwerpen
alleen 
tg STAN
Wat hebben we elkaar te vertellen?
Wat hebben we met elkaar gemeen?
Theater.
Dat zal waarschijnlijk alles zijn.
Dat is eigenlijk heel weinig.
Dat is niets.
alleen is een confrontatie tussen twee werelden: de schrijver en de toneelmaker, de autochtoon en de allochtoon, de pessimist en de optimist, de belg en de belg. tg STAN-lid Sara De Roo en schrijver Fikry El Azouzzi. alleen is een voorstelling die bruggen wil slaan. De Roo vertelt het multicultureel liefdesverhaal tussen blanke journaliste Eva en de van Marokko afkomstige afwasser Ayoub. Tegelijk vertrek haar samenwerking met El Azzouzi uit een frustratie over het blanke monoculturele karakter van onze podiumwereld. De afstand tussen de verschillen in visie en wereldbeelden probeert ze in haar correspondentie met de auteur te overbruggen. En dat is nodig, want als we geen bruggen slaan, blijven we alleen achter.
tg STAN is het theatercollectief rond Jolente De Keersmaeker, Sara De Roo, Damiaan De Schrijver en Frank Vercruyssen, met een resolute keuze voor teksttheater. Centraal in hun voorstellingen staat de toneelspeler, die zowel maker als speler is.
Auteur Fikry El Azzouzi schrijft columns, romans en theaterteksten. Hij ontving de Arkprijs van het Vrije woord voor zijn theatertekst en roman Drarrie in de nacht. Sinds kort maakt hij deel uit van het KVS-ensemble, waarvoor hij o.a. de tekst van Malcolm X schreef.
Uit het juryrapport:
Je betreedt de zaal van alleen en je schrikt. De stoeltjes staan heel anders dan anders. Scenograaf Jozef Wouters plaatste ze niet netjes in een blok voor het podium, maar schoof ze tegen de rechterflank van de zaal. Hoe dichter bij het podium, hoe korter de rijen. De scène zelf is grotendeels onbelicht en afgeschermd door een zwart gordijn. Heden geen theater? Het voelt al van bij aanvang behoorlijk desoriënterend. Enkel boven het uiterste rechterhoekje hangt een spotje. Daaronder zal Sara De Roo als een verontwaardigde vrouw, een gefrustreerde actrice, een schichtig wezen en een vertwijfelde wereldburger een verhakkelde monoloog afsteken. Haar kwetsbaarheid wordt de mededeling zelf.
Alleen vertelt niet alleen het verhaal van een blanke vrouw die verliefd wordt op een afwasser met Marokkaanse roots, maar ook het verhaal achter dat verhaal. De Roo bestelde de tekst bij Fikry El Azzouzi, zoals dat bij STAN wel vaker is gebeurd bij eigentijdse auteurs. Maar deze keer wilde De Roo ‘de brug slaan naar een andere gemeenschap’, door direct in dialoog te gaan over diversiteit, verschillen en gelijkenissen. Viel dat even tegen. Toen ze het resultaat te lezen kreeg, bleek dat naar haar zin te weinig theater en te veel roman. Het werd het begin van een heftige discussie tussen twee artiesten, die uiteindelijk deel geworden is van de voorstelling. De moeizame liefdesrelatie van haar personage met een Marokkaanse man wordt afgewisseld met een briefcorrespondentie tussen De Roo en El Azzouzi over, onder meer, het clichégehalte van die relatie.
Die dubbele laag maakt van alleen bij uitstek een duet, een heerlijk machtsspel tussen actrice en schrijver, met elk twee heel verschillende poetica’s en achtergronden. Als een strak gespannen snaar trilt hun persoonlijke betrokkenheid onder de voorstelling, terwijl hun identitaire confrontatie vanzelf de hele zaal besmet met haar urgentie. In weerwil van alle voorzichtige gevoeligheden rond ‘diversiteit’ houdt alleen niets bedekt, en dat voelt juist dubbel bevrijdend. Deze makers durven flirten met de mislukking: een statement op zich, maar ook een krachtige metafoor voor alle gebrek aan moed in deze samenleving om voorbij het multiculturele cliché te denken. In dat ene punt komen alle dwarse zichtlijnen in de zaal samen: het twijfelende personage in die rechterhoek, als een dwingende uitnodiging om ernstig te twijfelen aan onszelf, aan rechts, aan het Westen, aan de klassieke opstelling van de toeschouwerszitjes in het theater. In deze solo wordt hakkelen scoren.
De Vaartkapoen
