“Het is geen ‘re-enacting’ van de aanslag op de burgerlijkheid van toen, maar een verslag van de vragen die jonge mensen zich nu stellen over hun plaats, hun verantwoordelijkheid in een wereld die helemaal uit de bocht gaat.”
#jury19 Pieter T'Jonck
“Een van de meest energieke, doortimmerde en opwindende dansvoorstellingen van het jaar.”
Knack
Wat blijft er over van de erfenis van mei ’68?
Choreograaf Michiel Vandevelde onderzoekt samen met dertien jongeren tussen 14 en 23 jaar hoe de wereld geëvolueerd is in de vijftig jaar tussen 1968 en nu. Wat is er gebeurd met de waarden en de idealen van de sixties? Hoe kijken jongeren naar de geschiedenis en hoe zien ze hun toekomst?
Hij liet zich inspireren op de legendarische voorstelling Paradise Now (1968) van het New Yorkse theatergezelschap The Living Theater. Via spirituele teksten als I Ching (het boek van veranderingen) en de Kabbalah probeerde The Living Theater het publiek tot actie te verleiden door het mee te voeren in een vier uur durende extatische trip.
In deze nieuwe creatie blikt Michiel Vandevelde terug om iets te zeggen over de toekomst. Kan je nog nadenken over de toekomst in een wereld die ernstig bedreigd wordt door klimaatverandering? Wat zijn de idealen nu we ideologie hebben afgezworen? Hoe moet je revolteren nu de digitale revolutie het publieke debat heeft overgenomen? Wanneer dertien jongeren vijftig jaar geschiedenis scannen en in een wilde choreografie van iconische beelden steken, openen er zich misschien nieuwe perspectieven.
Uit het juryrapport:
Zo de tijden, zo de zeden. Ook in het theater. Je kan het je nauwelijks nog voorstellen, maar In 1968 kon het Amerikaanse ‘Living Theater’ Avignon nog schokken met naakte performers in het publiek. Of ging het tumult over hun missie om de bestaande cultuur te vervangen door een nieuwe, paradijselijke orde. We weten ondertussen dat van die dromen niets in huis kwam, en dat die generatie terzake zelf niet vrijuit ging.
Vijftig jaar na datum kijkt Michiel Vandevelde met een groep jongeren tussen 14 en 24 jaar oud terug op die tijd, en op al wat er sindsdien gebeurde. Daar begint het stuk mee. Vijftig iconische beelden tonen een wereld die minder vredig was dan we graag geloven. Het gebeurde ook allemaal zo ver van ons vandaan.
Maar ondertussen pakken zich ook aan de West-Europese horizon donkere wolken samen. Zo wordt het utopische denken van vijftig jaar geleden toch weer relevant voor jongeren. Dat is het mooie aan deze voorstelling. Het is geen ‘re-enacting’ van de aanslag op de burgerlijkheid van toen, maar een verslag van de vragen die jonge mensen zich nu stellen over hun plaats en hun verantwoordelijkheid in een wereld die helemaal uit de bocht gaat.
Paradise Now (1968-2018) is het sjabloon waarop ze hun eigen wereldbeschouwing performen, uitlopend op een lange reeks vragen en vaststellingen. Je voelt de hand van Vandevelde in de keuze van referenties en bewoordingen, maar de overtuiging waarmee zijn jonge spelers die brengen, is helemaal van hen.