“Ouder Kind is genadeloos eerlijk theater, kwetsbaar en naakt, over twee vrienden, over theater, maar ook over het koloniale heden en verleden, over vriendschap, over engagement. (...) Men doet er alsof, en net daarom is het echt.”
#jury19 Karel Vanhaesebrouck
“Een lofzang op de vriendschap die kwetst en wonden slaat, maar ook na twintig jaar onverbrekelijk blijft. En op de koop toe nog eens diepmenselijk theater voortbrengt.”
De Standaard
“Het resultaat is een stuk waarin feit en fictie door elkaar lopen, en je een intens beeld krijgt van de band tussen acteur en regisseur.”
Klara
Ouder Kind 
Raven Ruëll & Bruno Vanden Broecke / KVS
’De helft van onze wandeling is terugkeren op onze schreden,’ uit Walden van Henry David Thoreau.
‘Ik ben dat nooit vergeten. Wij verliezen ons niet meer. We kunnen niet meer verloren lopen. De GPS maakt dat onmogelijk. Het gevoel van verloren te zijn, zijn we verloren. En doordat ge u niet kunt verliezen, kunt ge ook niets ontdekken.’
Ouder Kind schetst een gefictionaliseerd autobiografisch portret van Raven Ruëll en Bruno Vanden Broecke. Het gaat over vriendschap, over gefaalde projecten en over de eeuwige spanning tussen acteur en regisseur. Samen gaan ze op zoek naar de kwetsbaarheid van hun intense vriendschap. De twee acteurs spelen een alternatieve versie van zichzelf, waar fictie en non-fictie zich met elkaar vermengen.
Ouder Kind is de tiende voorstelling die Raven Ruëll en Bruno Vanden Broecke samen maken. Voor deze mijlpaal in hun jarenlange samenwerking hebben ze alles anders aangepakt. Buiten enkele techniekers weet niemand waaraan zich te verwachten.
Uit het juryrapport:
Niets in de handen, niets in de mouwen, dat is de ware kracht van Ouder Kind van Raven Ruëll en Bruno Vanden Broecke. Geen decor, geen kostuums, geen gedoe. Twee acteurs op een leeg podium – enkel een pupiter. Ze spelen zichzelf, maar ook weer niet. Vanden Broecke komt op als de pater uit Missie. Zelfde houding, zelfde tics. En plots, helemaal vanop het vierde balkon, een briesende Ruëll. Hij vindt het maar niks, dat acteursgedoe van zijn vriend. Lui, ongeïnspireerd, fake. Ruëlls uitval is het begin van een meedogenloze woordenwisseling, nou ja tirade, tussen beiden. Geen spaander laten ze van elkaar heel. Maar hoe harder ze het scalpeermes in het vel van de ander drukken, hoe urgenter hun vriendschap wordt.
Ingenieus vermengt Ouder Kind autobiografie en fictie (Ruëll is nooit toneelleraar in Goma geweest, maar het is wel een geestige knipoog naar de hetze van afgelopen seizoen rond de herneming van zijn Leopold-voorstelling). Alleen doet dat onderscheid eigenlijk niet ter zake. Ouder Kind is het verhaal van twee vrienden die zo dicht op elkaars huid gaan zitten dat plots de bom barst. Ruëll is de dromerige radicaal, soms megalomaan, steeds balancerend tussen euforie en depressie. Kunst is voor hem een zaak van leven en dood, van onvoorwaardelijk engagement. Bruno is de beroepsspeler, speelt om het even wat. Hij moet in de eerste plaats zijn gezin onderhouden, er moet brood op de plank. En hij houdt van de spotlights, hengelt naar de gunsten van het publiek. Erger nog, althans volgens zijn boezemvriend: hij verkoopt zijn ziel aan de televisie. De regisseur versus de acteur, de idealist versus de pragmaticus. En toch kunnen ze niet zonder elkaar. Daar moeten vodden van komen. Het publiek is getuige van een catharsis. Na jaren van wederzijdse afwezigheid proberen twee vrienden elkaar opnieuw te vinden. Hand in hand door de drek om voor altijd samen verder te kunnen gaan.
Ouder Kind is een mooie meerlagige voorstelling waarin de (semi-)autobiografische lijn mooi inhaakt op de theatrale situatie zelf. Ruëll en Vanden Broecke spelen schijnbaar zichzelf, maar zetten hun eigen persoonlijkheid tegelijk in als spelersmateriaal: ze spelen hoe de ander hen ziet, wat hun omgeving van hen verwacht en hoe het publiek hen wil zien. En dat steeds op het scherp van de snee, zonder te verdrinken in een zelfreferentiële reflectie over theater. Ouder Kind is genadeloos eerlijk theater, kwetsbaar en naakt, over twee vrienden, over theater, maar ook over zoveel meer: over het koloniale heden en verleden, over vriendschap, over engagement. Ouder Kind is een ode aan de meest reële, maar ook de meest artificiële der kunst vormen: theater. Men doet er alsof, en net daarom is het echt.
NTGent SchouwburgOpgelet! Tickets aan de avondkassa enkel CASH (!)
Raven Ruëll (1978) studeerde in 2001 af aan de Brusselse media- en theaterschool RITCS. Als schrijver, acteur en regisseur werkte hij voornamelijk voor Theater Antigone (waar hij ook lid is van de artistieke staf), BRONKS, Theater Artemis, LOD-Muziektheater en KVS. Voor de Franstalige gemeenschap werkte hij voor het kunstenaarscollectief Le Groupov en voor het Brusselse Théâtre National.
Bruno Vanden Broecke (1974) is als KVS-gezicht te zien in Missie, Para en Ouder Kind. In KVS maakte hij 11 jaar geleden de monoloog Missie over missionaris André Vervecken. Dit stuk is geschreven door David Van Reybrouck in een regie van Raven Ruëll. De Engelse vertaling ligt nu voor. Ook de opvolger Para toerde al door heel België en Nederland. Op het Nederlands Theaterfestival 2018 werd hij zelfs bekroond met de Louis d’Or voor beste mannelijke hoofdrol.
Hij was verbonden aan het collectief SKaGeN (2000 tot 2009) dat hij mee oprichtte, en Compagnie De Koe (1999-2008). In 2015 maakte hij met Matteo Simoni en Ruth Beeckmans Hechten naar een tekst van Stefaan Van Brabandt. Hij speelde in 2015 ook Socrates, de gelijknamige theaterproductie van De Verwondering.
