‘Waar zit de radicaliteit in jullie woorden en daden?’

za 02 sep 2017

Gisteren sprak Fabrice Murgia de State of the Union uit, de traditionele opener van het TheaterFestival. Dat deze speech net als de State of the Youth en de State of the Other ieder jaar straffe reacties losweekt, staat buiten kijf. Wij peilden naar de opinie van enkele kritische toehoorders.

Elise Pierre, Dina Dooreman en Milana Vojnovic

 

Michael De Cock, artistiek leider KVS
Ik vond de State of the Union zeer inspirerend, verfrissend en uitdagend. Wat ik vooral goed vond, is de keuze die het TheaterFestival maakte om de deur open te zetten naar nieuwe publieken.
Met Fabrice Murgia voor de State of the Union en Tiago Rodrigues voor de State of the Other krijg je twee blikken van buitenaf en daar is grote nood aan. De Vlaamse theatersector gaat namelijk te veel uit van het geloof in eigen kunnen. De grote winst voor mij is dat we de poorten naar de wereld kunnen openzetten om alles in vraag te stellen: onze sector, onze manier van werken en onze kwaliteitsnormen. De vraag die mij enorm boeit is hoe je als grote instelling jong en internationaal werk moet kaderen. En hoe je eindelijk aan die fundamenten van de sector kunt schudden en echt kan trachten iets in beweging te zetten. Ik deel hun mening dat theater een vorm van verzet moet zijn vandaag.

TOCHT, project van kunststudenten
Het TheaterFestival nodigde ons uit om een kritische reflectie te bieden op deze tien dagen. Wij zitten, met de woorden van Anne Breure, nog niet op een institutioneel schip: wij staan aan wal. Van die plaats zien we hoe binnen het theater veel belangrijke maatschappelijke debatten worden gevoerd, zoals over intersectionaliteit. En dat we inderdaad, zoals Tiago Rodrigues zei, ook wel in de riolen zouden kruipen om theater te maken als alle grote schepen ten onder zouden gaan. Dat juist wij, als publieke sprekers die met belangrijke maatschappelijke debatten bezig zijn en die in staat zijn om het onmogelijke te verbeelden, niet in de riolen mogen wegkruipen. Dus laat ons naar buiten treden, maar laten we daarbij ook geen masker van nuance opzetten, of ons verbergen achter de muren van de theaterinstituten, die allesbehalve roerloos in zee dobberen, maar de werkplaats kunnen zijn om de daden bij de woorden uit de debatten te voegen. Want de instituten waaraan zo wanhopig wordt vastgegrepen als aan brokstukken, zijn wij zelf. Daarom, onze vraag aan het TheaterFestival na de States: Waar zit de radicaliteit in jullie woorden en daden? En waar zit de intersectionaliteit waarover jullie zo graag spreken in jullie organisatie?

Wouter Hillaert, theatercriticus
De interessante rode draad van de drie States is dat ze over instellingen spraken. Vragen zoals ‘Wat is de verhouding tussen instelling en kunstenaars?’ en ‘Hoe kan je meer oprecht zijn?’ kwamen aan bod. Er wordt nog steeds een façade naar buiten opgetrokken die verschilt van wat er binnenin gebeurt. Ook heerst er aan de ene kant een strijd tussen een steeds groter wordend besef van binnenuit over de manier waarop we omgaan met menselijk kapitaal. Aan de andere kant zijn er bijkomende verwachtigen van buitenuit, van het beleid en het publiek.’

Bas Vanderschoot, student at RITCS
Fabrice Murgia was a surprise for me. At the beginning, I was just annoying. Come on guy, just speak in French. But later on, he explains that it was a statement and I get the point. I mean, I don’t know what is happening in the French speaking theater now. The whole speech was not so understandable, especially the thing about Netflix industry. I have to think about it.

I was happier about the State of the Youth and the State of the Other, because somehow they were an answer to the speech of Wouter Hillaert last year. Both were talking about how difficult it is to work without money without any defetism. Both they were giving us strategies to stay alive. Activism and Hope. Be radical, but don’t forget to include your dreams, to be poetical.

Kopano Maroga, dancer
So, obviously not being formed here and not being fluent in either French or Dutch, a lot of what was said yesterday went over my head. Also, it is a bit of a missed opportunity to present everything in a traditional speech format. I felt there was room for a bit more of an interactive model of engagement rather than just speaking at people for two hours.

Unfortunately, this just comes across as self-important and you just end up recreating the same dynamic of the political State of the Union where the people in the highest positions get to speak at people for an extended period of time without having to be held accountable to the state of the thing they’re talking about, or, even whether what they’re saying is true or not. It’s just a bit self-indulgent and doesn’t really give as comprehensive a view of the state of the theatre scene as one would think. So, yeah, the format is cool but the models of engagement could afford to be more engaging and more critically presented. Because at the end of the day, if the people you just addressed came away with nothing more than sore lower backs from sitting so long I don’t think you achieved what you intended.

Lees hier de State of the Union van Fabrice Murgia (NL)

Lisez ici le State of the Union de Fabrice Murgia (FR)

Lees hier de State of the Youth van Anne Breure

Read here the State of the Other by Tiago Rodrigues

Tags: State of the Union, State of the Youth, Dina Dooreman, Elise Pierre, State of the Other, Milana Vojnovic