SAVE THE DATE 05 SEP – 15 SEP 2024 ANTWERPEN

05 SEP - 15 SEP 2024 / ANTWERPEN

Zangers en muzikanten over C’est pas parce que…

zo 04 sep 2016

Blijven rijden

Een mooiere afsluiter van het TheaterFestival had ik me niet kunnen wensen. Forsiti’A zingt
vanavond nog één keer de zorgen van zich af in het wondermooie C’est pas parce que tu t’arrêtes de pédaler que ton vélo va s’arrêter. Het is een oprechte ode aan kleine en grote besognes, de hoop en Brussel. Na de voorstelling vrijdag sprak ik met zangers Nadia Hadad en Freddy Dailleu en muzikanten Otto Kint en Mathieu Grillo. Enkele impressies, doorweven met beelden uit de voorstelling. – Arno Boey

Het is niet omdat je stopt met trappen, dat je fiets stopt. Meer hoeft niet gezegd te worden. Je stopt niet. “Ca va aller, même si ça va pas.” Je rijdt door. Forsiti’A zingt over lief en leed en raakt je daar waar het verdriet zit opgeslagen. Ze wrikken zacht en teder aan je ingewanden, tot er ergens, tussen de ribben, langzaam iets loskomt. Ze houden niet op. Ze blijven zingen. “Je marche, je ne recule pas.”

Een man vertelt. Hij komt uit Brussel. Hij heeft lang, te lang op straat geleefd. Nu heeft hij muren en een dak. Warmte die men thuis noemt. Hij heeft een klein binnenplaatsje, overdekt door een golfplaat. Wanneer het regent, zet hij het raam van zijn huisje open. Hij gaat dan aan het raam zitten. Met een sigaret in de hand luistert hij naar de regen die op de golfplaat valt. Hij heeft een raam. Hij heeft een dak.

Freddy: Bij onze eerste ontmoeting gaf regisseur Hans Van Cauwenberghe ons een blanco schriftje mee. We mochten er alles in opschrijven. Goede of slechte dingen. Onze woede, herinneringen, toekomstdromen, problematieken, verhalen, gedichten. Alles mocht. Alles wat we met het publiek wilden delen. We zijn dan elk voor zich beginnen noteren. Voor mij was dat de eerste keer dat ik zelf dingen neerschreef. Het is mooi om te zien dat alles van ons komt, van de groep. Niets komt uit de Fabeltjeskrant. Echte verhalen van echte mensen.

Een man vertelt. Hij komt uit Afrika. Hier heeft hij lang geen papieren gehad. Hij zit op een bankje, in een park. Hij kijkt rond. Zijn blik wordt naar de duiven aan zijn voeten getrokken.
Ze pikken de kruimeltjes van de grond. Hij zegt: “Wanneer ik de duiven bezig zie, bedenk ik me hoe ze vanuit alle uithoeken naar hier zijn gekomen. Van over heel de wereld. Om kruimeltjes te pikken. Ze hebben geen papieren nodig. Dat noem ik vrijheid. Dat is Liberté.”

Arno Maetens

Nadia: Doorheen de jaren is de groep enorm gegroeid en divers geworden. De evolutie die sommigen hier hebben doorgemaakt is prachtig. Een vluchteling is politicus geworden. Kabinetsmedewerker nota bene! Eerst geen papieren, later naar de universiteit. Kansen gekregen en gegrepen. Een ander zei in de eerste maanden niets. Nooit! En opeens stond hij
mee te zingen en te dansen. Hij vond zijn plaats in Brussel en in het leven. Ik wil er geen success story van maken, maar toch.

Een vrouw vertelt. Haar vader noemde haar dom. Haar moeder verweet haar dat ze de schuld van ‘alles’ was. Haar echtgenoot zei dat ze lelijk was. Ze vraagt aan zichzelf en aan het publiek of dat waar is. Nee, dat ben je niet. Nee, het is niet jouw schuld. Het koor begint te zingen: “C’est pas parce que tu t’arrêtes de pédaler que ton vélo va s’arrêter.”

Nadia: Ik heb heel wat grenzen verlegd. Ik ben hier eigenlijk per ongeluk terechtgekomen. Ik ging naar ‘een avondje debatteren’, de ruimtes vullen met gedachten. Ik dacht: een salon philosophique, fijn. Het was helemaal anders dan ik verwacht had. Ik zei: “Wablieft, filosofie? Zijn dit filosofie sessies?” Bleek ik in de verkeerde zaal te zitten (lacht). De mensen
van Forsiti’A zeiden tegen mij: je mag hier filosoferen zoveel je wilt. Uiteindelijk is deel
uitmaken van deze groep ook echt filosofie. Het zijn zaken die je niet in boekjes leert. Levenservaringen. Ik heb leren relativeren, me minder druk maken.

Een vrouw in een rolstoel vertelt. Ze gaat het liefst naar dansvoorstellingen kijken. Zij, verondersteld om niets te voelen, voelt de bewegingen van de dansers over heel haar lichaam. Ze voelt zich zoals de schaduwen van de dansers. Ze gaat met hen mee.

Freddy: Ik vind het een enorme kans dat we hier mogen staan. Het kan ons misschien
laten doorstromen naar een groter en ander publiek dan zij die ons uit Brussel kennen. Het TheaterFestival, dat is een eer. Het doet me zo veel plezier.

Nadia: We staan op het programma naast Jan Fabre en Needcompany: een hele eer.
Een erkenning van hetgene wat we er allemaal in hebben geïnvesteerd. De retour
is mooi, het was het allemaal waard. Ik herinner me een concert van Pearl Jam
waarbij de zanger het publiek bedankte. Ik begreep dat toen helemaal niet. Na deze
voorstelling begrijp ik dat wel. Ik wil het publiek ook bedanken.

De muzikanten spelen strak en gevoelig. Ze houden in toom en laten begaan. Ze geven aan en nemen mee. Het samenspel is ontroerend.

Mathieu: Toen ik de liedjes voor de eerste keer hoorde, vond ik het straf. Het was apart. Ruw, goe ruw. Ik kreeg kippenvel. En het heeft voor veel zelfreflectie gezorgd. Als professioneel muzikant is deze voorstelling heel interessant. Er zullen altijd foutjes zijn,
daarom moet je altijd heel alert en op je hoede zijn. Maar zonder de foutjes zou het
niet zijn wat het is.

Freddy: Het kan niet altijd perfect zijn. Dat is het mooie.

Nadia: En Freddy is streng, hé (lacht). Freddy kent de teksten van iedereen. Wie wat wanneer moet zeggen en spelen. Achteraf kan je hem al de details vragen. En Freddy, zijn er fouten geweest?

Geen foutjes, als je het mij vraagt. Enkel een mokerslag van jewelste. Eentje waarvan je het nagloeien op je wang liever niet voelt verdwijnen. Hoop, zo veel hoop.

Lees hier een interview met regisseur Hans Van Cauwenberghe!

Dit wilden we u niet ontzeggen: de liedjestekst van Liberté.

D’une grain qui pousse
Je recolte un brin de blé
Je prends mon envole
Pour me libérer
Sur chaque sperme
qui sera vivant
J’écris mon nom,
“Liberté”
Sur chaque mur
Sur chaque porte
Sur chaque fenêtre fermée
J’ai envie
D’écrire le mot
“Liberté”
Une bouche fermée
A autant le droit de parler
Sans direction
Je continue à marcher
Sur chaque cerveau
qui était handicapé
J’écris ton nom,
“Liberté”
Un rayon de soleil
apporte le teint bronzé
Le vent qui souffle fait du
bruit dans la cheminée
Sur chaque oreille
qui était infectée
J’écris ton nom
“Liberté”