Wie zijn onze redactieleden? – WEEK 2

ma 07 sep 2020

Er zijn nog zekerheden in het leven: ook deze editie van het TheaterFestival is onze redactie opnieuw actief, met jonge wolven die hun passie en nieuwsgierigheid voor het theater gieten in spraakmakende interviews en boeiende artikels. Maar het kan natuurlijk geen kwaad om eerst in ‘t eigen hert te kijken… Hier stellen de redactieleden van WEEK 2 elkaar voor.

Hannah Lyssens studeert radio aan het RITCS en heeft al sinds jonge leeftijd een liefde voor theater. Samen met een vriendin heeft ze het radioprogramma (L)ivre opgestart waarin ze haar eigen poëzie in combinatie met muziek brengt. De rode draad doorheen haar leven is de drang om verhalen te kunnen vertellen en door te geven. Ze hoop deze week nieuwe verhalen te beluisteren en zelf ook te creëren. 

Haar aantrekking voor de kunsten stopt niet bij het gesproken of geschreven woord. Ze danst ook enorm graag. Als ze maar creatief bezig kan zijn. Hannah straalt begeestering uit en is opgewonden nieuwsgierig naar de rest van de week. Ze hoopt nieuwe ervaringen op te doen, connecties te leggen en kansen te grijpen. Het is nog onzeker welke weg ze in de toekomst zal uitslaan, maar van Hannah horen we zeker nog.

Opgetekend door Nina Cools

 

Met een nieuwsgierige, open blik schuift Nina Cools een stoel bij aan mijn tafeltje. Ik hoef haar door een mondmasker verborgen mond niet te zien om te weten dat ze breed glimlacht, de fonkelingen in haar ogen zeggen genoeg. Mijn verbeelding zegt mij dat dit haar blik is  wanneer het zaallicht in het theater dimt en zij verwachtingsvol in de zaal zit. Open, hoopvol en opgewonden. Ze zegt enorm benieuwd te zijn naar de intense week op deze redactie. Met haar masterdiploma Theater- en Filmwetenschappen bijna op zak, wil ze deze week vooral veel ervaren, en na een helse periode van thesisverdegingen en examens haar hoofd leegmaken. Maar tegelijk wil ze deze week juist ook veel nadenken, niet over haar eigen leven en hoe het nu verder moet als ze afgestudeerd is, maar reflecteren over voorstellingen, want een voorstelling begrijp je pas écht als je er verder op broedt en over schrijft, zegt ze.

Wat spreekt haar zo aan in theater? Na even nadenken stelt ze vastberaden: dat je deel uitmaakt van iets tijdens een voorstelling. Het is een collectief gebeuren. Theater is een individuele ervaring die je sàmen meemaakt, en die spanning is enorm interessant. Dat ze heel graag schrijft over theater is duidelijk, maar zou ze zelf ook theater willen schrijven/maken? ‘Ik voel me nu nog niet bekwaam om echt iets te maken. Volgens mij moet je dat pas doen als je echt al een idee hebt, en niet maken omdat je iets wil maken. Wie weet komt dat later nog wel.’ Maar voorlopig is het haar droom om iets met journalistiek schrijven te doen. In dat opzicht ziet de komende week er bijzonder veelbelovend uit.

Opgetekend door Katrijn Bekers

 

 

‘The first two minutes where magical’, Katrijn Bekers recalls about the play Bruegel by Lisaboa Houbrechts that she saw last year. ‘I was sitting on the balcony of Bourla theatre in Antwerp. Suddenly, there was a spotlight on one actor who climbed over the seats from the back of the auditorium all the way to the stage. I was really touched’, she says. It is this feeling of being overwhelmed and immersed in what happens that the 20-year old student loves most about theatre. This preference also shows in her choice of studies. She is going to start a master programme in Theatre and Film Studies in Antwerp this month. Even though Bourla theatre is her favourite location to watch plays, she thinks that performances can take place anywhere and that the choice of location has a big influence on the play. This is one of the reasons why she didn’t want to watch any online theatre during the lockdown. She thinks that it lacks atmosphere. ‘I love this positive tension when I’m waiting for something to happen together with the rest of the audience. It’s a thrilling moment when everyone goes quiet and the curtain opens.’ 

Written by Sophie Vondung

 

De eerste voorstelling die Sophie Vondung (23 jaar) ooit ziet, is een moderne interpretatie van Antigone. Ze begrijpt er niet veel van. Ze komt uit een klein stadje waar het niet de gewoonte is om wekelijks het huis uit te trekken voor een voorstelling. Wanneer ze op school meer begint te leren over de grote theatergezelschappen van Duitsland, in het bijzonder één gezelschap uit Berlijn, groeit haar enthousiasme. Het groeit verder en verder tot haar enthousiasme een brug bouwt naar de grote stad. 

Op haar eerste avond ontdekt ze tijdens een wandelingetje dat ze vlak naast het theater woont en vanaf die avond gaat ze elke week. Ze ontdekt een krantje dat recensies schrijft en ze solliciteert. Ze durft wel eens een gemene recensie te schrijven. ‘Ik heb al veel gemene recensies geschreven, ik heb ook al heel veel slechte stukken gezien!’ Maar, als de goede journalist die ze is, reflecteert ze altijd: is het terecht dat ik dit zo’n slecht stuk vind? Ze gaat actief op zoek naar de balans tussen subjectief en objectief. 

Wat Sophie doet, is altijd een eenzijdig verhaal: ze gaat kijken en ze schrijft een recensie, zonder de makers te spreken. Daar wil ze deze week verandering in brengen. ‘Ik ben heel geïnteresseerd in waarom makers beslissen om een persoonlijk verhaal te brengen, en hoe het proces verloopt van het persoonlijke naar het theater te brengen.’

Opgetekend door Liselotte Degroote

Radioredactrice Liselotte Degroote woont al 23 jaar in Scherpenheuvel. Vijf jaar geleden ruilde ze het Brabantse gehucht deels in voor het bruisende Brussel, wat een wereld van verschil betekende voor haar wereldvisie. In Brussel studeerde ze een jaar musical en radio aan het RITCS, waar ze dit jaar afstudeert. Volgend jaar begint ze aan een educatieve master. 

Liselotte maakt ook af en toe zelf theater en muziek. De link tussen theater en lesgeven vindt ze zelf niet bepalend, aangezien ze in het klaslokaal meer houdt van een gedeeld leerproces en in het theater de relatie tussen zender en ontvanger doorslaggevend vindt.

Wat ze vooral miste tijdens de voorbije periode zonder live theater, is het applaus na een voorstelling, zowel wanneer ze zich in het publiek bevindt als op scène. Voor de daad van het durven maken en tonen heeft ze veel respect.

Deze festivaleditie kijkt ze vooral uit naar Seks(e)(n) van de KOE, haar favoriete gezelschap. Ze is benieuwd hoe de makers, die een middelbare leeftijd hebben, zich zullen verhouden tot diversiteit binnen seksualiteit.

Opgetekend door Kate Dejonckheere

 

Kate Dejonckheere studeert kunstwetenschappen. Meteen voegt ze eraan toe dat ze specialiseert in Performance en Media Studies. Ze ontdekte vorig jaar dat het TheaterFestival een redactie heeft en wou dat graag eens uitproberen. Ze stuurde een mailtje tijdens de lockdown, vrezend dat het niet ging doorgaan. Maar nu zit ze hier toch, klaar om te reflecteren en diepgang te brengen. Want dat wil ze doen. En zo zie ik haar ook zitten in de parterre. Gefocust op dat ene ding dat haar aandacht trekt. Maar ze is vooral ook blij dat ze terug in de zaal mag zitten en theater terug mag delen met mensen. Want dat is wat theater voor haar doet: mensen bijeenbrengen en samen kijken naar dat ene stuk. Zonder afleiding van buitenaf, geen gsm, geen computer, blik gefocust op het podium. Kate kijkt er alvast naar uit om zich opnieuw op te kunnen sluiten in de zaal en in te zoomen op dat ene ding dat haar verwondert…

Opgetekend door Jasper Delva

 

Jasper Delva studeerde sociologie en is momenteel doctoraatsstudent aan de faculteit Economie en Bedrijfswetenschappen van de KU Leuven. Hij combineert dat met een liefde voor dans en theater. In zijn doctoraat onderzoekt hij daarom de arbeidsmarktkansen van acteurs in het Vlaamse theaterlandschap. Een bijzonder actueel onderwerp om over te reflecteren.

Hoe theater de samenleving beïnvloedt, vond Jasper altijd al een interessant vraagstuk. Zijn reflectie hierover is als volgt: ‘Als mens leef je in een verhaal. Iedereen zoekt in dat verhaal naar betekenis. Theater heeft de kracht om samen betekenis te creëren. Het kan je ook ervaring verschaffen die je anders niet hebt.’

Zo’n ervaring beleefde Jasper bij Hersenschimmen van Bernlef, een boek maar ook een toneelstuk over dementie. Heldere stukken tekst en gedachten worden afgewisseld door warrige passages. Jasper ervaarde als het ware hoe het is, hoe het voelt, om aan dementie te lijden. Het verwarde stuk verwarde hem.

Behalve boeiende ervaringen, hoopt Jasper deze week zijn interesse in recenseren en in ‘schrijven over theater’ meer te ontdekken en uit te diepen. De voorstelling waar hij het meest naar uitkijkt is ACT van Kris Verdonck.

Opgetekend door Marie Neefs

 

Benieuwd naar interviews, benieuwd naar podcasts! Marie Neefs (24) zit in haar laatste bachelorjaar van haar studie Audiovisuele kunsten met de afstudeerrichting Radio aan het RITCS. Haar passie voor podcast brengt haar naar het TheaterFestival. Deze week wil Marie graag Who Is Afraid of Virginia Woolf zien.

Oscar Wilde en Roald Dahl zijn haar inspiratiebron. Zelf schrijft Marie recensies en verhalen. Ze merkt vooral onze taalbarrière op tijdens het interview. Volgens haar kan deze taalbarrière op het podium verbroken worden door de kracht van verbeelding. Dat is het pluspunt van het theater of de opera. ‘Jammer genoeg is die taalbarrière – zo goed als – onmogelijk te overkomen voor radio en tijdens interviews’, stelt zij. 

Opgetekend door Rojda Gülüzar Karakuş

 

Rojda is 24 en woont in Gent. Op haar schouders rusten krullen fijn en donker als de nacht. Rond haar nek pronken twee gouden kettinkjes, verklappend dat ze een schorpioen is en dat ze houdt van de gedachte dat het leven “rond” is. Een Arabisch symbool dat verwijst naar The circle of life bengelt fier heen en weer. Met haar poëtisch kunstwerk van een naam kan het geen toeval zijn dat ze houdt van spelen met woorden en verhaal. ‘Rojda’ staat voor ‘zonsopgang’ in Turkije, haar geboorteland. 

Ze is schrijfster en verhuisde naar België om kunstwetenschappen te studeren. Met haar leergierige en creatieve pen trok ze naar het TheaterFestival om zichzelf een duwtje in de rug te geven tijdens haar pril, Nederlandstalig schrijfproces. 

Rojda komt over als een gepassioneerde, warme wervelwind die alle kansen met beide handen grijpt. Ze droomt groots en ver. Wanneer haar studies binnen de kunstwetenschappen afgerond zijn, hoopt ze naar Engeland of Berlijn te kunnen trekken voor een nieuwe opleiding. Want bijleren, dat doet ze liefst levenslang! 

Opgetekend door Hannah Lyssens