het Theater Festival

Wie zijn onze redactieleden? – WEEK 1

wo 02 sep 2020

Er zijn nog zekerheden in het leven: ook deze editie van het TheaterFestival is onze redactie opnieuw actief, met jonge wolven die hun passie en nieuwsgierigheid voor het theater gieten in spraakmakende interviews en boeiende artikels. Maar het kan natuurlijk geen kwaad om eerst in ’t eigen hert te kijken… Hier stellen de redactieleden van WEEK 1 elkaar voor.

 

Als vaste waarde bij het TheaterFestival, maakt Ans Van Gasse ook deze editie weer deel uit van de redactie. Ans is enorm visueel ingesteld en dat merk je meteen. Ze vertelt beeldend, met handen en voeten. Het is dan ook geen wonder dat theater haar zo aanspreekt. Ans leeft in haar stapel notitieboekjes. Voor alle situaties heeft ze er wel een. In haar botanisch boekje tekent ze planten. In haar dagboek houdt ze haar mentaal welzijn bij. Ze tekent ook haar eigen bullet journal. In haar rode schetsboek tekent ze en pent ze willekeurige hersenspinsels neer die door haar hoofd razen. Dat boek gaat overal mee. 

Schrijven werkt verlichtend. Hoewel het lijkt alsof Ans een dagtaak aan al dat schrijven overhoudt, verloopt het best organisch. ‘Als ik mijn ideeën en hersenspinsels niet vertaal in mijn boekjes, ga ik piekeren. Neem nu het mentaal welzijnboekje: voor ik ga slapen, schrijf ik er nog wat in. Net als een veertienjarige in haar dagboek. Dan is alles dat in mijn hoofd rondhangt, nuttig of niet, er tenminste uit. Later kijk ik wel of ik er iets mee doe. Het hoeft ook niet altijd nuttig te zijn. Dat is de perfectionist in jezelf. Je wilt per se dat er iets ontstaat, maar het gaat niet om wat je schrijft, maar dàt je schrijft.” 

Opgetekend door Eva Vanderstricht

 

Eva Vanderstricht heeft journalistiek studeert en heeft een grote passie voor radio. Nu studeert ze een master in Audiovisuele kunsten aan het RITCS in Brussel. Zoals voor de meeste mensen is de lockdown voor haar heel moeilijk geweest: ze had geen inspiratie om iets nieuw te schrijven of te maken. Ze wilde ‘iets’ doen voordat het schooljaar weer begint – maar wat? Gelukkig werd het TheaterFestival niet afgelast. 

Waar kijkt ze naar uit op het festival? Locke van Compagnie Cecilia en Happiness van Camping Sunset trokken haar aandacht, maar ze heeft geen vooropgezette ideeën over het festival of de voorstellingen. Ze is gewoon opgewonden om de artiesten en het publiek te interviewen. Eva staat echt open voor ontdekkingen – spannend om te zien wat er uit de gesprekken naar boven komt!

Opgetekend door Liam Rees

 

Liam Rees staat erop dat ik hem in het Nederlands interview, ook al is hij zelf Schots. Het enige wat hem verraadt, is een licht accent en het feit dat hij iets langer over zijn woorden nadenkt. Hij is onzeker over zijn Nederlandse taalkunst nu hij omwille van corona al maanden niet meer in België is geweest. Werkzaam als dramaturg voor zowel Vlaamse als Schotse theatergezelschappen reist hij normaal vaak heen en weer tussen beide landen. ‘Ik ben een nomade’, voegt hij er lachend aan toe. Als ik hem vraag beide theaterwerelden tegenover elkaar te plaatsen, trekt hij een peinzend gezicht terwijl hij naar zijn woorden zoekt. Hij stelt vast dat we hier in België meer durven te experimenteren, wat soms kan leiden tot een soort van exclusiviteit, een culturele elite. Schotland is vaak minder innovatief, maar wel meer toegankelijk. Liam put inspiratie uit beide en ziet zichzelf als een brug tussen het Vlaamse en Schotse theater.

Hij is heel blij hier weer te mogen zijn op het TheaterFestival, wat hij beschouwt als een collectie van het beste wat theater te bieden heeft. Hij houdt ervan datgene te zien wat hij niet begrijpt, zodat zijn nieuwsgierigheid geprikkeld blijft. Dan kijkt hij mij vragend aan terwijl hij met zijn hand door zijn haar gaat: ‘maar ik praat te veel over mezelf’. Nog lang niet genoeg, Liam. 

Opgetekend door Evelien Van Houdt

 

‘Ik heet Evelien Van Houdt‘, zegt ze terwijl ze een nette lijn trekt in haar grote, witte schrift. Ze is hier deze week om ervaring op te doen, zegt ze, en om te ontdekken wat ze na haar Master filmstudies wil gaan doen. ‘Van alles’, zegt ze. Eerst denk ik dat ze het nog niet weet. Maar dat klopt niet. ‘Ik wek vaak de indruk bij mensen dat ik niet veel weet, of dat ik niet zo diep op de dingen in ga, maar dat is niet zo.’ Wanneer we verder praten, blijkt dat ze werk wil vinden waarin je ‘van alles’ kan doen. Bijvoorbeeld een (film)festival organiseren, zich daar helemaal op storten en daarna weer aan iets nieuws beginnen.

Maar ze vraagt ook naar wie ik ben, die dit schrijft. Naar wat ik doe en hoe lang al en waarom precies. Ze kijkt op en noteert dan weer in haar schrift. En zo zie ik haar ook zitten in een theaterzaal: ze neemt minutieus in zich op wat er voor zich gebeurt. Ze zoekt naar woorden, en voegt die toe aan haar collectie van ‘van alles’. Nu staat ze nog graag achter de schermen. Maar dat schrift waarin ze noteert en waaruit ze opkijkt, en waarvan deze week kleine stukjes hier zullen verschijnen, daarin ligt een wereld die ik u van harte gun.

Opgetekend door Johannes Lievens

 

Als vers afgestudeerde Bachelor aan de opleiding Woordkunst van het Conservatorium van Antwerpen sluit Johannes Lievens aan bij onze redactie. Maar laat zijn kennis van de planken u niet misleiden: Johannes belooft vooral een goede luisteraar te zijn, die op het TheaterFestival met open armen en oren zal rondzwerven, op zoek naar goede verhalen. Met een microfoon en een laptop snuistert hij rond tussen ontmoetingen waar hij vooral zoveel mogelijk uit wil halen.

Zijn lichtpuntje in de voorbije periode? #twominutesofearth, zijn bachelorproef waarbij hij elke dag twee minuten stil stond bij klimaatopwarming. Naast zijn activisme voor Extinction Rebellion, waarbij hij vaak nogal letterlijk tegen de grenzen van zijn eigen kunnen moet opboksen, vond hij daarin weer plezier om iets te doen wat voor hem betekenis heeft. Die twee minuten lieten hem immers toe om te verzamelen, getuigenissen en foto’s van zichzelf en anderen, en zo een positief geluid te vinden rondom hem. U leest het al: de work-life balance is met zo’n engagement niet altijd evident. Het is voor dit soort mensen dat men de kantoorruimtes heeft uitgevonden.

Naast het verhalen sprokkelen, kijkt Johannes bij deze editie van het Theaterfestival uit naar ALL. van Lisa Verbelen en Dagboek van een leeg bed van Mokhallad Rasem. Volgens Johannes zijn het spelers die je meenemen in een wereld zonder te beweren dat ze die beter kennen dan u, de toeschouwer. ‘Ze staan eigenlijk aan de kant van het publiek’, aldus Johannes. Pretentieloze ontdekkers dus, net zoals een bepaalde reporter met een microfoon en een laptop.

#twominutesofearth is te vinden op: johanneslievens.be/twominutesofearth

Opgetekend door Ans Van Gasse

 

 

Zijn ook van de partij: coördinator Filip Tielens en vormgever Tijsje Revalk!

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: , , , , ,