Waar moet theaterminnend Vlaanderen van huilen?

wo 31 aug 2016

Tranen met tuiten

Terwijl in het festivalhart de lippen worden gestift en de glazen al lachend worden bijgeschonken, neemt De Meest Zwaarmoedige Voorstelling Ooit (waarvan het hele publiek moet huilen) van Theater Artemis en De Warme Winkel afscheid van de maskerade van de opgedirkte en gelukkige schijnwerkelijkheid. In hun zelf opgerichte Tranenkathedraal (een gymzaal, wie werd daar als puber niet zwaarmoedig van?) wentelen ze zich in ultieme melancholie en tristesse. Want wat is er mis met zelfgeschreven poëzie, in het Engels, voor je webcam voor te dragen? De redactie haalde een doos tissues boven en vroeg aan theatermakers waar zij in hun dagelijks leven tot tranen toe door geëmotioneerd worden. – Xandry van den Besselaar.

Sam Bogaerts

Een tiental jaren geleden ben ik opgehouden met theater maken, omdat ik de hele sector verziekt vond. En dat vind ik nog altijd! Het is één en al commerce, handel en koopmansgeneuzel. Groepen en theaters worden geleid door zakelijke leiders, besturen en dramaturgen. Nergens nog een kunstenaar die bepaalt wat er moet gebeuren. Idem dito in de kunstopleidingen: theoretici bepalen de praktijk en geven de punten en diploma’s. Subsidies gaan in hoofdzaak naar gebouwen en het niet-artistieke kader: daar zitten de jaarcontracten. De kunstenaar is och arme een dagloner geworden. En naar ik zopas vernam, wordt ook daarin gesneden: een repetitiedag van vier uur wordt her en der nog maar met een half dagloon betaald. Voor het nadenken, het oefenen, het vanbuiten leren wordt geen cent gegeven. Een schande! De kunstenaars moeten al die kooplui maar eens uit hun tempels verjagen!

Freek Mariën

Ik word zwaarmoedig van de steeds terugkerende achterdochtige reflex waarbij er wordt gedacht aan wat anderen van ons gaan afpakken in plaats van wat we elkaar kunnen geven. Of het nu over de vluchtelingen gaat, over de controle op werklozen, of binnen de sector zelf -kijk maar naar de reacties op de State of the Union. Met wat meer vertrouwen zou het leven niet alleen mooier, maar ook gemakkelijker zijn. Geen vluchtelingen of grenzen meer: iedereen toerist. Geen wildgroei aan controles, maar het geloof dat mensen willen werken. Geen discussies binnen de sector, maar over de sector. Gewoon dat even oplossen, en ik ben al heel wat zwaarte kwijt.

Els Dottermans

Dat is heel simpel. Ik word zwaarmoedig van de situatie in de wereld: het conflict in het Midden-Oosten dat maar niet opgelost geraakt, bijvoorbeeld. Het zijn geen positieve tijden. Ik word zwaarmoedig als ik te veel naar het nieuws kijk. Ik heb een gezin dat ik graag zou willen beschermen voor die onaflatende stroom negatieve berichten, zodat ze zelf niet te negatief worden. Maar in deze tijden lijkt me dat moeilijk.

Robrecht Vanden Thoren

Ik ben diep geraakt doordat het KIP, een gezelschap dat mij heel na aan het hart ligt, niet langer structurele subsidies ontvangt van de Vlaamse Overheid. Het is op een merkwaardige manier uit de boot gevallen, waardoor hele mooie projecten op de helling komen te staan. Ik heb het gevoel alsof het KIP nu een patiënt is in de palliatieve zorgen en dat we op een bepaalde manier de stekker er moeten uittrekken. Hoe onnatuurlijk dat ook aanvoelt. We waren echt nog niet uitverteld. Integendeel, we stonden nog maar aan het begin van ons verhaal.

Steven Beersmans

Ik ben van nature niet zo’n zwaarmoedig persoon! Maar ik word vaak moedeloos als er tijdens het maakproces te weinig tijd is om dingen te laten ontstaan. Ik geloof heel erg in het investeren in een goede en ontspannen sfeer tijdens het creatieproces. Vanuit een kramp ontstaan nu eenmaal niet de beste ideeën. Verder word ik in mijn werk zwaarmoedig van het zien van onkunde. Wanneer ik met mensen samenwerk die hun werk niet verstaan, kan ik aan het einde van de dag heel triest naar huis keren.     

Tags: Xandry van den Besselaar, De Meest Zwaarmoedige Voorstelling Ooit (waarvan het hele publiek moet huilen), De Warme Winkel, Theater Artemis, Tranen, Zwaarmoedigheid