het Theater Festival

Waar kijkt onze redactie naar uit?

wo 29 aug 2018

Ze halen swingend alle deadlines, drinken sloten koffie en voorzien u dagelijks van het meest actuele theaternieuws. Nu onze redactieleden (voorlopig) nog fris als een vis door de kanalen van deSingel waden, grijpen we deze kans om hen even aan u voor te stellen.

 

Daan Borloo (c) Filip Tielens

Ik ben Daan Borloo. Ik werk voor Voetvolk | Lisbeth Gruwez en ik freelance in de cultuursector. Mijn favoriete film is Tom Barmans Any Way the Wind Blows en alleen al daarom doet het ongelooflijk goed om een paar dagen in Antwerpen te mogen leven. Bedankt daarvoor, TheaterFestival!

Bedankt ook om Egged On by Music in jullie selectie op te nemen: tegelijk de laatste voorstelling van het festival en de seizonsopener van Monty Kultuurfaktorij. Al moet benadrukt worden dat Egged On by Music zoveel meer is dan louter ‘voorstelling’: het is de synthese van een sociaal-cultureel project (met name Cinemaximiliaan, een spontaan ontstane werking voor en door nieuwkomers), een stille film (met name Egged On, een hilarische prent van slapstick-legende Charley Bowers) en een 14-koppig orkest met roots verspreid over de halve wereld. En wat voor een orkest! Wie nog nooit eerder het geluid van een rhodes, santur, oud of tabla hoorde, heeft geen reden om thuis te blijven. De rest overigens ook niet.

Ik kan niet goed antwoorden op de vraag naar wat ik ‘zoek’ in een theatervoorstelling, maar ik ‘vind’ graag, en Egged On by Music heeft mij bijvoorbeeld enorm verrast. Het is een louterend feest en een muzikaal, multicultureel en mega-genereus meesterwerk.

In deze redactie hoop ik een goeie balans te vinden tussen aanprijzen en aangeprezen worden. Zoals de jonge gasten het doen op Instagram: a follow for a follow, maar dan als in: a tip for a tip. Of klink ik nu echt ouderwets?

 

 

Lotte Ogiers (c) Filip Tielens

 

Ik ben Lotte Ogiers en bevind me in het grijze gebied tussen net afgestuurd zijn en weten wat daarna komt. Nadat mijn opleiding Theater- Film- en Literatuurwetenschap in 2016 afgelopen was, heb ik dit al eens proberen te overbruggen door in Brussel de richting Schrijven te volgen aan het RITCS. Ook dit is nu voorbij.

(de witregel kan een stilte zijn, u die het hoofd schudt, ik die wacht, alles wat nog komt, nieuwe mogelijkheden)

Ik kijk uit naar Voicing Pieces van Begüm Erciyas, een kleine voorstelling waarin je eigen stem de hoofdrol speelt. Omdat ik het zelf verschrikkelijk vind om mezelf door een microfoon te horen, zou dit misschien wel een catharsis kunnen zijn. Grote woorden scheppen grote verwachtingen.

Ik hou van mooie taal in voorstellingen, van eenvoudige dingen die groots lijken. Van intieme momenten waarvan je hoopt dat je ze in je herinnering nog eens zal beleven, en tegelijk weet je dat dat nooit hetzelfde zal zijn zodat je steeds opnieuw gaat kijken.

Ik wil graag interviews leren schrijven die lezen als een verhaal.

 

Matthias Corneillie (c) Filip Tielens

 

Ik ben Matthias Corneillie, ik studeerde Journalistiek-Radio en zit momenteel in mijn master Theater-en Filmwetenschappen aan de Universiteit Antwerpen. Ik vertoef graag in de wereld van het theater, hou van de kleine dingen in het leven en ben verzot op boeiende gesprekken met Jan en alleman.

Ik kijk uit naar INVITED van Seppe Baeyens/Ultima Vez & KVS, omdat je er als toeschouwer uit je comfortzone wordt getrokken en mee deel mag nemen aan de voorstelling. Lijkt me heerlijk om te zien hoe de barrières tussen acteur en publiek doorbroken worden. Hoe ver durft het publiek gaan? Worden we stouter door de vrijheid die we krijgen en doen we volop mee of blijven we schuchter?

In theater ben ik volop bezig met hetgene wat niet onder woorden kan worden ondergebracht, de indirecte vragen die in mijn hoofd opborrelen over wat ik op dat moment voel, zie of hoor. Waarom krijg ik een ongemakkelijk gevoel bij die uitspraak? Waarom krijg ik nu plots klamme handen? Haal me maar uit mijn comfortzone, dan voel ik dat ik leef. Theater is daar bij uitstek het beste medium voor.

In mijn audioreportages wil ik verborgen stemmen blootleggen, het publiek aan het woord laten en het geluid van het TheaterFestival voor de eeuwigheid proberen vast te leggen.

 

 

Lieselore Remans (c) Filip Tielens

 

Ik ben Lieselore Remans en studeerde Taal- en Letterkunde in Antwerpen. Ik schrijf, geef les en spendeer de rest van mijn tijd maar al te graag in een theaterzaal.

Bij de voorstellingen op het TheaterFestival die ik nog niet zag, kijk ik vooral uit naar Daar gaan we weer (White Male Privilege)van Wunderbaum, voornamelijk omdat de titel me enorm triggert. Het debat rond de bevoorrechte positie van de blanke man is eigentijdser dan ooit, ik geloof dat de voorstelling een antwoord of spiegel kan bieden die ik in de media nog niet ben tegengekomen.

Naast die maatschappijkritische functie, kan theater nog steeds een laatmoderne loutering teweegbrengen. Ik word graag middenin het hier-en-nu-gevoel van theater gesmeten, een bevriezing van tijd waarbij ik de buitenwereld even niet bewust ervaar om ze vervolgens des te beter te begrijpen.

Het TheaterFestival is zowat mijn jaarlijkse afsluiter van de zomer geworden, voorlopig weet ik niet wat er zou gebeuren mocht ik de ketting doorbreken. Voor de tweede keer vervoeg ik de redactie. In het verlengde van mijn ervaring vorig jaar tracht ik de schrijfpennen nog harder aan te scherpen en hoop ik alvast niet te bezwijken onder deadlinestress, kannen ochtendkoffie of stapels dagkranten.

 

Ans Van Gasse (c) Filip Tielens

 

Ik ben Ans Van Gasse, student Theater- Film- en Literatuurwetenschap. Ik ben in principe gefascineerd door alles wat een verhaal vertelt; ik ben er ook van overtuigd dat in elke mens minstens één sterk verhaal schuilt dat gewoon wacht om op de wereld te worden gelost.

Ik kijk dan ook enorm uit naar CONVERSATIONS (at the end of the world), een voorstelling die zich afvraagt welke splinter nog overblijft van een mens op het eind van alles. Wie we zijn laten we zo vaak bepalen door onze omgeving, en ik geloof dat wanneer die wordt uitgeroeid pas onze echte zelf naar boven komt. Ook ben ik heel benieuwd naar de tekst van Daniil Charms, wiens absurdistische kindergedichten me altijd hebben geboeid.

Ik zoek in theater dan ook totale onderdompeling of een ontmoeting met mijn eigen brein. Mezelf vergeten of tegenkomen: twee uitersten die me elk, indien intens genoeg, steeds weten te bekoren. Theater is dan ook een van de enige plaatsen waar je echt onbegrensd jezelf kan tegenkomen. Telefoon en daarmee de wereld uit, voetlichten aan.

In deze redactie hoop ik vooral mijn nog prille kennis bij te schaven en de leerstof die ik op de universiteit heb verwerkt te kunnen omzetten in iets dat hopelijk een beetje boeit.

 

Lars Brinkman (c) Filip Tielens

 

Ik ben Lars Brinkman, acteur en theatermaker. Ik interesseer me in de gevestigde norm, en vooral in alle zaken die daarbuiten vallen. Zoals gender, seksualiteit, taboes, dingen die niet kunnen of mogen, zaken die ongemakkelijk zijn en daarom juist ontzettend belangrijk om te onderzoeken… In de laatste voorstelling die ik gemaakt heb, The Bitchboy Project, onderzoek ik de vrouwelijkheid binnen het jongen-zijn.

De voorstelling waar ik het meeste naar uitkijk dit jaar is 21 Pornographies van Mette Ingvartsen. Ik ben benieuwd hoe Mette haar fascinatie met porno theatraliseert, en hoe ze iets dat normaal zo privé is, publiekelijk op het toneel brengt.

In theater zoek ik naar een bepaalde echtheid en rauwheid van iets dat voor mijn neus wordt gepoogd en in het moment ontstaat. Jonge makers trekken altijd mijn aandacht, omdat er niets mooier is dan kijken naar mensen in wie een groot vuur brandt.

In deze redactie hoop ik mezelf uit te dagen als interviewer en schrijver. Ik ben nogal onbekend met deze manier van schrijven, en vind het spannend om het theater eens vanuit deze hoek te benaderen.

 

Xandry van den Besselaar (c) Filip Tielens

 

Ik ben Xandry van den Besselaar. Ik studeerde Theater- Film- en Televisiewetenschappen in Utrecht, Dramaturgie in Amsterdam en Woordkunst in Antwerpen. Meteen na het TheaterFestival zal ik meedoen met het Schrijversgevang in Monty.

Ik speel een beetje vals. Maar toch: ik kijk enorm uit naar Phobiarama van Dries Verhoeven. Mijn kindervingertjes priemden zich in de hand van de volwassene naast me. Waarom ging ik dan elk schoolreisje in het spookhuis? Ik denk dat mijn nagels nog altijd een afdruk zullen achterlaten, na een bezoek aan het theater van de angst.

Wat ik zoek in het theater? Geen idee. Misschien dat wat ik vind, wanneer ik in het theater dingen herken die ik nog niet kende. Of als datzelfde theater het bekende even onbekend maakt.

Ik hoop dat mijn interviews voor de redactie op het TheaterFestival gesprekken zullen zijn, die maanden later nog even door je hoofd spelen.

 

Liessa Huyskens (c) Filip Tielens

 

Op 3 juli 1993 beslisten mijn ouders om me Liessa Huyskens te noemen, vandaar dat ik me ook al 25 jaar lang als Liessa met een lange [i] en een dubbele [s] voorstel. Daarnaast mag ik mezelf officieel theater- en filmwetenschapster noemen. Ik ben immers het zoveelste maar o zo trotse redactielid dat Theater- en Filmwetenschappen heeft gestudeerd aan de Universiteit Antwerpen. Momenteel ben ik nog aan het bekomen van een lekker intense werkperiode bij Zomer van Antwerpen en voor de rest probeer ik zoals vele 25-jarigen mijn quarterlife crisis onder controle te krijgen. Het TheaterFestival komt dus als geroepen om een nieuwe uitdaging aan te gaan, veel bij te leren, nieuwe mensen te leren kennen en vooral veel te zien.

Sinds ik de trailer van Requiem pour L. van Fabrizio Cassol en Alain Platel heb bekeken en het juryrapport heb gelezen, zijn er heel wat tekenen die erop wijzen dat ik met een lichte obsessie te kampen heb. Ik kijk er vooral naar uit om dankzij deze voorstelling even terug te gaan naar de ritualistische oorsprong/functie van theater. In onze huidige samenleving krijgt de dood zo’n definitieve en mistroostige invulling, dat ik ernaar verlang  om 100 minuten lang kennis te maken met een meer vitalistische en warmere interpretatie. Bovendien moet ik toegeven dat ik een enorm zwak heb voor Afrikaanse muziek.

Theater, in al zijn vormen, is zo heerlijk onvoorspelbaar en daarom ontzettend fascinerend en verslavend. Soms vind ik er troost in, dan weer verstrooiing of zelfs verwarring. Soms wekt het pure irritatie op en op andere momenten spoort een voorstelling mij net om een onderdrukte lach- of huilbui eindelijk te laten ontsnappen. Die onvoorspelbare reactie van mijn lichaam en geest is de reden waarom ik  mijn vrije tijd maar al te graag opvul met theatrale uitstapjes. En vooral het nazinderen en het niet kunnen loslaten van een vervlogen beeld, scène, geluid, beweging of ervaring, is een gevoel waar ik maar niet genoeg van krijg.

 

Ik ben Lotte Bode en ik volg een master Journalistiek aan de KU Leuven in Antwerpen. Daarvoor deed ik een bachelor Theaterwetenschappen aan de UGent. Ik schrijf recensie voor Cutting Edge en ik speel zelf toneel in het amateurgezelschap Lofttheater.

Ik kijk uit naar CONVERSATIONS (at the end of the world). De voorstelling is gebaseerd op teksten van Danlil Charms, Ruslands grootste, absudistische schrijver. Volgens het absurdisme heeft het leven geen betekenis, ik ben benieuwd hoe A Two Dogs Company & Het Zuidelijk Toneel die teksten verbeelden zonder dat het een somber geheel wordt. Misschien ontdek ik er wel iets over de schoonheid van het leven?

In theater zoek ik naar nieuwe inzichten. Theater moet iets bijbrengen over de wereld, over humor, over vandaag, over kunst of over mijn oma.

In deze redactie wil ik mij volledig onderdompelen in de TheaterFestivalRoes en leren schrijven over theater in andere genres dan de recensie.

 

Regina Janzen (c) Filip Tielens

 

My name is Regina Janzen and I am a dancer and choreographer. I started to write about dance and theater performances for deSingel’s The YoungOnes, a small group of young artists who turn into backstage reporters and share their outlook and experience watching performances at deSingel.

I wasn’t particularly looking forward to see a certain performance, but because of my dancing background, I am slightly more interested in Requiem pour L. by les ballets C de la B. I understood that it’s a very personal piece for Alain Platel and I am looking forward to seeing how it was staged and realized in this piece.

In theater, I look for experiences. I like to dream and being deeply in a world of someone else. I love different perspectives and ideas that make me think about a certain topic in a way that I haven’t considered before. I think the beauty of the performing arts is that there is a big spectrum of approaches, topics and preferences, which creates a rich world, in which hopefully everybody can recognize themselves and connect to somewhere in between.

The reason I decided to join the writer’s team of Het TheaterFestival, is because I love writing. I wanted to gain more experience and find different ways of approaching a topic. I wanted to experience the whole process that goes into making an everyday festival newspaper and definitely gain more experience with writing on a deadline.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: