“In de zwart-wit beelden en de extreme close-ups van de personages worden vormelijke lagen toegevoegd die een meerwaarde zijn voor dit vrij klassieke collaboratieverhaal. Zelden zo’n knappe en aangrijpende alliantie tussen theater en cinematografie gezien!”
#specialhonours
“Een aangrijpend verhaal over het fascisme in België. De emotionele spanning blijft aanwezig, opgeroepen door Ted Stofer's beweging, Sam Gysel's prachtige muziek (van martiaal drummen tot melancholische piano) en de buitengewone prestaties van de acteurs, die het een epische en tragische dimensie geven.”
The Guardian
trailer YELLOW from luk perceval on Vimeo.
Yellow. The Sorrows of Belgium II: Rex 
Luk Perceval/NTGent
Luk Perceval zoomt in zijn trilogie The Sorrows of Belgium in op drie donkere passages uit het Belgische verleden. In deel twee, Yellow, kijkt hij terug op de Vlaamse collaboratie tijdens de Tweede Wereldoorlog.
1933-1936. Een jonge generatie droomt van een nieuwe wereldorde. Vanaf 1941 sluiten velen van hen zich aan bij de nazi-ideologie en trekken zelfs naar het Oostfront. Zijn ze misleid? Waren ze werkelijk zo naïef?
Yellow evoceert de grimmige tijdsgeest van de jaren 1930, live ondersteund door de muziek van componist en multi-instrumentalist Sam Gysel.
Uit het juryrapport:
Luk Perceval bleef niet bij de pakken zitten toen Yellow, het tweede deel van zijn trilogie over de zwarte bladzijden van de Belgische geschiedenis, door covid werd geannuleerd. Hij vroeg aan regisseur Daniel Demoustier om een filmversie te maken die het origineel liefst zo ver mogelijk achter zich liet. Het resultaat is een prachtige theaterfilm die het beste van beide disciplines verenigt. De scenografie bleef behouden: de hele actie speelt zich af op het podium van NTGent, rond een biljarttafel waar een Vlaamse familie in de jaren ‘40 de oorlog afwacht, helaas aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Vader is lid van de Zwarte Brigade, zoon vecht aan het Oostfront met het Vlaams Legioen. Zij worden opgejut door de giftige speeches van Léon Degrelle, oprichter van de fascistische beweging Rex, en de radicale priester Laurens.
Yellow is niet zozeer belangwekkend omwille van deze hervertelling, die een al bij al klassieke blik op de Belgische collaboratie toont, maar wel door z’n unieke vorm. De film- en theaterregisseur vinden elkaar in hun voorliefde voor mise en scène. Zo versterkt Demoustier Percevals verstilde esthetiek met verbluffende tableaus die – op de begin- en eindshots na – allemaal in zwart-wit werden gefilmd. Samen met de indringende muzikale score van Sam Gysel katapulteert Yellow je zo helemaal terug naar de woelige oorlogsjaren.
Ook bijzonder is hoe Demoustier de lijfelijkheid en de erotiek van de voorstelling ‘pakt’ op scherm. In Yellow wordt er heel wat afgedanst, gemarcheerd, gescandeerd, gevreeën… Macht maakt geil. Als kijker voel je aan den lijve hoe het fascisme al die kleine, weerloze individuen deel laat worden van een massabezwering die geen kritisch denken toelaat. Via radicale close-ups toont Demoustier hoe de personages bijna verblind worden door het extreemrechtse gedachtegoed. Hoe glaziger hun blik, hoe vuriger de overtuiging. De filmische nabijheid maakt dat je niet over hun ontsporing oordeelt, maar worstelende mensen blijft zien die houvast zoeken.
Zelden zo’n knappe en aangrijpende alliantie tussen theater en cinematografie gezien!
#specialhonours Charlotte De Somviele
De Studio