Piano Works Debussy

Uit het juryrapport:

In Piano Works Debussy komen twee buitengewone artiesten samen rond het werk van Claude Debussy. Lisbeth Gruwez danst, Claire Chevallier speelt piano. Hun samenzijn is ongedwongen. Ze gaan elk hun eigen gang, in een verstandhouding die geen woorden behoeft. Licht en decor verlenen die ontmoeting op een subtiele manier extra glans. Het lijkt doodgewoon, maar het is heel bijzonder.

We zien hier een andere, rijpere Lisbeth Gruwez aan het werk dan de explosieve danseres die ze was in het begin van haar carrière. Maar ook toen ging het bij deze performer al over iets meer en iets veel ongewoners dan wild molenwieken. Lisbeth Gruwez is één van die zeldzame danseressen die je elke keer weer ‘pakt’ door een haast instinctief juiste keuze van gebaren, intens en expressief.

Ze vertaalt als geen ander gemoedstoestanden in beweging. Niet door ze uit te beelden als een mimespel, maar door ze op te roepen zoals muziek stemmingen kan oproepen in een klankkleur, een toonaard, een vibrato. Met dezelfde precisie die ook bij muzikanten zo kan treffen. ‘Ze kan zich opsluiten’, zoals Paul Valéry ooit zei over een andere danseres, ‘in een tijdsduur die ze zelf schept, een tijdsduur die geheel bestaat uit actuele energie, geheel bestaat uit voortdurende veranderlijkheid’.

De vergelijking met muziek is geen toeval, want diezelfde precisie, diezelfde ‘tijdsduur die ze zelf schept’ zit ook in het toetsenspel van Claire Chevallier. Ook daar lijkt het alsof de pianiste één wordt met haar instrument. Gruwez en Chevallier gaan samen op in de klanken die een eigen tijd en werkelijkheid scheppen, met Claude Debussy als gids.

De twee artiesten volgen de componist nochtans elk op hun eigen manier. Eens na de openingsscène maken ze nauwelijks nog oogcontact met elkaar. Toch is er heel vaak een opvallende gelijkenis tussen de intensiteit van hun spel, op de golven van de kwikzilveren stemmingswisselingen in de muziek. Met dit verschil: Gruwez stapt af en toe even buiten de stroom van de muziek. Dan geniet ze er even begeesterd van, zomaar. En wij met haar.

Ook mooi: de dans van Gruwez heeft onmiskenbaar autobiografische trekken. Je ziet haar eigen geschiedenis als danser, de invloeden die haar tekenden. Er is de kaarsrechte rug van de ballerina met een perfect gevoel voor de geometrie van haar lichaam in de ruimte. Maar ook de rebel die lak heeft aan de kadaverdiscipline van ballet en geniet van al wat haar lijf ook nog anders kan. 

Genot: we zijn het bijna vergeten op onze podia, maar hoe aanstekelijk is het niet. Het maakt van Piano Works Debussy een betoverend uur van klank en beweging, dat je sprakeloos achterlaat.