Locke

Uit het juryrapport:

Compagnie Cecilia smeedt in Locke het banale en kleinburgerlijke leven van een man om tot een intens moreel dilemma. Regisseur Yahya terryn en acteurs Tom Vermeir en Koen De Graeve maken in deze genereuze muziektheatervoorstelling van een autorit een real-time roadmovie. Alles klopt: de loepzuivere regie van terryn, acteren om duimen en vingers van af te likken en een stomende soundtrack die van de rit een lichamelijke ervaring maakt.

“Kop of munt”, vraagt Koen De Graeve aan het publiek. Afhankelijk van het resultaat speelt hij Ivan Locke en doet Tom Vermeir de andere zes personages, of omgekeerd. Het lot bepaalt wie welke rol speelt. En vervolgens stappen we in de wagen van Locke, voor een real-time-rit van Antwerpen naar Rotterdam. Eén nacht, één rit, te veel beslissingen.

Locke is gebaseerd op de gelijknamige film van Steven Knight uit 2013. Op een kruispunt beslist werfleider Ivan Locke rechts af te slaan in plaats van links. Niet naar huis, naar zijn woonwijk, naar zijn vrouw en zijn evenwichtige gezinsleven, niet naar zijn twee zonen die uitkijken naar zijn komst om samen naar de Rode Duivels te kijken. In Rotterdam staat zijn vriendin immers op bevallen. Nou ja, vriendin. Een vrouw met wie hij één avond sliep, ergens op een werkreis. Een kleine uitspatting met grote consequenties. Locke staat letterlijk op het kruispunt van zijn leven: hij kan terugkeren naar de normaliteit of kiezen voor de waarheid, en dus zijn verantwoordelijkheid opnemen.

Anderhalf uur zitten we mee in de wagen van Locke, op weg naar Rotterdam. We zien de rug van één van beide acteurs, die in real-time de boel geregeld probeert te krijgen. En er moet wat geregeld worden: een betonstort (het grootste ooit in de geschiedenis van zijn werkgever), zijn echtgenote de waarheid vertellen, zijn nieuwe kind de wereld in begeleiden. En dat allemaal aan de telefoon. Ondertussen vertolkt een andere acteur de zes andere bijrollen. De acteur die Locke speelt, doet dat bedaard, ingetogen, vastberaden, maar ook innerlijk verscheurd; zijn collega, die achter een filmscherm de andere bijrollen voor zijn rekening neemt, kan zich elke avond virtuoos uitleven. Locke laat het grootse talent van Vermeir en De Graeve rijkelijk schitteren.

De derde hoofdacteur is de muziek die van de autorit van Locke een intense roadmovie maakt. Een vierkoppige rockband (Ben Brunin, Frederik Heuvinck, Luk Vermeir en The Van Jets-frontman Johannes Verschaeve) transformeert het eenvoudige verhaal tot een zinderende ervaring: wat aanvankelijk begint met subtiele filmische toetsen, eindigt uiteindelijk bij een epische uithaal met logge Mogwai-gitaren en denderende drums.

Locke is eenvoudig theater volgens het oeroude recept: één plaats, één tijd, één handeling. Yahya terryn koos voor maximale verdichting: de auto van Locke wordt een emotionele snelkookpan. De buitenwereld, die bestaat enkel in de binnenkomende en uitgaande telefoontjes. Locke, opgesloten in de kooi van zijn wagen en zijn leven, probeert voor het eerst alles juist te doen.

Samen met zijn twee acteurs en de muzikanten smeedde regisseur Yahya terryn met groot vakmanschap de film van Knight om tot een intens theaterconcert over de grote emoties van ons kleine leven: wanhoop, plichtsbesef, liefde, schuld. Op de pechstrook van het leven, daar ben je nooit alleen.