“Geestig, kritisch en uitdagend. Het dier, het dier en het beestje is op alle vlakken een schot in de roos.”
#jury20
“De originaliteit is ongeëvenaard.”
De Volkskrant
“Het is razendknap hoe Batelaan met zijn bizarre musical een ontregelende balans weet te treffen tussen humor en drama: de vorm is intens geestig, maar ook de hartverscheurende eenzaamheid van Sterre blijft voelbaar.”
NRC
Een gezongen fabel over een doodgewoon meisje van acht. Een hond loopt iedere ochtend met twee dino’s naar haar basisschool. In de klas van meester octopus heeft ze veel lol, maar ook wat moeite met opletten. Een haai komt haar eens observeren in de klas. Hoe kunnen ze haar beter helpen? Moet ze niet eens gaan kijken op een andere school? Met knikkende poten stapt ze in het taxibusje van het nijlpaard. Hebben ze daar ook zo’n lieve meester? En hoe moet het in de lente met haar kinderfeestje?
In een kijkdoos vol dieren, gevoelige snaren en goede bedoelingen maakt Theater Artemis van hele gewone dingen een dromerige ‘musical’. Een fabelachtige voorstelling met live zang en muziek over interne begeleiders, badmintonnen en net even anders zijn.
Uit het juryrapport:
Geestig, kritisch en uitdagend. Het dier, het dier en het beestje is op alle vlakken een schot in de roos. Regisseur Jetse Batelaan giet het verhaal van Sterre, een achtjarig meisje dat het moeilijk heeft op school, in een vorm die toelaat humor en tragiek diepgaand te verzoenen.
Van goed jeugdtheater kunnen volwassenen ook smullen: het is één van die clichés die kloppen als een bus. Wie ooit een voorstelling zag van regisseur Jetse Batelaan, weet dat zijn werk er een mooi bewijs van is. Zijn laatste voorstelling Het dier, het dier en het beestje is alleszins een schot in de roos.
Centraal staat Sterre, een achtjarig meisje dat allerlei talenten heeft, maar op school moeilijk kan volgen. Daarom schiet een leger aan hulpverleners in gang. Sterre wordt getest en geobserveerd om uiteindelijk te horen te krijgen dat ze naar een speciale school moet, ver weg van haar dorp en haar vrienden. Ze is er het hart van in.
Batelaan zou Batelaan niet zijn mocht het bij dit lineaire verhaal blijven. Want niet alleen is de voorstelling een musical met gezongen dialogen, alle personages worden ook gespeeld door dieren. Sterre is een hond, de meester is een octopus, haar broer een big en één van de hulpverleners is een haai. Ze worden gespeeld door speelgoedbeesten, acteurs in dierenpak of gewoonweg uitsnedes in bordkarton. Terwijl voor elke scène de constellatie aan aanwezige dieren wisselt, blijft het landschap onveranderd. Dat bestaat uit een feeëriek berglandschap met een klaterend beekje.
Die absurdistische ingrepen zorgen ervoor dat humor en tragiek samengaan op een manier die nog weinig vertoond is. Heel wat van de banaal-realistische dialogen werken bijvoorbeeld op de lachspieren doordat ze gezongen worden door het amalgaam aan dieren. Tegelijkertijd gaat Sterres ontreddering door merg en been.
Zo is het pijnlijk treurig dat er in het hele proces wel veel óver, maar nauwelijks mét haar wordt gepraat. Een van de toonaangevende dieptepunten is het feit dat haar ouders haar pas op de laatste dag van de kerstvakantie meedelen dat ze de volgende dag naar een andere school zal moeten: hartverscheurend zonder meer.
Batelaan levert een frisse maatschappijkritiek, die peilt naar onze ideeën over wat ‘normaal’ is, die het onderwijs- en welzijnssysteem in vraag stelt en die aantoont hoe makkelijk we dankzij de ratrace ook als ouders voeling verliezen met ons kind. Bovendien doet hij dat binnen een kader dat aan de haal gaat met theatrale conventies. Batelaan laat inhoud en vorm spitant met elkaar schuren. Zelfs wie nooit naar jeugdtheater gaat, heeft hier een heerlijke kluif aan.