SAVE THE DATE 08 SEP – 18 SEP 2022 GENT
“Als een sluipend gif wordt manipulatie het basisthema van de voorstelling: tussen fictie en realiteit, tussen theater en politiek, tussen Belgische collectieve geschiedenis en een donker sprookje ”
Juryrapport
“De uitvoering is ingetogen en integer, het resultaat krachtig en ontregelend.”
NRC Handelsblad
Five Easy Pieces 
Milo Rau / IIPM / CAMPO
Kan je kinderen het leven van kindermoordenaar Marc Dutroux in scène laten zetten?
In Five Easy Pieces zoekt Milo Rau in samenwerking met CAMPO de limieten op van wat kinderen weten, voelen en doen. Hoe kunnen kinderen begrijpen wat verhaal, inleving, verlies, onderwerping, ouderdom, ontgoocheling of rebellie allemaal inhouden? Hoe reageren wij als net zij scènes van geweld of liefdesrelaties spelen? En vooral: wat zegt dat over onze eigen angsten en verlangens? Een confronterende ervaring. Aan de hand van de biografie van ’s lands meest bekende misdadiger schetst Rau eveneens een korte geschiedenis van België.
De Zwitserse theatermaker Milo Rau en zijn International Institute of Political Murder (IIPM) veroverden de afgelopen jaren de grote internationale podia met hun weergaloos politiek theater. Sinds kort is Rau ook artistiek directeur van NTGent.
Voor CAMPO is met kinderen werken in een volwassenenvoorstelling een vast onderdeel van hun parcours: van Moeder en Kind van Alain Platel en Arne Sierens in de jaren ’90 tot recentelijk Next Day door Philippe Quesne of Victor door Jan Martens en Peter Seynaeve.
Uit het juryrapport:
Je moet het maar doen: een van de donkerste episodes uit de Belgische geschiedenis, het tijdperk Dutroux, re-ensceneren met kinderen op scène. En toch is dat precies waar regisseur Milo Rau en kunstencentrum CAMPO zich aan wagen. Niet door de onvoorstelbare feiten in te zwachtelen in een rituele naverwerking – zoals ooit in Diep in het bos van LOD – maar juist door ze onbeschaamd voor het voetlicht te brengen.
Het kader waarbinnen dat gebeurt, is even simpel als geniaal. Zeven kinderen komen zogenaamd auditie doen en stellen zich voor aan het publiek en de spelcoach, acteur Peter Seynaeve. De oefenscènes die ze dan moeten spelen, zijn scènes uit de affaire Dutroux. Op vijf kleine platforms – als in een filmset – komt het verleden terug tot leven. We zien niet alleen getormenteerde ouders en een onderzoeksrechter, maar zelfs een van de meisjes op haar kale matras in de kelder: het diepste schrikbeeld van de hele horrorfantasie rond Dutroux, pijnlijk concreet en toch totaal gefictionaliseerd. Op een scherm spelen volwassen acteurs en actrices intussen oudere dubbelrollen. Voortdurend herinneren ze aan het feit dat dit juist géén kinderspel is.
Tegelijk is Five Easy Pieces meer dan een puur re-enactement. Als een sluipend gif wordt manipulatie het basisthema van de voorstelling: tussen fictie en realiteit, tussen theater en politiek, tussen Belgische collectieve geschiedenis en een donker sprookje (wat Dutroux voor deze kinderen inmiddels is). Zowel tussen de kinderen onderling als tussen kinderen en volwassenen speelt er een meerduidig machtspel op, maar dan met een onschuld die het allemaal nog perverser maakt. ‘Theater is een poppenkast, maar dan met echte mensen’, zegt een van de jonge spelertjes. Het is met groeiend ongemak dat we die poppenkast aanschouwen.
De perversie, de rouw: het zijn volwassen thema’s, maar dan uit een kindermond. CAMPO heeft daar al een lange traditie in (met stukken als Ubung, That Night folllows Day, Before your very eyes), maar Milo Rau geeft aan die keuze voor kindacteurs een ongeziene urgentie en veelgelaagdheid. Zijn wrange humor én zijn politiek-maatschappelijke engagement maken van Five Easy Pieces een van de meest beklijvende theaterervaringen van het afgelopen seizoen, waar de jury voor viel als één blok.
Kaaitheater