“Een schoolvoorbeeld van hoe je een tekst tegelijk alle recht kan doen én eigenzinnig naar je hand kan zetten.”
#jury19 Pieter T'Jonck
“Voorstellingen als deze (...) verrijken de toneelspeelkunst en ze zouden eigenlijk het ijkpunt moeten zijn van alle theater.”
Theaterkrant
“De extreem onopgesmukte vorm die de makers aan de tekst hebben gegeven past uitstekend bij het thema. ”
NRC
Eg er vinden, Ik ben de wind 
STAN & Discordia
Zo nu en dan zetten tg STAN en Maatschappij Discordia hun tanden in een project dat ze tussen de drukke bedrijven door tot een kleine voorstelling maken. Zo is het ook met Eg er vinden, Ik ben de wind van Jon Fosse. Matthias de Koning (Maatschappij Discordia) en Damiaan De Schrijver (tg STAN) vertalen de tekst van de Noorse schrijver en besluiten het maar meteen op het podium te brengen.
Twee mannen zonder naam, simpel aangeduid als de Een en de Ander, ontmoeten elkaar weer na jaren nadat één van hen vertrok. Ze zitten samen in een denkbeeldige zeilboot op een tocht over de oceaan. Hun handeling is bedacht, verzonnen, en moet niet uitgevoerd worden maar denkbeeldig blijven. Zoals in veel van Fosse’s werk, is ook de taal belangrijk: dat wat niet gezegd wordt is minstens zo belangrijk als de wel uitgesproken woorden. Aan ons om de ruimte tussen de woorden te vullen. En aan de acteurs.
Uit het juryrapport:
Het stuk Ik ben de wind van de Noorse auteur Jon Fosse weerspiegelt een gesprek tussen twee mannen. De ene is bezwaard door iets dat hij niet gezegd krijgt. De andere probeert door geduldig luisteren en vragen, als een therapeut, te achterhalen wat dat dan wel is. Vruchteloos. Ze maken samen dan maar een boottocht, want ‘op zee is er stilte’. Die tocht kent een fataal einde.
Voor dit verhaal hebben Damiaan De Schrijver en Matthias de Koning geen nood aan een groot scènebeeld. Ze doen het met haast niets meer dan twee krukken. Het enige decor is een doos die aan een touwtje tussen hen in hangt, en twee krakkemikkig gerepareerde tafeltjes links en rechts van het podium.
Al na de eerste zinnen snap je waar die objecten voor staan. De doos verbeeldt de doem die over de Koning hangt, de tafeltjes de onmogelijkheid om met woorden soelaas te bieden. Het blijven lapmiddelen. Maar alle gewicht rust in dit stuk net op die woorden, die maar iets betekenen door wat ongezegd blijft, door wat in de stiltes tussen de woorden schichtig verschijnt.
Al mogen we zeker beide spelers niet vergeten. Zij beelden de actie niet uit. Ze zitten daar maar op hun stoeltje. De Schrijver kettingrokend, onrustig. De Koning gelaten. Feilloos geeft hun manier van aanwezig zijn substantie aan de woorden. Maar ze doen ook iets meer. Hun stuntelige, haast clowneske pogingen tot een gesprek brengen een homeopathische dosis humor binnen. Net daardoor wordt het echt pakkend. Eg er vinden , Ik ben de wind is een schoolvoorbeeld van hoe je een tekst tegelijk alle recht kan doen én eigenzinnig naar je hand kan zetten.
CAMPO NieuwpoortOpgelet! Tickets aan de avondkassa enkel CASH (!)
tg STAN en Maatschappij Discordia zijn toneelspelersgezelschappen met een rijke geschiedenis en collectieve werkwijze. Ze ontstoffen teksten uit de toneelgeschiedenis en trekken ze naar het ‘hier en nu’. Dat doen ze door de teksten in een hedendaagse context te plaatsen, maar ook door een speelstijl die werkt vanuit de waarachtigheid van het moment in plaats van een herhaling van gespeelde sentimenten.
