“Een brutale mix van volkstoneel, commedia del’arte en meta-melodrama. Don Caravaggio mondt uiteindelijk uit in een even lichtvoetig als diepzinnig exposé over het onbegrensde kunstenaarschap, met een centrale rol voor het lot van de muze.”
#jury19 Herien Wensink
“Een verrukkelijke voorstelling: royaal, buitenissig en brutaal. Het spel van de vier geweldige acteurs is al even grotesk als de onstuimige entourage.”
de Volkskrant
“Vlijmscherpe satire op kunstzinnige decadentie.”
NRC
Don Caravaggio is de meest gevierde kunstenaar van zijn tijd. Hij is dapper, radicaal en handelt vrij naar zijn eigen verlangens. De gevoelens van anderen zijn voor de grensoverschrijdende en geestverruimende Don Caravaggio slechts beperkend. Zijn vrije seksuele moraal maakt talloze slachtoffers. Langzaamaan leidt ook zijn compromisloze kunstenaarshart tot totale zelfdestructie.
Don Caravaggio is een stuk over de ontembare levensdrift van een kunstenaar en de duistere onderkant van de menselijke ziel. Een ode aan de ware vrijdenker, een tirade tegen tradities en nostalgie, een oproep tot verandering, volhouden en blijven schreeuwen. Leidt kunst tot verheffing of zelfs verlossing? Of leidt al dat verlangen slechts naar een zekere ondergang?
Charli Chung maakt Don Caravaggio op basis van zijn fascinatie voor twee belangrijke vrijdenkers uit de geschiedenis: met Molières zedeloze Don Juan en de Italiaanse barokschilder Caravaggio duikt hij in de moraal, decors en kostuums van de 17e eeuw. Want misschien is de werkelijk vrije vorm nog even zeldzaam als toen.
Uit het juryrapport:
In deze verrukkelijke voorstelling van het jonge Nederlandse regietalent Charli Chung (23) worden we welkom geheten in hartstochtelijk pseudo-Italiaans. Het stuk gaat over een ‘grande amore’, waarin Molières Don Juan is versmolten met de schilder Caravaggio (1561-1610) tot de onbesuisde hartenbreker-kunstenaar Don Caravaggio. De plek is Sicilië, de tijd de Barok, de aanpak een brutale mix van volkstoneel, commedia dell’arte en meta-melodrama. Een zuilengalerij dient als decor, rookmachines draaien overuren en de acteurs dartelen over het podium tussen wolken rondstuivend dons. Hun gezichten wit bepoederd, hun kostuums een explosie van zijde, kant en goudbrokaat. Geestige knipogen naar vandaag ontbreken evenwel niet, zoals de drukknoppen waarmee de Don zich eenvoudig van zijn gouden pantalon kan ontdoen. Het spel van de vier geweldige acteurs is al even grotesk, passend bij de onstuimige entourage.
Te midden van die zalige overdaad lijkt de intrige oppervlakkig: Dona Elvira (Judith van den Berg) vermoedt (terecht) dat Don Caravaggio (Marius Mensink) haar bedriegt. Dat leidt tot geestige verwikkelingen tussen de twee geliefden en hun beider bedienden, Sagnarelle (Thomas van Luin) en Guzman (Teun Donders). Maar de dunne anekdote over lust en bedrog wordt in de knappe tekst van Bart van den Donker verrijkt met ontregelende anachronismen, en mondt uiteindelijk uit in een even lichtvoetig als diepzinnig exposé over het onbegrensde kunstenaarschap, met een centrale rol voor het lot van de muze. Don Caravaggio’s totale toewijding aan de kunst kost Donna Elvira hier het leven. Maar in een schitterende re-enactment van Caravaggio’s beroemdste werken zien we wat dat offer aan onaardse, eeuwige schoonheid heeft voortgebracht.