“In CONVERSATIONS (at the end of the world) bewandelt Verdonck op magistrale wijze de dunne lijn tussen achteloosheid en wreedheid. ”
Juryrapport
“In die lange, zwijgzame momenten verdampt de grens tussen theater en beeldende kunst,
en word je geconfronteerd met verstilde tableaus van een onthutsende schoonheid.”
De Morgen
CONVERSATIONS (at the end of the world) 
A Two Dogs Company & Het Zuidelijk Toneel
In CONVERSATIONS (at the end of the world) zien we vijf figuren in een eindsituatie. Ze bevinden zich in een lege theaterruimte. Het enige wat ze hebben is hun lichaam en de tijd die hen rest. Ze vormen samen een portret van de mens in de twintigste eeuw die wacht op de onvermijdelijke catastrofe die gaat komen. Ze praten met elkaar, vertellen verhalen, doen een dansje en luisteren naar muziek. Teksten van de Russische schrijver Daniil Charms vormen de kern, aangevuld met gesprekken die Charms voerde met zijn artistieke lotgenoten.
Het werk van Kris Verdonck kruipt onder je huid, het vraagt iets van je en laat je nooit onberoerd. CONVERSATIONS (at the end of the world) wordt gespeeld door topacteurs José Kuijpers, Jan Steen, Johan Leysen, Jeroen Van der Ven en de vermaarde pianist Marino Formenti.
Na de voorstelling gaat jurylid Johan Thielemans in gesprek met Jeroen Van der Ven.
Uit het juryrapport:
Met zijn spectaculaire scenografie is CONVERSATIONS (at the end of the world) het werk van een beeldend kunstenaar: een landschap van zwarte sneeuw, of beter de assen van een vuurspuwende berg, of de zwarte regen die neerdwarrelt na een nucleaire ramp. Het is een bijzonder sterk beeld, ook al geeft het zijn betekenis niet vlug prijs. Halfweg de voorstelling gaan er dan ook nog eens sluizen met stof open, dat de vier acteurs en de pianist uiteindelijk zal verzwelgen. Het einde van de wereld?
In deze abstracte ruimte laat Kris Verdonck hen met heel veel precisie teksten uitspreken van Daniil Charms, vol absurde logica, grappen en willekeurig geweld. Johan Leysens sobere en pakkende zegging staat altijd als een huis, maar naast hem is Jeroen Van der Ven met een eigen persoonlijke kleur zeker even sterk. Jan Steen, de verrassing van de voorstelling, voegt aan die zegging nog een laag exuberante verbeelding in de uitbeelding toe. José Kuijpers vult dat mannelijke trio naadloos aan.
Vaak zijn hun interventies niet meer dan kleine anekdotes zonder logica of doel: teksten die afbreken, moppen zonder clou, vreemde invallen. Elke tekst is een klein genot, een talig kleinood waar de fantasie van gaat buitelen. Maar al die filosofietjes hebben constant een wrede achtergrond, die door de humor als het ware wordt weggespoeld. Dat alles wordt begeleid door Marino Formenti, een Italiaanse pianist, die woest tekeer gaat, als een bezeten muzikant. Hij speelt Bach/Busoni en daarna fenomenaal La Valse van Ravel, en besluit met een bonkende John Cage.
In CONVERSATIONS (at the end of the world) bewandelt Verdonck op magistrale wijze de dunne lijn tussen achteloosheid en wreedheid. Hij neemt ons mee naar een salon waar iedereen zijn eigen, eigenzinnige interpretatie van dingen en mensen heeft. Je beluistert er absurde vertelsels op de rand van het Niets, in een universum zonder compassie waar alleen de wat verbaasde glimlach overblijft. En de toeschouwer? Die kan alleen maar vertwijfeld denken: als we lachen, is er misschien nog hoop.
DE SINGEL
Rode Zaal
Na de voorstelling gaat jurylid Johan Thielemans in gesprek met acteur Jeroen Van der Ven.
