“Door de inspanning en toewijding van Vandewalle, Wyffels en Bekemans om tot een gedeelde esthetiek te komen, vinden ook wij voor even onze ‘common ground’: daar waar performers en publiek, professionals en amateurs, mensen met en zonder beperking – allemaal mensen dus - samenkomen.”
Juryrapport
“Als je Kobe en Hannah ziet dansen, zie je echt iets authentiek.”
Het Nieuwsblad
Common Ground 
Platform-K & Benjamin Vandewalle
De ene houdt van jumpmuziek en onderbroekenhumor, de andere van ballet en zelfgemaakte love songs, de derde observeert de wereld met zijn camera en is stiekem een volleerd beatboxer.
Choreograaf Benjamin Vandewalle is gefascineerd door ontmoetingen en wat die doen met je blik op de wereld. In Common Ground ontmoet hij twee professionele dansers met een beperking. Samen gaan ze op zoek naar raakvlakken. Ze delen de liefde voor dans en via beweging leren ze elkaar beter kennen. Wie is die andere danser? Wie ben ikzelf? Waarin lijken we op elkaar en waar liggen de verschillen? En bovenal: wat kunnen we van elkaar leren?
Uit het juryrapport:
De fraaie dansproductie Common Ground, van Benjamin Vandewalle en twee dansers met downsyndroom bij Platform-K, heeft een sympathieke intentie: de dansers gaan ‘op zoek naar een gedeelde taal’, aldus de PR-tekst. Maar in werkelijkheid is Common Ground een hoogst artistieke, weerbarstige en behoorlijk grensverleggende productie. Behalve de geslaagde esthetiek en de opzwepende energie, afgewisseld met ontroerende momenten van verstilling, ligt de kracht van deze voorstelling in het effect dat de productie heeft op de toeschouwer.
De danstaal van Platform-K-dansers Kobe Wyffels en Hannah Bekemans is bruusk, ongecontroleerd en onaf. Het verschil met professionele dansers en de perfecte beheersing van hun (perfecte) lichaam is groot. Dat zet onmiddellijk aan tot denken over schoonheid – niet op een weeë, laatdunkende manier – ‘kijk, zij zijn óók mooi!’ – maar schurend en confronterend. Omdat Wyffels en Bekemans schaamteloos de ruimte opeisen, omdat ze er simpelweg zijn, volledig gelijkwaardig aan Vandewalle en het publiek. Zo confronteert Common Ground de toeschouwer met het eigen onvermogen. Hoe moet ik naar hen kijken? Wat zou ik tegen ze zeggen? Wat hebben wij gemeen?
Een voorstelling als Common Ground dwingt ons om vooroordelen te verwerpen, om hokjes af te breken, om de grenzen tussen ‘ik en de ander’ waar mogelijk op te heffen, of te constateren dat dat niet kan. Het wonder van Common Ground is echter dat het wél kan, daar in de theaterzaal, waar we samen zijn, en gelijk. En dat leidt tot een volkomen onverwachte, diep menselijke ontroering. Door de inspanning en toewijding van Vandewalle, Wyffels en Bekemans om tot een gedeelde esthetiek te komen, vinden ook wij voor even onze ‘common ground’: daar waar performers en publiek, professionals en amateurs, mensen met en zonder beperking – allemaal mensen dus – samenkomen.
De Studio