“In ALL. weet Lisa Verbelen de meest complexe levensvragen samen te ballen in een schijnbaar eenvoudige theatertaal. Installatie, muziek en beeld vertellen het verhaal zonder ooit anekdotisch te worden. ALL. is muziektheater van de zuiverste soort.”
#jury20
“Lisa Verbelen is a remarkable musical performer. (...) Her renderings on stage are intimate, lucid, decisive. She calls out the complexity of all things, which is then translated into a comprehensible score for her audience.”
Operadagen Rotterdam Award 2018
ALL. is een muziektheater performance waarin Lisa Verbelen een poging doet iets groots (alles) te vatten. Alleen.
ALL. gaat over het feit dat alles complex is.
Al twijfelend, veranderend van perspectief en in- en uitzoomend buigt Lisa zich over de volgende vragen:
Dat buigen over deze vragen uit zich in een tamelijk ambitieuze voorstelling met veel muziek, een bewegend decor, rook en wellicht een dansje.
Niets is zeker maar het wordt zeker anders dan je denkt, en je komt er ongetwijfeld als een veranderd mens uit.
(Hoewel, als je niet komt verander je ook.)
ALL. is deel van Lisa’s langer lopend onderzoek naar de relaties tussen de klank en visuele vorm van muziek, naar hoe muziek, taal en decor elkaar beïnvloeden en samen een compositie kunnen vormen.
Uit het juryrapport:
In ALL. weet Lisa Verbelen de meest complexe levensvragen samen te ballen in een schijnbaar eenvoudige theatertaal. Installatie, muziek en beeld vertellen het verhaal zonder ooit anekdotisch te worden. ALL. is muziektheater van de zuiverste soort.
ALL. is een solo van muzikant en theatermaker Lisa Verbelen van de Vlaams-Nederlandse ‘collectie’ BOG., zoals het collectief zich noemt. De solo’s van Verbelen nemen binnen het oeuvre van BOG. een bijzondere plaats in, omdat ze muziektheater zijn van de zuiverste soort. Ook ALL. weet met de minimalistische middelen van de mime een eindeloos rijke verbeeldingswereld op te roepen.
In ALL. gaat het, ook letterlijk, over een mens die op de helling staat. Verbelen staat met haar gitaar op een schuin platform, dat aan kabels wordt voortgetrokken en onverstoorbaar voor- en achteruit schuift, terwijl een spot in de tegenovergestelde richting meebeweegt. Op dat kleine rijdende podiumpje legt ze ook haar woordenpuzzels neer, die via een camera zichtbaar worden voor het publiek. Het verplaatsen en herschikken van de woorden suggereert de gedachten die malen. In de beste bogiaanse traditie raken ze aan de grote worsteling tussen het zelf en de wereld en alle moeilijkheden daartussenin: de liefde, het hogere, de dood.
ALL. neemt zo de vorm aan van een concert, met de woordpuzzels als bindteksten. Het ontroerende eraan is vooral Verbelens poging om laag per laag, song per song, uit een donkere put te kruipen en opnieuw verbinding te maken met de wereld. Maar die zoektocht wordt allerminst ‘uitgebeeld’ of verteld. Nee, bij Verbelen spreken vooral de installatie, de muziek en het beeld. We zien tegelijkertijd hoe een song ontstaat, hoe een voorstelling vorm krijgt en hoe een mens zichzelf terug op de rails tracht te krijgen. Onnadrukkelijk worden al die betekenissen in elkaar geschoven – hier wordt niets getoond, maar er gebeurt iets, er wordt een innerlijke reis gemaakt. En wij mogen daar deel van uitmaken.
Af en toe voel je de autobiografie door het kunstwerk schemeren, maar nooit gebeurt dat opdringerig. Verbelen doet niet aan anekdotiek, daarvoor beheerst ze haar media te superieur. Dat blijft de kracht van BOG., en bij uitstek ook van Verbelen: om de grote levensvragen niet terug te brengen tot hun particuliere variant, maar ze open te trekken tot abstracte parameters die voor iedereen leesbaar en invoelbaar zijn: tijd, ruimte, licht, klank. Met in het midden daarvan: een zingende, zoekende mens. Wie de meest complexe levensvragen weet samen te ballen in zo’n schijnbaar eenvoudige theatertaal, is een kunstenaar van grote klasse.