Gelukkig heb ik mijn dramaturg Selm Wenselaers. Ik lees hem dan drie verhalen voor, en vraag hem waar hij denkt dat het over gaat. Selm is in het werkproces mijn klankbord, waardoor ik begin te snappen wat ik aan het maken ben. Zo ontdekte ik in de gesprekken over ON ICE dat ik het veel had over de woestijn en het sterrenstelsel: oneindig weidse en verlaten plekken die misschien wel te maken hebben met een fundamentele eenzaamheid.

Welke thema’s deel je met jouw generatie?

Mijn moeder was in de jaren ’70 en ’80 vooral bezig met het verwerven van gelijke rechten voor vrouwen, ze was politieker dan ik nu ben. Wat ik deel met mijn generatie, is de bezorgdheid over globale fenomenen: klimaatopwarming bijvoorbeeld. Dat voelt meer als ‘ons gesprek’.

Wouter Hillaert tekende in zijn State of the Union een verschil op tussen de gevestigde theatermakers en de jonge generatie. Merk je een verschil?

De oudere generatie heeft veel meer ervaring en is daardoor misschien extremer in zijn vorm. Ik merk dat ikzelf nog van alles aan het uitproberen ben. Maar ik denk eigenlijk dat de oudere theater- makers óók voorstellingen maken vanuit hoe zij de wereld zien, net zoals ik voorstellingen maak vanuit hoe ik de wereld zie. Mijn voor- stellingen hebben misschien een iets transparantere vorm, omdat ik zelf nog in opbouw ben, terwijl iemand die al dertig jaar bezig is misschien kan zeggen: “Zo zit het”.

Lucas Vandervost zei in een interview in De Morgen dat politiek volgens hem eigenlijk meer het gevolg is van wat er aan het gebeu- ren is dan dat het aan de oorzaak ligt. Dat geldt volgens mij ook voor theatermakers. We zijn een gevolg van hoe onze generatie een plek in de maatschappij probeert te vinden.

Is dat engagement iets wat vooral jonge mensen delen?

Ik denk dat vooral kunstenaars dat delen. Omdat, en dat haalde Wouter Hillaert in zijn speech ook al aan, wij er domweg tijd voor hebben. Ik heb geen baan van negen tot vijf, waardoor ik alleen ’s avonds over die onderwerpen kan nadenken. Ik mag daar de hele dag over nadenken! Als ik kijk naar De Nwe Tijd, naar Freek Vielen en Rebekka de Wit, dan zie ik heel verschillende mensen. Ik denk niet in termen van ‘generatie’: datgene wat ons bindt, is het feit dat we elkaar op maandagmiddag graag YouTube-filmpjes laten zien die we super mooi vinden. En elkaar dan proberen uit te leggen waarom.

Wouter Hillaert noemde het afscheid van Lucas Vandervost als artistiek leider van De Tijd hét gebaar van de jongste jaren. Hij zei: “Plaats maken is misschien wel het summum van radicalisering.” Wat betekent dat voor jou?

Volgens mij gaat dit over daden verbinden aan je woorden. Radicaliteit als een vorm van trouw blijven aan wat je gelooft. En dat is wat Lucas gedaan heeft. Ik denk dat mensen onterecht denken dat hij geen zin meer had om theater te maken. Hij heeft vrij impulsief en intuïtief besloten dat het tijd werd voor ons om het te mogen proberen. Dat was een mooi en droevig moment tegelijkertijd. Het was met pijn in zijn hart. Maar het voelde als de juiste beslissing.

Samen met Freek Vielen en Rebeka de Wit namen jullie De Tijd over van lucas en vormden jullie het om tot De Nwe Tijd. Wat zijn jullie plannen?

We hebben een klein, maar super mooi budget gekregen bij de laatste subsidieronde. Daarvan gaat één derde naar het gebouw dat we heel graag willen behouden. Eén derde gaat naar het kantoor: naar de zakelijk leider en de productieleider. Dat betekent dat we voor het eerst een structuur achter ons hebben, die een deel van de dingen die we normaal zelf doen van ons overneemt. En dan houden we één derde over. Dat gaat naar onszelf en de spelers die we vragen voor de voorstellingen die we willen creëren.

Zo willen we een Heimat 3 maken, Rebekka gaat een copro- ductie doen bij Frascati, Freek regisseert een jeugdvoorstelling bij HETPALEIS. We doen veel projecten samen, maar tegelijkertijd kiezen we ook iemand die de kapitein wordt van het schip, omdat het moeilijk is om altijd naar compromissen te moeten zoeken. Lucas Vandervost heeft ooit aan de telefoon tegen mij gezegd: “O Suus! Ik geloof er niet in. Ik geloof er niet in dat jullie met z’n drieën voorstellingen kunnen maken. Je moet steeds één iemand de leiding geven.” (lacht) We zullen zien.

We starten officieel vanaf januari, wat betekent dat we de komende maanden het bedrijf aan het herinrichten zijn. We zijn een huis. We zijn een gezelschap. We maken voorstellingen.