Robin Keyaert over REAL BOYS van More Dogs: ‘De eerste Pinokkio-musical waarin Pinokkio niet liegt’

vr 10 sep 2021

More Dogs is het vijfmanscollectief van Gode Kempen, Elias Vandenbroucke, Viktor De Greef, Julien Neirynck en Robin Keyaert. Een gesprek met die laatste over hun voorstelling REAL BOYS, echte jongens en hoe ze te worden. Als dat al kan.

Ellis Meeusen

Robin staat in de file op de Brusselse ring. Hij is op weg naar Gent. Dat hoor je niet in zijn stem: de Brusselse ring jaagt hem niet op. Ook geen geruis van ander verkeer op de lijn, maar dat heeft iets te maken met zijn Bluetooth-oortjes, dat had hij me daags voordien al uitgelegd.

De drie lagen

Even voor de duidelijkheid: de voorstelling REAL BOYS bestaat uit drie lagen. Gode, Elias, Viktor, Julien en Robin – het ‘echte’ collectief – spelen een collectief dat repeteert voor een Pinokkio-musical. De vijf More Dogs-leden staan dus op scène als zichzelf, als personages die samen het gelegenheidscollectief ‘REAL BOYS’ vormen (het collectief dat voor de musical repeteert) én als personages in de musical zelf: Pinokkio, Gepetto, De Krekel, Stromboli en De Blauwe Fee. Daarbij komt dat de personages binnen de making-of van de musical uitvergrotingen zijn van de leden van More Dogs én dat al die personages na een tijdje ook nog ‘een beetje door elkaar beginnen te lopen’, aldus Robin. Iedereen nog mee?

Die drie lagen vormen samen een ‘tragikomische ontsnappingspoging’. Maar waaruit willen ze dan weg? ‘Uit de rollen die je opgelegd krijgt,’ zegt Robin. ‘Of het nu Pinokkio is die wil ontsnappen uit de musical, Clifford (Robins personages binnen de REAL BOYS, red.) die weg wil uit de miserie van het collectiefje dat de musical probeert te spelen of Robin die wil gaan lopen omdat hij eigenlijk geen zin heeft om te spelen die avond. Meer nog dan een ontsnappingspoging is het stuk misschien wel een zoektocht naar ons “echte zelf”. En de vraag of dat überhaupt wel bestaat, “je echte zelf”.’

Lukt het dan om – in de buitenste laag – als jullie ‘echte zelf’ op de scène te staan?

‘Er zit een moment in de voorstelling waarop we dat echt proberen en het script niet vastligt. Een moment dat we ook niet probeerden in te vullen tijdens de repetitie. Maar het antwoord is dat dat niet lukt. We zien dat we dan toch beïnvloed zijn door het publiek dat daar zit en door iemand anders die een bepaalde impuls begint te volgen. Dat heeft invloed op hoe je daar staat. De voorstelling gaat heel erg over zoeken naar authenticiteit en dus ook over wat je “echte zelf” is. En ik vraag me af of het ooit lukt om je “echte zelf” te zijn als er iemand bij is. Ik denk dat het verkorven is van zodra er andere mensen bij komen kijken.’

Hoe maken die vijf ‘zelven’ – jullie als collectief – samen een voorstelling?

‘We hebben echt een horizontale hiërarchie, wat soms verschrikkelijk moeilijk is. Want we zijn alle vijf acteur, we spelen alle vijf muziek, we schrijven alle vijf en we zijn ook alle vijf theatermakers. We maken echt alles in groep, maar wij hebben vijf totaal verschillende persoonlijkheden: de enige gemeenschappelijke factor is dat wij samen gestudeerd hebben, dat we toevallig samen in de klas hebben gezeten. En dat we nu vrienden zijn. Dat zorgt ervoor dat de voorstellingen die wij maken een soort van grootste gemene deler zijn van ons, iets waar we ons allemaal in kunnen vinden.’ 

‘Daar blijven we echt van weg, van het liegen en de neus die gaat groeien’

Is het resultaat een compromis?

‘We proberen weg te blijven van het compromis en eerder vijf meningen aan het woord te laten komen. Zo is authenticiteit in deze voorstelling voor iedereen iets anders. We laten verschillende meningen over een thema horen, omdat het antwoord – bijvoorbeeld als het gaat over authenticiteit – niet eenduidig is. Zo hebben we de personages van deze voorstelling ook opgebouwd: ze hebben alle vijf een ander motief en doel, en dat binnen elk van de drie lagen.’

Is de fascinatie voor Broadway dan wel een grootste gemene deler van jullie vijf?

‘Ja! We waren heel geïntrigeerd door het gekunstelde van dat genre: hoe je in zo’n musical alles op cue moet doen, op het juiste moment in het juiste licht moet staan en dan ineens een gevoelig nummer moet beginnen zingen om aan te tonen dat je verdrietig bent. En dat dat dan geloofwaardig moet blijven. Voor ons voelt dat heel onrealistisch en “één op één” aan. Maar net daarom was het een goed tegengewicht voor het authenticiteitsthema. En we vonden het ook gewoon leuk om nummers te maken die passen bij een Pinokkio-musical en daar ons eigen ding mee te doen. Geen typische cheesy Disneysongs, maar hiphop en punk. En zo te experimenteren met gezongen dialoog. Door een banale tekst op muziek te zetten en dan te kijken of je dat verkocht krijgt. Of is dat meteen heel “gemaakt”?’ 

‘Ik vraag me af of het ooit lukt om “je echte zelf” te zijn als er iemand bij is. Ik denk dat het verkorven is van zodra er andere mensen bij komen kijken’

De drie Peters

De keuze voor Pinokkio als hoofdfiguur is in dit hele authenticiteitsdebat natuurlijk niet verwonderlijk: met de pop die een echte jongen wil worden als hoofdfiguur van de musical, zit de zoektocht naar je echte zelf ook in de diepste laag van de voorstelling. Ik haal aan dat het lijkt alsof het worden van een real boy binnen de voorstelling niet enkel een verlangen, maar ook een angst lijkt in te houden, een angst om het te zijn. Want wat dan? ‘Dat klopt wel’, beaamt Robin. ‘Het staat altijd voorop dat Pinokkio aan het einde van de musical een echte jongen moet geworden zijn, maar is dat eigenlijk wel het beste? Was hij niet beter een pop gebleven?’ 

Zitten er leugens in de voorstelling?

‘Ik denk het niet! Daar blijven we echt van weg, van het liegen en de neus die gaat groeien, omdat we het net zo hard over dat echte willen hebben. Dus ik denk dat dit de eerste Pinokkio-musical is waarin Pinokkio niet liegt. Dat had in onze promotekst moeten staan.’

De keuze voor ‘boys’ in de titel en de ontsnappingspoging lijken ook aan Peter Pan te refereren.

‘Wel, er zit een scène in de voorstelling waarbij we Pinokkio vragen of hij zijn eigen boek eigenlijk wel gelezen heeft. Waarop Julien (Neyrinck, die Pinokkio speelt, red.) plots een dvd van Peter Pan bovenhaalt. Nu is Julien zowel op als naast de scène nogal onvoorspelbaar, dus we dachten dat hij over opgroeien ging beginnen, maar hij zegt gewoon: ‘Ik was in de tweedehandswinkel en heb de verkeerde dvd meegenomen.’ Dus ik ga in het midden laten of we vanavond aan Peter Pan gaan refereren of niet.’ (lacht)

Het is de tweede voorstelling die jullie maken als More Dogs. Is het een vervolg op jullie debuut Zeitgeber?

‘Zeitgeber ging over tijd. Wij moesten toen ook nog heel hard zoeken naar hoe wij als collectief werken, naar hoe we een werkmethode konden ontwikkelen waarbinnen we alle vijf pasten. Dat was niet evident, maar nu hadden we een beetje het cadeau – dat klinkt gek, maar toch – dat de pandemie losbrak net voor we gingen beginnen te repeteren. Daardoor waren we heel veel thuis en hadden we elk afzonderlijk al heel veel materiaal gemaakt voor de ‘meta-Pinokkio-musical’, nog voor we dat gingen samenleggen. Er was een iets meer gestructureerde manier van werken binnen de horizontale hiërarchie van ons collectief. En daarbij werkten we met Peter Seynaeve op regie en met Peter Spaepen op muziek, waarmee we een heel duidelijk klankbord hadden en constructief konden verder werken. Dus qua ontwikkelen van de werkmethode was het zeker een vervolg, inhoudelijk niet echt.’

Robin is hoorbaar blij als ik vraag of ze er naar uitkijken om in Antwerpen te spelen. Ze hebben er écht zin in. Als in Antwerpen opgeleide speler-makers kwamen ze onder de vleugels van het Nederlandse gezelschap Orkater terecht en konden ze al een dertigtal keer spelen in Nederland, maar nog maar één keer in België (in ccBe, dat ondertussen c o r s o heet, red.). ‘Het voelt echt als spelen voor een thuispubliek, ook al zijn we niet allemaal afkomstig uit Antwerpen. We kijken er zo naar uit om in Monty te spelen. En als mensen vragen waarom ze moeten komen kijken: voor de muziek van de voorstelling. Het is muziektheater in totaal niet-klassieke zin. Bij momenten is het echt een concert.’

‘Geen typische cheesy Disneysongs, maar hiphop en punk’

We ronden af. Robin zegt dat de file op de Brusselse ring is opgeklaard. Hij is er bijna. Ik zeg dat ik zaterdag zelf ook kom kijken. ‘Oh,’ zegt hij, ‘wel, het zou kunnen dat Pinokkio toch liegt hoor. Misschien liegt hij wel.’ Iedereen nog mee?

 

REAL BOYS van More Dogs speelt op vrijdag 10 en zaterdag 11 september om 20u30 in Monty

Tags: Ellis Meeusen, More Dogs, Orkater, Julien Neyrinck, Viktor De Greef, Elias Vandenbroucke, Robin Keyaert, Gode Kempen