het Theater Festival

Potente pennenstreken: recensie van het Juryrapport (2022)

do 08 sep 2022

Een vuurdoop was het zeker! Een nieuwbakken directeur, een jury met vakkennis maar grotendeels bestaande uit nieuwe gezichten, die dit jaar de handen in elkaar moesten slaan om het Juryrapport – voordien de Keuze genaamd – voor de 36ste editie van Het TheaterFestival te verzorgen. Het werd een dertien bladzijden tellend spektakel dat we met veel plezier hebben aanschouwd. 

Rune Wittouck en Jeroen Lemmens

Maandagochtend 5 september. De weeïge geur van anticipatie die theaterliefhebbers maar al te vertrouwd in de neusgaten ligt, vult de Gentse straten. Het TheaterFestival 2022 staat in de stijgers, de laatste voorbereidingen worden getroffen en ook bij de makers stijgt het stressniveau al gestaag. Ook wij van de TheaterFestivalRedactie komen voor het eerst samen. Eerste agendapunt: vechten om wie er hun licht mag laten schijnen op het Juryrapport (2022), meteen het eerste noemenswaardige evenement. Ondergetekenden waren de geluksvogels en doken er met veel branie in. Want geen theaterfestival zonder DE JURY, geen redactie zonder het Juryrapport

Uitdagende mix van slam en poetry

Onze redactie hield aan deze eerste demarche een uiterst positieve ervaring over. Bovenal blinkt deze literaire voorstelling uit in het ontbreken van toverpraat: helderheid en leesbaarheid typeren het Juryrapport dit jaar. De leden sparen hun kruit op om vervolgens op zorgvuldig gekozen momenten des te harder uit de hoek te komen. Eén zin steekt erbovenuit. In het zesde bedrijf, Radical Hope – Eye To Eye, mogen we genieten van deze prikkelende verwoording: ‘In hun modehappening slash occult ritueel slash filminstallatie versmelten queer erotiek en transhumane mensbeelden op een soundtrack van minimal techno.’ Het verrassend frisse gebruik van Engelse woorden en de opvallende cadans van de zin zorgen voor een welgekomen streep slam poetry, waardoor deze frase een absoluut hoogtepunt vormt in de voorstelling die DE JURY dit jaar verzorgde.

Wat opviel tijdens de redactievergadering waren de stevige discussies die we hadden over de aard van DE JURY’s ‘stevige discussies’. Is het allemaal rozengeur en maneschijn in dit Juryrapport (2022)? Boeiende materie. Het laat nog wat aan de verbeelding over, de waarheid ligt misschien in het midden.

Beckettiaanse vormentaal

Vormelijk is het Juryrapport een pareltje. De zeventien bedrijven – telkens bestaande uit drie à vier onderdelen – zijn in een uitgekiende montage gegoten. Hoewel er onderling van samenhang geen sprake lijkt, worden her en der, en van in het begin, toch subtiele intertekstuele verwijzingen doorheen de tekst gestrooid. De drie pagina’s vullende proloog sleept daarbij als eerste het publiek schijnbaar zonder moeite mee tot in het drama.

De minimalistisch omkaderde doch rijkelijk gevulde setting doet op de sterkste momenten zelfs denken aan de absurde en schier eindeloze klassieker Wachten op Godot. De mooie afweging van de stijlkeuzes ‘bold’ en ‘italics’ maakt dat ook de minder erudiete kijker aan zijn trekken komt – in een feilloos Nederlands, zoals we wel verwacht hadden van dit gezelschap. Eén puntje van kritiek: de uitlijning was dit jaar ontgoochelend. Waar de zeskoppige JURY in 2021 nog voor een stijlvol ‘uitvullen’ ging, koos het nu zevenkoppige ensemble voor een mager ‘links uitlijnen’. Gaat het hier om een stevig dramaturgisch statement om zich uit de traditie los te scheuren? Of is het, in de woorden van een redactielid, gewoonweg  ‘wansmakelijk en gratuit’? 

Er zijn grote stappen genomen sinds we hun vorig werk recenseerden. De castwissels hebben een interessante tendens op gang getrokken. We kijken uit naar wat DE JURY in haar volgende productie te bieden heeft.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: ,