het Theater Festival

Orakel Ans blikt vooruit: als je het napraten niet kan laten

di 08 sep 2020

Tijdens het TheaterFestival komen we voor het eerst sinds de coronacrisis opnieuw op grote schaal in contact met de podiumkunsten. Is onze beleving nu veranderd? Redactielid en orakel-in-bijberoep Ans Van Gasse laat haar licht schijnen op ‘het nieuwe normaal’.

Ans Van Gasse

Als je het napraten niet kan laten

Zoals we inmiddels – met dank aan Cathy Berckx – weten, lopen culturele ontmoetingen een zorgwekkend hoog risico. Want al die cultuurbezoekers, ze zitten vol met ideeën en meningen. Als ballonnetjes van een overenthousiaste kleuter wachten ze op het moment waarop ze zullen knappen, waarna een spervuur van indrukken en gedachten zich verspreidt over de ruimte.

In de volksmond noemen we dat: even napraten in de foyer, wijntje dabei. Maar precies dat napraten was volgens Cathy Berckx wat het theater zo gevaarlijker maakte. De cinema’s en de cafés mochten open, maar elkaar met theatrale ideeën kruisbestuiven, ho maar!

Toch hoeft het einde van de chaotische theaterfoyer niet het einde te betekenen van de nazit. Het geharrewar van klinkende glazen wijn wordt nu misschien wel in de vuilbak gegooid, maar kan plaats maken voor een vorm met wat meer structuur en mondmaskers. Zou het immers niet geweldig zijn om na elke voorstelling de kans te krijgen je gedachten niet alleen uit te spuwen, maar ze ook te ordenen? En daarbij misschien meer gericht je ziel te verrijken? Zou er geen schoonheid zitten in volgend scenario?

Je hebt net de voorstelling van je leven gezien. Geheel volgens de regels van de spanning heb je gehyperventileerd in je mondmasker, dat als een zakje lucht steeds opnieuw je eigen adem op je gezicht heeft gekatapulteerd. Door zo’n overdaad aan lucht en zuurstof bereik je een high. Je applaudisseert en blijft rustig zitten tot een vriendelijke baliemedewerker vooraan in de zaal de volgende mededeling doet:

‘Dames en heren, voor wie het nu welletjes is geweest: begeef u naar de linkerkant en recht naar huis, voor wie nog met een ei zit, volgt u mij naar de rechterkant. Daar kan u het leggen.’

Vervolgens volg je de baliemedewerker naar een gezellige overdekte subtropische patio, alwaar jij en de andere ei-leggers in groepen van tien wordt verdeeld. Daar zet je je neer, terwijl je wacht op een stagiair-dramaturg die al drie maanden uitkijkt naar dit moment. Die stelt je enkele vragen over de voorstelling. Daarna vul je een formulier in, waar je enkele persoonlijke gegevens invult. Uit deze antwoorden en gegevens kan de stagiair afleiden wat je zoekt in een avondje theater.

Nadien wordt er – blind date-gewijs – een gordijn opgetrokken. De stagiair heeft mensen met gelijkaardige of net tegenstrijdige opvattingen met elkaar gekoppeld. Mensen  worden gekoppeld aan mensen die graag een weerspiegeling van zichzelf te horen krijgen, enzovoort. Deze komen tegenover elkaar te zitten aan weerszijden van het gordijn. Wanneer dat wordt opgetrokken, sta je oog in oog met je ideale theaterpartner. 

De volgende theatervoorstelling die je bijwoont, nodig je deze partner uit. Die maakt dan deel uit van je bubbel en laat je toe om ongestoord en ongehinderd na te praten. Wanneer dit toch blijkt tegen te vallen, kan je opnieuw ingaan op het verzoek van de baliemedewerker aan het eind van de voorstelling. Een soort Theatertinder dus. 

Wat kies jij: ruziemaken of overeenkomen?

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: ,