het Theater Festival

Louis Vanhaverbeke over Kokokito

za 03 sep 2016

We zijn laat voor ons interview met Louis Vanhaverbeke. Niet 15u, maar 14u was de afspraak. We haasten ons, onze geest stapt sneller dan onze benen, bewust van het schrijnend gebrek aan professionaliteit. We naderen Bar Bidon, de hippe wielerkroeg in Gent. Louis zit op het terras. Hij is performer, danser, beeldend kunstenaar, muzikant, metro-rapper (dixit Evelyne Coussens), knutselaar. Kortweg, in het theatertelefoonboek vindt u hem onder ‘manusje-van-alles in de podiumkunsten’. Of in hippere termen: multi-artist. Tijdens ons gesprek komt Louis’ fascinatie voor de term ‘multi’ al gauw bovendrijven. Net als die voor de zintuigen. Ruiken we daar een interessante babbel? – Arno Boey en Daan Borloo

Kokokito_LouisVanhaverbeke_150801_JolienFagard_09

(c) Jolien Fagard

Op het TheaterFestival speelt Kokokito van Louis Vanhaverbeke in het Circuit X-programma. Een onderzoek naar taal, zo noemt Louis het zelf. Gemaakt door een jongeman die is opgevoed met popcultuur en toegang heeft tot veel verschillende media. Een jongeman die
daarna verzeild raakte in de kunst, een domein dat veel bezig is met schoonheid en esthetiek. 

Louis Vanhaverbeke: “Soms hoor je de onderverdeling ‘hoge en lage cultuur’. Ik vind het jammer dat we dit onderscheid maken en dat die beide categorieën een heel ander publiek aantrekken. Mijn ambitie ligt er in om minder toegankelijke thema’s in toegankelijke vormen te behandelen op het podium. Ik begrijp niet waarom elk popnummer over de liefde moet gaan en elk existentieel onderwerp ingewikkeld beschreven moet worden.”

Terwijl het gesprek vordert, laat Louis af en toe het woord ‘multi’ vallen. “Die term
komt hoe langer hoe meer voor. ‘Multi’ is echt hét woord van de afgelopen jaren. Het
is een symbool geworden voor de moderne maatschappij. Alles is multimediaal, multi –
cultureel, multidisciplinair… Mijn nieuwste voorstelling ging in première op Theater Aan
Zee en heet niet toevallig ook Multiverse.”

Louis’ universum laat zich niet begrenzen. In zijn evenwichtsoefening tussen de verschillende kunstdisciplines blijkt ook hij een kind te zijn van de multimaatschappij.
“De groeiende kruisbestuiving tussen verschillende media en kunsten is de voorbije jaren heel zichtbaar. Ik denk niet dat dit iets nieuws is. Het valt nu gewoon meer op door het gebruik van nieuwe technologieën. Kunstenaars denken nu eenmaal in verschillende zintuigen.”

(c) Sara Oyserman

(c) Sara Oyserman

Het moet gezegd, Louis’ zintuigen zijn bovengemiddeld ontwikkeld. Zijn woorden over de multi’s van deze wereld zijn nog niet goed droog, of hij ziet in de verte een rode Fiat Multipla voorbijrijden. Hij is zich zeer bewust van het omgevingsgeluid. Hij drinkt met een tederheid die enkel fijnproevers gegeven is.

“Ik kook wel graag, maar mijn smaak en reuk zijn niet zo ontwikkeld. Hoewel, misschien moet ik in mijn volgende voorstelling net op die zintuigen focussen (lacht). En tja, mijn gehoor… Tijdens mijn opleiding Beeldende Kunst aan Sint-Lucas werkte ik vaak rond geluid. Het is iets ruimtelijk. Geluid reist door de ruimte, net zoals ons lichaam. Ik vind dat aspect van geluid van essentieel belang in de beschrijving van muziek.”

Het antwoord op de vraag wat de meest bijzondere auditieve ervaring is van Louis, doet ons ons even verslikken in onze homemade ice-tea. “Eddy Wally tijdens de Gentse Student Kick-Off. Ik stond er met tranen in mijn ogen. The voice of Europe zong een nummer en ondertussen vlogen er studenten over het plein met een death ride. De impact van zijn nummer met de juichende massa had een erg fysieke impact op mij.”

“Een memorabele visuele ervaring benoemen, is niet zo moeilijk. Toen ik zestien was, zag ik voor het eerst een echte Jackson Pollock. Toen ik dat schilderij zag, moest ik even neerzitten: ik was helemaal van mijn melk. Ik begrijp nog steeds niet wat er toen gebeurd is.
En dat maakt niet zoveel uit. Het is magie. Ook Pollock had een multidisciplinaire manier van werken. Wanneer hij danste met zijn verf, was hij niet bezig met het beeld, maar met het gevoel, hij vroeg zich af hoe hij rond zijn doek moest bewegen.”

Zijn bewondering voor het gevoel dat verborgen ligt in het werk van Pollock brengt ons onmerkbaar bij Louis’ laatste zintuig: de tast. Iets wat hij opentrekt naar voelen in de breedste zin van het woord.

“Op jonge leeftijd, ik was twaalf denk ik, ben ik in elkaar geslagen door andere jongens. Dat heeft me sterk fysiek beïnvloed. Ik voelde die angst lichamelijk. Ik was bang, durfde niet meer naar buiten. Die angst nam mijn lichaam over, ik was me er heel bewust van. In de jaren nadien ben ik blijven zoeken naar hoe ik een lichaam kon zijn, in deze wereld, los van
angst, los van de greep van anderen.”

Na het gesprek bedankt Louis ons omdat we een uur te laat waren. “Terwijl jullie onderweg waren, heb ik eindelijk nog eens de tijd kunnen nemen om gewoon te kijken. Dat deed deugd.”

Kokokito 2 (c) Jolien Fagard

(c) Jolien Fagard

Tags: , , , ,