Ik vlieg er meteen in en vraag Judith wat het woord radicalisering voor haar betekent. “Dat is een heel moeilijke vraag,” antwoordt Judith.“Omdat ik er zelf niet helemaal uitkwam, heb ik die vraag ook aan andere mensen voorgelegd.” Op de blog van De Barbaren plaatste Judith een aantal audiofragmenten waarin ze mensen op straat vraagt wat radicalisering betekent. Een eenduidig antwoord op die vraag krijgt ze echter niet. De antwoorden lopen uiteen van “Het geloof misbruiken” over “Uitsluiten” tot “De zin voor nuance verliezen”. En de link met racisme en de radicale islam van de Syriestrijders, die wordt uiteraard ook snel gemaakt. Omdat Judith zelf niet meteen haar eigen standpunt durft prijsgeven, dring ik nog een keer aan. Judith: “Ik denk dat radicalisering betekent dat je op een extreme manier ergens naar kijkt. Maar helemaal zeker ben ik hier nog steeds niet over.”

Of Judith Sadettin radicaal vond in zijn voorstelling? “Jazeker. Je merk dat hij heel duidelijke keuzes heeft gemaakt. Alles bij hem vertrekt ook echt vanuit een noodzaak. Hij vertelt wat hij op dat moment wil vertellen, zonder een blad voor de mond te nemen. Hij geeft niet veel toe aan zijn publiek. Hij wil niet pleasen.” Vond ze hem een aangename man? “Ja, hoor. Door zo eerlijk te zijn, stelt hij zich ook kwetsbaar op. Dat kan ik erg op prijs stellen. Hij leek mij totaal niet arrogant, hoewel hij me soms ook wel beangstigde. Wat hij zei was allemaal heel waar. En de waarheid kan soms eng zijn. Maar ik heb na de voorstelling nog met Sadettin gesproken en toen was hij echt heel vriendelijk. Ons gesprek verliep echt goed. Hij kon me heel goed op mijn gemak stellen en nam veel tijd voor me. Dat was fijn.”

Toen ik een dag na Judith zelf naar de voorstelling ging kijken, bekroop er mij een vreemd gevoel. Hoewel er veel humor zit in De Radicalisering, had ik niet het gevoel dat ik mocht lachen. Sadettin benoemt al de humor in zijn voorstelling. Na elke Turkenmop die hij vertelt, zegt hij “grappig hè”, waardoor hij de aandacht vestigt op het onderliggend racisme van die mop. Ik wil weten of Judith wel veel gelachen heeft tijdens de voorstelling. “Jawel, maar ik begrijp wat je bedoelt. Je voelt toch ergens wel een soort schuldgevoel terwijl je zit te kijken naar dat stuk. Daardoor durf je niet te lachen. Of toch in elk geval niet voluit te lachen. Want het is natuurlijk wel ook een grappige voorstelling. Maar ik hou wel van die balans tussen humor en wrangheid.