Humans of TheaterFestival: Orlando Verde

vr 31 aug 2018

Het TheaterFestival bestaat niet enkel uit de voorstellingen die ’s avonds voor het grote publiek spelen, overdag werkt een groot team samen om dit mogelijk te maken. Ze hebben één ding met elkaar gemeen: een hart voort theater. Om u ook hier deel van uit te laten maken, stellen we elke dag iemand voor.

Lotte Ogiers

‘Ik sta aan het onthaal van deSingel,’ zegt Orlando Verde door mijn telefoon. ‘Ik ook,’ antwoord ik. Verder is er niemand anders. We beseffen dat er twee van moeten zijn. Dat er genoeg ruimte voorzien is om mensen te ontvangen.

Nadat we elkaar uiteindelijk gevonden hebben, praat ik met Orlando over zijn lopende masterclass theaterkritiek die hij in samenwerking met rekto:verso en Etcetera geeft tijdens Het TheaterFestival. Hij werkt zelf voor Kif Kif, een organisatie die de interculturele samenleving in al haar vormen aanmoedigt. Tijdens het festival schrijven ze met tien jonge mensen over de voorstellingen die ze samen gezien hebben. ‘De jongeren zijn een diverse groep die verbonden zijn door eenzelfde interesse. Er is al een common ground en dat is theater. Dat maakt het makke­lijker om elkaar te vinden in onze verschillende achtergronden. Dat is ook wat Sara (De Roo nvdr.) gisteren zei: ‘Wij vertegenwoordigen de onenigheid.’

De masterclass beoogt een nieuwe vorm van theaterkritiek. Eén die wil nadenken over hoe de samenleving in kunst verwerkt kan worden. ‘Het vertrekt vanuit de nood aan nieuwe critici. En eigenlijk is het ook een breder traject: het gaat niet alleen over nieuwe critici, maar ook hoe we over nieuwe ontwikkelingen kunnen spreken,’ zegt Orlando zelf.

Orlando kwam zeventien jaar geleden van Venezuela naar België. Na vier jaar in dit koude land kreeg hij zin om zelf films te maken. Hij begon zijn opleiding aan het deeltijds kunstonderwijs in Antwerpen en studeerde af met een film over hoe mensen kunnen samenwerken ondanks een verschillende achtergrond. Dit thema blijft hem in zijn Master Filmstudies en Visuele Cultuur achtervolgen. Ook nu nog. De identiteit van een maker, van een criticus, van iedereen die naar iets kijkt, is bepalend voor wat hem bijblijft. En toch voelt Orlando zich niet enkel ‘Venezolaan’ of ‘Belg’,
of ‘de Venezolaan die naar België is verhuisd’. Iemands identiteit is volgens hem altijd meervoudig. ‘In de ochtend ben ik een ding, ’s avonds iets anders,’ lacht hij. ‘Als we zeggen dat we vanuit onze identiteit spreken, dan is dat geen belemmering. Kunst is één van de grootste vormen van dialoog tussen mensen. Die dialoog mag niet eenzijdig zijn.’

Ik vraag hem naar welke voorstelling hij zelf het meest naar uitkijkt. Orlando twijfelt niet: Requiem pour L. ‘Die voorstelling belichaamt waar ik in geloof. De klassieke canon die uitgedaagd wordt. Die is niet bedoeld om zuiver te zijn. Het is magisch om te zien hoe barokke muziek met ritualistische muziek samenkomt, want dat is één van de tekorten in kunst: mensen die niet aangesproken worden. Laat ons samen een collectief vormen.’

Orlando denkt groots en ik loop de trap af. De ongemakkelijke treden zorgen ervoor dat ik amper vooruit kom. Misschien moeten we streven naar gebouwen met meer dan één onthaal. Kunnen we dingen als trappen vermijden, obstakels onderweg. Kunnen we kiezen voor een omweg, een gangetje tussendoor. Eender hoe. Overal welkom.

Tags: Humans of TheaterFestival, Lotte Ogiers