‘Horror is zo gruwelijk en toch wil je het graag zien. Dat leidt tot een bijzondere kijkervaring!’

vr 01 sep 2017

 

Lobke Leirens is een ware force of nature op een podium. Een hele transformatie van de introverte en verlegen Lobke uit het dagelijkse leven. Samen met Maxim Storms mag ze vanavond het TheaterFestival openen met Another one, geselecteerd voor Circuit X.

Lynn Elshof

Door de annulatie van Volpone mogen jullie vanavond extra keer opdraven in BRONKS. Zenuwachtig?

Ik weet eigenlijk niet zo goed wie er vanavond precies in de zaal zal zitten. Misschien is dat maar goed ook! (lacht) Natuurlijk is het erg leuk dat we op dit festival mogen spelen. Als je een voorstelling maakt, hoop je toch altijd dat die opgepikt wordt. In deze tijd is het echter niet langer evident om op meer dan drie locaties te spelen. Door de selectie voor Circuit X en de daaropvolgende tournee langs cultuurcentra, kunnen we met Another one hopelijk een breder publiek bereiken. Want of we nu op het TheaterFestival spelen of in een klein cc in een boerendorp: je wilt altijd dat je voorstelling er stààt.

Hoe kwam Another one tot stand?

Wanneer Maxim en ik een voorstelling maken, zoeken we altijd naar een eigen universum met zijn specifieke codes en systemen. Voor Another one hadden we besloten om iets te maken rond onze verzonnen oertijd. Maar in de eerste week van de repetities is dat idee van de oertijd eigenlijk meteen gesneuveld. (lacht) We voelden onmiddellijk een weerstand tegen de clichématige ondertoon die ‘de oertijd’ met zich mee kan brengen. Een primitieve, tribale oerdans op scène brengen, wilden we niet. Als tegenreactie ontwikkelden we vervolgens twee burgerlijke, stilgevallen figuren. Let op: dit neemt niet weg dat Another one een uiterst fysieke voorstelling is. Aan de hand van zelfverzonnen destructieve en masochistische rituelen zoeken beide figuren naar een staat om zichzelf en de ander te overstijgen.

Je bent een fysieke actrice. Gebruik je liever je lijf dan woorden?

Als ik zelf iets creëer, start ik altijd vanuit het beeldende. In de producties met Maxim vertrekken we van een ruim uitgangspunt en verliezen we ons daarna in de meest uiteenlopende improvisaties. Fysieke transformatie hoort bij ons werk. Met het gezelschap Kuiperskaai, waarbij ik ook speel, maken we steeds tekstvoorstellingen. Maar ook die voorstellingen zijn telkens erg fysiek. Als ik een tekst overbreng, heeft dat iets zeer lichamelijks: die woorden zitten in heel mijn lijf.

Je hebt een grote fascinatie voor gruwel en horror. Waar komt die vandaan?

Toen ik jonger was, ging ik met mijn zus naar de videotheek om horrorfilms te huren. Van mijn ouders mocht ik vaak niet meekijken, al deed ik dat stiekem natuurlijk toch. (lacht) Horror kijken is een soort voyeurisme. En tegelijk is het ook raar om naar een horrorfilm te willen kijken. Het is zo gruwelijk én toch wil je het zo graag zien. Dat leidt tot een bijzonder zintuigelijke kijkervaring. Dat gevoel probeer ik ook te vertalen naar het theater. Hoe lang kan je iets laten duren vooraleer het zijn hoogtepunt bereikt Dat soort zaken.

In Another one gaan fysiek geweld en absurde humor hand in hand.

Er kan zeker veel gelachen worden in onze voorstelling. Zeker door die twee absurde personages die we spelen. Het zijn erg onbeholpen figuren. Door onze fysieke speelstijl wordt dat vanzelf humoristisch. Al is het vooral een schrijnende humor. De personages ondergaan ook zeer pijnlijke dingen. Wat ze elkaar aandoen, is best wreed. Al doen ze dat eigenlijk met grote liefde, zorg en bereidwilligheid om samen naar iets anders te zoeken. Maar objectief gezien is wat ze doen natuurlijk absurd.

Je speelt vaak bijna monsterlijke creaturen. Je stage persona contrasteert sterk met de Lobke in het dagelijks leven.

Ik ben inderdaad helemaal anders in de rollen die ik speel. Maar op scène ben ik niet bewust bezig met dat contrast. Er is een fascinatie om iets nieuws naar buiten te brengen. Ik kies dan vaak voor een transformatie met groteske mimiek, uitzonderlijke kostuums, pruiken en schmink, waaronder Lobkes uiterlijk niet meer herkenbaar is. Maar ik hoop dat er een lijn te zien is in al die personages die ik speel. Een soort energie en overgave waarin ik doorzinder.

Tags: Circuit X, Another one, Lobke Leirens, Lynn Elshof