“Het is een oerinstinct om iets uit het niets te creëren”

Dag Geert, was je verrast dat je de Roel Verniers Prijs won?

Geert Belpaeme: Eigenlijk wel. Ik heb alle voorstellen van de andere makers gehoord en gezien. Ze waren heel uiteenlopend. Ik kon moeilijk inschatten welk project de jury er zou uitpikken. Zo verschillend, je kan dat bijna niet met elkaar vergelijken.

Wat heb jij vandaag voorgesteld?

Ik heb de danssolo voorgesteld die ik wil maken. Het is een filosofisch en choreografisch manifest. Het vertrekt vanuit een essay van Barnett Newman, The first man was an artist. Dat is een pleidooi voor het feit dat de mens via de taal de werkelijkheid creëert. In essentie is de mens dus een kunstenaar die aan betekenisloze ervaringen betekenis toekent.

De mens schept zelf. Ik ben al een tijdje met de solo bezig, samen met Mats Van Herreweghe. Wij onderzoeken wat die taal is waarmee we de werkelijkheid creëren. Het lijkt een oerinstinct om iets uit niets te maken. Daarnaast willen we vanuit beweging een nieuwe taal maken. Als mens kun je een lege ruimte binnenkomen, bewegen en daarmee iets communiceren. Met deze solo wil ik dat onderzoek op de spits drijven.

Een taal wordt gesproken door twee partijen. Hoe wil je het publiek jouw taal laten spreken?

In onze vorige voorstelling Sprachspiel zaten Mats en ik aan een tafeltje tegenover elkaar en probeerden met abstracte handelingen een conversatie te voeren. In deze solo is het de bedoeling dat we vanaf het begin communiceren met het publiek. Ik probeer heel erg een dialoog aan te gaan. Dat is het schone aan het theater. Je kunt samen een wereld scheppen.

Hoe zie je je voorstelling de komende maanden evolueren?

Ik ben er nu al een jaar mee bezig. Dat proces gaat gewoon verder. In april 2017 wil ik me volop op dit project en de repetities focussen. Eind juni mag ik iets presenteren op Expeditie Dansand! in Vrijstaat O. in Oostende; Ik wilde eigenlijk in oktober of november klaar zijn, maar aangezien ik door deze prijs mijn solo volgend jaar op het TheaterFestival mag presenteren, zal het iets vroeger moeten klaar zijn.

In de vernieuwde Roel Verniers Prijs is het de bedoeling dat de voorstellen gepitcht worden. Het concept ‘pitchen’ is niet onomstreden. Ans Van den Eede liet in een pittig opiniestuk reeds haar ongenoegen blijken en ook Yinka Kuitenbrouwer was geen fan van het idee. Hoe ervoer jij het?

Toen ik een voorstel indiende voor deze prijs, vond ik het zeer moeilijk om uit te leggen wat mijn materiaal juist inhieldt. Het is zo abstract. Ik heb voor mezelf beslist om niet te proberen flashy and cool te zijn in de pitch. We kregen elk twintig minuten. Ik heb zeven minuten gedanst, zodat ik vandaaruit kon toelichten waarnaar ik op zoek ben en waarin ik wil verdergaan. Ik vind het vooral een moeilijk woord, ‘pitchen’. Het roept meteen iets flitsend op. Je moet je project zo cool mogelijk voorstellen. Misschien moet er gewoon een andere naam komen.

Een idee?

(denkt na) Iets met ‘voorstel’ in. Je doet een voorstel en je hoopt dat iemand je voorstel wil opnemen, toch? Misschien dit: ‘Een voorstel tot een voorstelling’?