Een soep van Salomonsoordeel en een adembenemende speech

vr 09 sep 2022

Fatou Ka

Salomonsoordeel is de enige voorstelling op het festival die niet door de Vlaamse jury werd geselecteerd. We kregen de voorstelling van de Nederlandse jury. Ik had er nog nooit van gehoord. Toen ik de duur van de voorstelling te weten kwam, schrok ik enorm. Zijn wij nog in staat om ons drie uur te concentreren? ‘Het is een zeer interactieve voorstelling’, antwoordden mijn mede-redactieleden. Toch bleef ik sceptisch, maar ik las mij in in het onderwerp. Ilay den Boer, de regisseur, leidt ons doorheen de Nederlandse asielprocedure. Ik moet toegeven dat ik dat onderwerp het liefst vermijd; het is te pijnlijk. Al snel flitsen de beelden van Aylan door mijn hoofd, één van de vele kinderen die verdronken op weg naar Europa. De gedachte aan de overvolle vluchtelingenbootjes maakt me misselijk. 

Ik sluit de webpagina af, want het is 8 september 2022, 18:00 uur, tijd voor het moment suprême van de podiumkunsten. verschillende mensen vloeien binnen in het café van Kunstencentrum VIERNULVIER, sigaretten worden haastig opgerookt en een lange rij vormt zich aan de deuren van de theaterzaal. In die rij sta ik nog even te vloeken op mijn mailbox, want ik vind mijn QR-code niet meer terug, en zonder ticket mag ik niet naar binnen. Plots valt mijn frank – ik zocht bij de oude naam, nu is de Vooruit uiteraard VIERNULVIER, for God’s sake! Ik laat de QR-code scannen en begeef me door de gangen van het gebouw richting de zaal, die intussen goed vol zit. Als nieuweling in het theaterlandschap ben ik blij dat ik enkele gezichten herken. Na een mooie welkomstspeech van directrice Nora Mahammed en een heldere introductie van de selectie door jurylid Emily Kabongo, komt ook NVA-politicus Joachim Pohlmann aan het woord. En toen begon, zoals Mahammed het formuleerde, datgene waarvoor we waren gekomen: de States.

Mira Bryssinck brengt dit jaar de State of the Youth. Misschien heeft u de speech gehoord of gelezen. Bryssinck introduceert haar zelf bedachte term ‘burn-in’, waarmee ze mensen definieert die voortdurend op zoek gaan naar een plek, een ingang. Daaraan voegt ze toe dat vermommen soms een goede strategie kan zijn. Ik knik en glimlach een beetje. Haar spitsvondigheid maakt me verlegen. Bryssinck laat ons achter met een laatste parallel: 

‘Is er wel een discrepantie tussen mensen met een burn-out en mensen met een burn-in? We laten hen beiden over aan het lot van mens te zijn, we zeggen tegen beiden dat het systeem en de snelheid ervan niet aangepast kunnen worden.’

Mijn gedachten dwalen opnieuw naar Salomonsoordeel. Volgens mij vult deze voorstelling de speech van Mira Bryssinck goed aan. Ze brengt mensen samen en vraagt hen na te denken over het systeem dat we niet voldoende kennen maar wel mee bepalen. Door een samenhang te zien tussen onszelf en een ander kunnen we met mededogen kijken en onze cirkels vergroten. De voorstelling wordt soms zelfs in woonkamers gespeeld, voor toeschouwers met weinig tijd of publiek dat misschien zelfs kampt met een burn-out. Ik ben ondertussen al wat minder sceptisch over Salomonsoordeel. En ik ben dankbaar dat ik de tijd, ruimte en nodige QR-code vond om de States bij te wonen. Dankzij die toespraken voel ik mij, als nieuweling in ‘de sector’, al wat meer welkom. En daar ben ik dankbaar om – net zoals ik dankbaar ben dat jij, lezer, tot het einde van dit essay bent geraakt. Bedankt! 

Tags: State of the Youth, Fatou Ka, Salomonsoordeel