het Theater Festival

Een kwartiertje voor een droom

do 15 sep 2022

Gistermiddag vond in de opera van Gent de Roel Verniers Pitch 2022 plaats, met daaropvolgend de prijsuitreiking. Elk jaar worden deze pitches georganiseerd op Het TheaterFestival om de in 2011 overleden Vlaamse auteur en theaterliefhebber Roel Verniers te eren. Van de 55 makers die dit jaar deelnamen werden er acht geselecteerd om hun idee voor de jury te komen voorstellen. 

Isabeau Desmet en Charlotte Durnajkin

 

©NISRAN

 

Wie aan een jury denkt, krijgt waarschijnlijk spontaan klamme handjes en zenuwkriebels in de buik. In de wondermooie gangen van de opera komen we echter algauw tot rust bij het zien van de gouden kroonluchters. Het rode tapijt verzacht de stappen van toeschouwers die verwonderlijk om zich heen kijken. Dan komen we aan in de Lullyzaal. Kleine tafeltjes staan kriskras door elkaar. De jury, bestaande uit Kopano Maroga, Lieselotte Vaneeckhaute, Marika Ingels, Mira Bryssinck en Pascal Lervant, zit verspreid in de zaal. We gaan zitten aan een tafeltje helemaal vooraan. Het toeval wil dat we per ongeluk naast twee juryleden belanden. Mira Bryssinck begint vrolijk over haar jurk te babbelen. Of ze wat overdressed is? Nee hoor, wij voelen ons juist wat underdressed, dus geen zorgen. Met nieuwsgierige ogen onderzoeken we de zorgvuldig aangebrachte eyeliner van Kopano Maroga, wensend dat wij dat ook zouden kunnen. Het thema voor de dag is gezet: de moed hebben om jezelf te zijn. 

Om eerlijk te zijn dachten we dat onze aandachtsspanne op de proef zou worden gesteld als we vier uur aan een stuk aandachtig naar pitches zouden luisteren. Maar niets is minder waar: de ene na de andere kandidaat weet ons mee te nemen in hun verhaal. 

Moed op een minipodium 

Astrid Akay en Oscar Biou nemen ons mee met hun boot op de wateren van het kanaal dat als litteken de stad Brussel in tweeën splitst. Het kanaal wordt ‘the backstage of the city’. Ze banen zich een weg tegen de stroom in. Op de golven van liefde en conflict omarmen ze onderweg verschillende personages, ark van Noach-gewijs.

Maar wat betekent het om mens te zijn? Wat is ons doel als mens? Wat is het leven? Op deze vragen zoekt Rachid Laachir een antwoord. Wat is een mens zonder geloof, religie of afkomst? Wat blijft er dan nog over? Laachir vindt het antwoord in emotie. Maar een antwoord leidt altijd tot meer vragen. Wat zijn emoties en hoe werken ze? Tussen vragen en antwoorden is emotie een universele taal. 

Dat is een conclusie die ook de Russische Oxana Sankova bevestigt. In haar pitch emotioneert ze me met de zin: ‘Give us back our dead, I want to mourn them.’ Haar werk, Het gedichtje zonder held, is een oorlogsverhaal over een vlucht, een emotionele zoektocht van een vrouw die onderweg is. Maar in moed zit ook twijfel. ‘Ik dacht eerst te wachten om dit onderwerp te brengen tot ik er wat verder vanaf zou staan. Maar het zit in mij, dus ik moet het doen’, zegt Sankova.

‘Een ware ecologist omarmt viezigheid.’ Zo beginnen Egon Schoenlynck, Runa Robbroeckx en Lennert De Vroey hun pitch. Afval is deel van onze ecologie en ook ‘kak’ kan gebruikt worden om nieuwe dingen van te maken. In hun voorstelling gaan twintig personages met elkaar op date en babbelen alle kandidaten over… je raad het al. Om de ecologische lijn door te trekken, plannen ze te werken met herbruikte decorstukken. ‘Het ecologische thema is groots en uitdagend. Kak is toegankelijk’, klinkt het. Gegiechel in de zaal.

De volgende kandidaat krijgt het hele publiek echter met één zin stil. ‘Mijn eerste stuk dat ik voor publiek speelde, was in een schuilkelder. Mensen op dat moment aan het glimlachen krijgen, is pure magie.’ Nela Deleu stelt zichzelf voor als bruggenbouwer. Na zeventien keer te zijn verhuisd, moest ze iets doen met het gevoel van ‘nergens thuishoren’. Als een vogel op de vlucht en als Vlaming noemt Deleu haar stuk Flamingo. Ze wil er mensen mee uitnodigen tot conversatie. De voorstelling gaat over de intieme verhalen die ze zelf beleefd heeft.

Intimiteit neemt vele vormen aan. Bjorn Floréal geeft zich tijdens de pitch helemaal bloot. Floréal geeft ons een inkijk in een persoonlijk verleden dat helaas verweven is met drugs en de lichte en donkere kanten van verleiding. Maar Floréal is duidelijk geen slachtoffer en durft in de pitch de porno- en farmaindustrie in vraag te stellen. Floréal doorbreekt het taboe rond seksualiteit en intimiteit, en schuwt er niet van terug om de jury daarin te betrekken. ‘Dear judges, are you considering adopting me?’ vraagt Floréal openlijk. 

Ook Loucka Fiagan gooit censuur overboort. Met zijn voorstelling stelt hij de verborgen kanten van zichzelf in vraag. De ‘shadows’ in zichzelf vormen een rode draad doorheen zijn pitch. ‘In hoeverre censureer ik mezelf?’ vraagt hij zich af, ‘En hoe kan ik mijn onderdrukte zelf terugvinden?’ Met een combinatie van body research, tekst, muziek en beweging wil hij zijn zoektocht vormgeven.

Na lang stilzitten begin ik plots te hallucineren. Wandelt Andy Warhol daar nu het podium op? Jazeker. Levensecht. In de pitch van Lieselot Siddiki & Nona Demey Gallagher geeft Warhol meer uitleg over wie Valerie Solanas was voor hem. Deze ‘gevaarlijke’ feministe ondernam niet enkel een poging om Warhol te doden, ze schreef blijkbaar ook een zeer krachtig toneelstuk. Daarmee willen Siddiki en Gallagher aan de slag gaan. Tijdens de pitch van Up Your Ass wordt de jury een laatste keer uitgedaagd.

Hoe kwetsbaarheid een bron voor inspiratie kan zijn

Het vergt zoveel moed om ons als mens kwetsbaar op te stellen. Het is al moeilijk om kwetsbaar tegenover jezelf te zijn, laat staan tegenover een gevulde zaal, inclusief juryleden. Maar die moed bezat elke verhalenverteller die deze middag het podium op stapte. Je voelde hersenen kronkelen om met juiste woorden innerlijke verbeelding te beschrijven. In elk verhaal zat een eigenheid en een zoektocht, die bij sommigen al verder was afgelegd dan bij anderen. 

Er waren duidelijk enkele thema’s die leefden onder de kandidaten. Onderwerpen als ‘thuiskomen’ en ‘expressie’ kwamen tijdens de pitches steeds terug. Als we om ons heen keken, zagen we mensen die voor vooruitgang streden. Een schril contrast met het oude, weelderige gebouw dat de Opera van Gent is. 

En de winnaar is…

Na een paar spannende uren wachten was het dan zover. De winnaar van de Roel Verniers Prijs 2022 werd bekendgemaakt. De jury liet weten dat ze onder de indruk was van de openheid die de deelnemers toonden. Ze was het er unaniem over eens dat iedereen ontzettend veel talent heeft en de prijs verdiende. Doorheen de dag werd er zelfs al luidop gedagdroomd: ‘Wat als we nu de exuberante kroonluchters van het operagebouw zouden verkopen om al jullie projecten te financieren?’ En toch. Een winnaar moest gekozen worden. Bjorn Floréal mocht, overmand door emotie, de prijs uiteindelijk mee naar huis nemen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: , , ,