De Roel Verniers Prijs: and the winner is…

do 06 sep 2018

Het leven van een jonge theatermaker is niet gemakkelijk. Duiken, vliegen, rennen, vallen, opstaan en weer doorgaan in een niet aflatende malle­molen van subsidies, programmatoren en jawel: prijzen. Een van de meest prestigieuze prijzen voor jonge theatermakers is al jaar en dag de Roel Verniers Prijs. Waar die vroeger nog aan de beste CircuitX-voorstelling werd uitgereikt, dienen jonge makers nu met een ijzersterke pitch af te komen om kans te maken op de winst. Wederom de mallemolen op, dus? Of net dé kans om je dromen waar te maken?

Jonathan van der Horst

 

Na een fietstocht door het klamme Antwerpen strompel ik zwaar zwetend DE Studio binnen. Daar beland ik meteen tussen een pitch over de winkelketen ALDI en een ‘high quality pussy’ vogueing act. Dit wat absurde geheel wordt strak geleid door ex-Roel-Verniers-winnares Suzanne Grotenhuis, die na elke pitch vragen stelt en het publiek daar ook toe uitnodigt.

‘Suzanne had net een heel interessante openingsspeech’, zegt jurylid en artistiek coördinator van Productiehuis Theater Rotterdam Selm Wenselaers. ‘Ze zei dat het maken van een theatervoorstelling is als het oprichten van een klein bedrijf. Een pitch is daarin eigenlijk het verkopen van iets wat nog niet bestaat. Maar voor ons als jury is het natuurlijk wel belangrijk om ook een beetje door die businesskant heen te kijken en de kwetsbaarheid van de kunstenaar te blijven zien.’ Daar voegt hen nog aan toe: ‘Maar we zijn pas halverwege en ik heb toch al 3 sterretjes staan. Dus het zal nog moeilijk worden om een keuze te maken.’

Of Tijmen Govaerts en Tim Taveirne een van de gelukkigen zijn die zo’n sterretje van Selm op hun borst mogen plakken, zullen we helaas nooit weten. Ze zijn hier met een pitch voor hun voorstelling Stay, waarvoor ze hun eigen online chatgesprekken op sociale media als theatertekst gaan gebruiken. ‘Dingen die eigenlijk niet bedoeld zijn om uit te spreken, gaan wij dus uitspreken,’ roepen ze in koor.

 

Vincent Van Meenen: ‘De winnaar is net bekend gemaakt. Kijk maar in je mail.’

 

Waar zouden ze het prijzengeld voor willen gebruiken? ‘We willen graag met coaches en een scenograaf werken. Maar als je die mensen wilt engageren, wil je die ook wel gewoon kunnen betalen.’ En wat vinden ze ervan om voor dat geld een pitch te moeten houden? ‘Ik vind dat heel bizar,’ zegt Tim. ‘Ik denk ook dat je dat zo weinig mogelijk moet doen. Dat je eigenlijk niet moet pitchen. Ik heb ook niet het gevoel dat wij gepitched hebben.
Het was zo hakkelend.’ (lacht)

Op het moment dat Vincent van Meenen, die samen met Julien Neirynck het project ATHENS, A BELGIAN DIORAMA heeft voorgesteld, bij mij aanschuift voor een interview, gebeurt er iets vreemds. Terwijl boven de pitches nog in volle gang zijn, zegt Vincent: ‘De winnaar is net bekendgemaakt. Kijk maar in je mail.’ En warempel: Ik heb inderdaad een zeer officieel persbericht in mijn mailbox dat vermeldt dat Julien en Vincent de prijs net gewonnen hebben. Met overwinningsfoto en al.

 

 

Na heel wat heen en weer gebel en een halve hartaanval van zowel de festivaldirectrice als onze hoofdredacteur, blijkt het e-mailadres nep en de prijs op de foto niet meer dan een baksteen. De jongens hadden zichzelf zomaar even tot winnaar uitgeroepen. In een verklaring vertelt Vincent dat hun voorstelling de machtsposities binnen het culturele landschap in vraag stelt en dat ze met hun actie de machtspositie van het TheaterFestival als een van de meest prestigieuze presentatieplekken in dat landschap wilde ondervragen. En dat is gelukt. Dagblad De Morgen heeft vanochtend namelijk hun ‘fake’ persbericht overgenomen.

Maar daarna is het dan toch echt tijd voor de ‘officiële’ prijsuitreiking. Na een juryrapport van nog geen minuut staat winnares Emma Lesuis glunderend met een houten plakkaat (geen baksteen dus) tussen de andere deelnemers. En nog geen minuut later druk ik mijn microfoon onder haar neus. Als ik open met de uber clichématige vraag ‘hoe ze zich nu voelt?’, antwoordt ze verrassend genoeg met: ‘Nou ik voel me wel verheugd! Want ik vond het een hele leuke dag met al die pitches. Ik vond het heel leuk om te zien wat de anderen hebben gemaakt. Dan denk ik: mooi theater komt eraan.’

‘Ik wil graag een documentaire voorstelling maken’, vervolgt ze. ‘Een combinatie van beeld, woord en muziek. Mijn trigger daarvoor was dat mensen elkaar in de samenleving steeds minder lijken te begrijpen en de heftige discussies die daar dan uit volgen. Ik wilde terug gaan naar waar die gevoeligheid vandaan komt. Daarom ben ik begonnen in Suriname. Daar ben ik teruggegaan naar de plantage waar mijn voor-voor-voorouders als tot slaafgemaakte mensen moesten werken. Ik wil onderzoeken hoe die geschiedenis impact heeft op het hier en nu. Je gaat mee met mij op reis door mijn gedachten en zo probeer ik via een persoonlijk verhaal een breder maatschappelijk probleem aan te kaarten.’

Onderdeel van de prijs is dat Emma in 2019 met haar voorstelling op het TheaterFestival in Gent mag spelen. Iets om naar uit te kijken dus.

Tags: jonathan van der horst, Roel Verniers Prijs