het Theater Festival

De redactie in tijden van corona

do 10 sep 2020

Ieder jaar is er Het TheaterFestival. Ieder jaar is er dan ook de dagkrant, blog  en radio met interviews, essays en achtergrondinformatie over alles wat er op, voor, achter en naast het festival te beleven valt. Maar dit jaar is er ook corona. Dat maakt dit festivaljaar best bijzonder, ook voor onze redactie. Een blik achter de schermen op een redactie die achtervolgd wordt door een onzichtbaar monstertje.

Jasper Delva

Ik ben een onervaren rot in het vak van journalistiek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nog nooit de binnenkant van een redactie heb meegemaakt. Vraag me hoe een redactie eruit ziet en ik zal antwoorden met een beeld van journalisten die als gekken achter deadlines lopen, van krantenpapier dat in het wildeweg rondvliegt en als bij wonder toch nog op de stoep van haar lezers terecht komt. Ik moet altijd denken aan die serie The Newsroom van HBO, maar dat is waarschijnlijk een Amerikaanse over-romantisering.

Toch wou ik het best graag eens meemaken. Ik hou namelijk van gezellige drukte. Een beetje chaos kan in mijn ogen geen kwaad. Te veel structuur maakt me altijd een beetje zenuwachtig. Het is, denk ik, waarom ik meer van hedendaagse dans hou dan van klassiek ballet, al is dat waarschijnlijk ook een fout beeld dat in dat chaotische hoofdje van me zit.

Vorig week was het eindelijk zo ver: mijn allereerste redactie-ervaring. Mijn beeld is danig bijgesteld. Geen chaos, geen holderdebolder heen en weer geloop van journalisten die nog snel iets willen aanpassen voor het starten van de persen. Het is hier heel gestructureerd, net zoals de rest van het festival. “Hoe komt dat dan?”, hoor ik je vragen. Een onzichtbaar monstertje genaamd corona is de dader. En om dat monstertje in de hand te houden, is er wel wat structuur nodig.

Binnenkomen doen we altijd in dezelfde richting, idem wanneer we naar het toilet gaan. Dat zeggen de pijlen op de grond. Ook gaan lunchen gebeurt volgens de richting van de klok. Bovendien zijn er geen gezellig grote landschapsbureaus die ik altijd associeer met redacties. Neen, iedereen mooi op zijn of haar eilandje, op anderhalve meter van elkaar. Het doet me denken aan studeren in de bibliotheek, maar dan met mondmasker uiteraard. Allemaal stilletjes en braaf met de oortjes in of koptelefoon op. En vooral alles op tijd doorsturen naar meester Filip, want hij moet natuurlijk nog kunnen nalezen.

Toch heeft dit alles ook iets leuks. Het voelt alsof er een onverwachte voorstelling werd toegevoegd aan het festivalprogramma. Het leven zoals het is, met onszelf, corona en alle regeltjes in de hoofdrol. Zeg nu zelf, als je een zoveelste keer iemand ziet terugkeren naar zijn of haar tafel omdat dat mondmasker niet mee is, dan kan je niet anders dan lachen. 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: