het Theater Festival

De audio-archeologie van Nástio Mosquito

wo 11 sep 2019

Computerachtige stemmen uit een opgegraven verleden: tijdens het TheaterFestival en nog lang daarna loopt aan de ingang van Vooruit een audio-installatie van de Angolese kunstenaar Nástio Mosquito: No.One.Gives.A.Mosquito’s.Ass.About.Embrace

Simon J. Bellens

Achter de verticale gele strepen op de ramen bij de inkomhal van Vooruit, zowaar vlakbij het redactielokaal van deze krant, biedt de installatieruimte naast een heleboel merkwaardige stemmen ook de uitzonderlijke gelegenheid om de redactie dagelijks voor u, liefste lezer, te zien zwoegen.

Op een opgehangen papiertje lees ik dat graafwerkers tijdens de renovatiewerken van Vooruit in deze vroegere Snoepwinkel oude geluidsopnamen ontdekten. Het zijn gesprekken met Vooruit-bezoekers die door de tand des tijds flink vervormd zouden zijn. Nástio Mosquito nam deze archeologische vondst onder handen en doopte hen No.One.Gives.A.Mosquito’s.Ass.About.Embrace. 

Ik zit neer in een van de twee stoelen, zet de koptelefoon op en neem een gebroken stukje chocolade dat klaar ligt op een lage ronde tafel. Een vrouw die een beetje computerachtig klinkt, vertelt dat ze zich van zichzelf vervreemd voelt en dat er een tijd was waarin ze haar lichaam en wie ze was verachtte. ‘Ik hoop dat mijn kinderen geen leven lang bezig zullen zijn met aan witte mensen te bewijzen dat ze waarde hebben’, zegt ze, waarna reggaemuziek inzet, haar ‘gids uit die donkere periode’.

‘Welcome to Embrace’, heet een nog verfomfaaider stem de luisteraar welkom. ‘We vonden deze opnames’, legt hij uit, ‘tijdens de renovatiewerken van Vooruit. Ze klinken shit, maar de inhoud is rijk. Enjoy streams of consciousness in favour of lived life.’

In een rieten mand wachten nog twee bananen om gepeld te worden en zes wijnglazen rusten omgekeerd op een servette. Er is geen wijn, maar wel een gevulde waterkan. Achter me voel ik hoe de spanning in het redactielokaal toeneemt. De deadline van deze krant komt dichterbij.

Een vrouw verloor haar droom om professioneel basketbalspeler te worden, maar is niet nostalgisch van aard. Iemand was als kind geobsedeerd om ‘een belangrijk persoon te zijn’. Buiten zie ik hoe het binnenregent bij een balkon waarvan de ramen openstaan. Een zilvergrijze Renault Scenic parkeert en een moeder en dochter laden aarden fruitschalen uit de koffer. Een oude man in een erg korte oranje short wandelt met hiking stokken voorbij. De redactie wenkt me weer naar binnen, ze vragen zich af waar mijn stuk blijft. Dat hebt u nochtans net hier kunnen lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tags: ,