COLUMN: Wel ja, mensen.

za 04 sep 2021

Mona Thijs

Vroeger stond er op mijn nachtkastje een houten tand. Hij was hol vanbinnen, zodat ik er mijn melktandjes in kon bewaren, en hij had een blauw hoedje als deksel. In de nerven van het hout had ik eens een gezicht ontwaard, met nogal droeve ogen. Sinds die ontdekking werd de tand mijn gesprekspartner voor het slapengaan. Ik vertelde hem de moppen die ik op de speelplaats niet had durven te vertellen. Wanneer ik de seksrubriek in de Joepie las, bedekte ik de tand met een zakdoek, zodat ik zijn respect niet zou verliezen.

 In zijn voorstelling The History of Korean Western Theatre wordt theatermaker Jaha Koo vergezeld door een zingende origamikikker en een rijstkoker, die het publiek over de geschiedenis van het Zuid-Koreaanse theater vertelt. Jaha gaat met het apparaat in gesprek alsof het een oude vriendin is.

In een interview met Jaha vraag ik hem waarom hij voorwerpen kiest als zijn tegenspelers. ‘Ik had iets nodig dat me als performer zou helpen’, antwoordt hij. ‘Waarom koos je dan niet voor menselijke acteurs?’ vraag ik. ‘Euhm,’ stamelt hij, terwijl hij aan zijn neus krabt, ‘wel ja, mensen.’ 

Ik denk terug aan mijn tand, aan alle verhalen die we deelden in het donker, aan de manier waarop Jaha de origamikikker aaide, aan de groene papieren kikkerrug die levensecht glimde in het felle theaterlicht.

 Na Jaha’s voorstelling bestel ik een drankje in de theaterfoyer. Er komt een vrouw naar me toe, die ik ken van een schrijfworkshop lang geleden. Ze steekt een monoloog af over de meerlagigheid die ze heeft gelezen in de origamikikker en over de intertekstualiteit in Jaha’s anekdotes. Ik probeer ook iets te zeggen, maar ze lijkt me niet te horen. Wel ja, mensen. 

Soms heb je gewoon behoefte aan iets als een houten tand, iets dat net groot genoeg is om de woorden te bewaren waar mensen geen plek voor lijken te hebben.

Tags: Mona Thijs, Jaha Koo, The History of Korean Western Theatre