het Theater Festival

COLUMN: De dramaturgie van de menselijkheid

do 02 sep 2021

In de bunker van DE SINGEL viel het plots allemaal stil. En toch gaat het nét dan verder.

Ans Van Gasse

Woensdagmiddag 1 september. Ik sta in een stil gangetje in de benedenverdieping van DE SINGEL. Mijn gsm ligt op een vensterbank en staat op luidspreker terwijl ik Jan Martens interview over zijn State of the Union, die hij vandaag ten berde brengt in de blauwe zaal. De gsm van collega-redacteur Dagmar ligt ernaast en legt het gesprek vast. Ik stel een vraag, volgens mij de meest intelligente, spitsvondige die ik heb opgeschreven. Een tuut. En Jan valt weg. Of ik val weg. Het is immers de architecturale bunker van DE SINGEL waar het bereik niet zo super is, zeg ik lachend wanneer hij me vijf minuten later terugbelt. 

 

Woensdagavond 1 september. Samen met vier andere redactieleden kijk ik naar een doorloop van Wachten op Godot van Olympique Dramatique. De voorstelling werkt met microfoons waarvan het geluid in een koptelefoon naar je oren reist. Ik hoor even hoe Tom Van Dyck zijn stem in een luchtbel lijkt te zitten en merk dat hij aan zijn nek prutst. De microfoon zit los. Zijn tegenspeler, Tom Dewispelaere, neemt zijn gezicht vast in een beweging die even teder als ingestudeerd lijkt. Hij prutst de klever van zijn eigen microfoontje los en hangt in één bijzonder intiem moment, dat helemaal samenvalt met de tekst die ze zeggen, de microfoon van zijn mede-acteur opnieuw vast. Het is alsof het lot ermee gemoeid is.

Kurt Van der Elst

Het TheaterFestival drijft op techniek en planning. Microfoons nemen onze interviews op, ondersteunen acteurs in grote, holle zalen en laten toe in deze chaotische bijenkorf snel te communiceren door een telefoontje. En dan valt het soms allemaal weg. Wanneer mijn bereik tekortschiet, merk ik dat ik niet meer in mijn rol als interviewer zit, en dat Jan voor mij niet meer enkel die grote kunstenaar is. We gniffelen om het ongemak en spreken elkaar familiair aan over de dikke muren van DE SINGEL, alvorens ons gesprek te hervatten.

‘Wanneer de techniek wegvalt, is er ruimte voor de dramaturgie van de menselijkheid’

Hervatten. Of verder gaan. Wachten op Godot lijkt me plots veel diepzinniger. Ik ben ineens helemaal verwonderd aan het kijken. Naar twee figuren die wachten op hun verlosser, maar ook naar twee spelers die elkaar graag zien. Fictie en feit komen plots over elkaar heen te liggen. ‘Dan zie je toch wat voor rasacteurs ze zijn, dat ze dat zó oplossen’, glimlacht een redactielid. Maar volgens mij zie je vooral plots wat er gebeurt wanneer alle ankers wegzakken. Rasacteurs, of vrienden die elkaar uit de nood helpen. Door te lullen over Godot, onder andere. 

 

Wanneer de structuur of de techniek wegvalt, moeten we niet hervatten maar openen. Naar de nieuwe dramaturgie die plots komt bovendrijven. De dramaturgie van de menselijkheid. Van de kunstenaars die plots levende wezens worden. Van de verbinding die we plots in elkaar kunnen vinden. Van de imperfectie die alles plots tot leven wekt. Niks valt stil, want we kunnen gezapig volharden in ons mens-zijn.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: