het Theater Festival

COLUMN: Het is een beetje cliché van mij

wo 14 sep 2022

Ans Van Gasse

‘Het is een beetje cliché,’ verontschuldigt ze zich, ‘maar om een antwoord op je vraag te geven…’

Aan de lijn is Nastaran Razawi Khorasani, die ik interview voor haar fantastisch mooie en allebehalve clichématige voorstelling Songs for no one. Ze antwoordt op mijn laatste vraag van het interview, en die is misschien zelf ook maar cliché en nietszeggend.

Een redacteur van deze waanzinnige TheaterFestivalkrant sabbelt enkele nagels af in een verwoede zoektocht naar een onderwerp voor een column. ‘Ja, maar alles wat ik kan bedenken is zo cliché!’ We halen begripvol onze schouders op en brainstormen verder. Het cliché is een hobbel in de weg waar we met grote bogen omheen lopen.

Toen ik klein was, was ik verliefd op het cliché. Wanneer iets in mijn leven precies liep zoals ik het ooit in een film had gezien, was ik ervan overtuigd dat één of andere goddelijke macht hun goedkeuring over mijn leven liet schijnen. In een daad van allesomvattende liefde goot die mijn leven in een efficiënte vertelling. Het was één van de vele manieren waarop ondergetekende zich voortdurend inbeeldde het hoofdpersonage in een televisieprogramma te zijn al vond ik dat helemaal niet zo eng als in The Truman Show.

Mijn liefde was nochtans niet zonder gevaar. Door een korte obsessieperiode met verhalen over weeskinderen begon ik mijn goddelijke macht kwalijk te nemen dat mijn ouders nog niet uit de show geschreven waren. Ik zag Annie, toverde mee met Harry Potter en las Oliver Twist. De mogelijkheden van een narratief interessanter leven zonder liefhebbende ouders leken plots zonneklaar. 

Gelukkig groeide ik uit mijn obsessie. Ik leerde zoals alle grote mensen het cliché te zien als een te mijden obstakel en ik loop er in soepele bogen omheen wanneer het kan. Maar o wee wanneer het om de hoek komt loeren dan ren ik er in dikke, hoekige en oninteressante stappen omheen totdat ik in een doodlopend straatje sta zonder enig overblijvend idee.

Tijdens mijn opleiding aan het RITCS sprak een docent me aan terwijl ik zo’n nutteloze omweg aan het uitdokteren was. Hij keek diep in mijn ogen en sprak met zachte stem: ‘Clichés zijn cliché om een reden. Soms werkt je verhaal gewoon zo.’

And that truth set me free. Een oudermoordenaar hoef ik zeker niet meer opnieuw te worden, maar misschien schuilt er schoonheid in blij zijn wanneer de zon net achter de heuvel daalt, roodgloeiend, wanneer de arm van je geliefde net op je schouder ligt. Of kan ik net sneller zeggen wat ik te zeggen heb als alles precies loopt zoals het lijkt te horen. Op de koop toe ben ik in mijn beste teksten vaak een cliché van mezelf: ik poneer altijd dat alle grote kunst gewoon over mensen gaat. Wie me vaak leest, rolt daardoor vast eens met de ogen. Misschien is het cliché soms ook een kindse blik op de wereld en mag ik die af en toe wél op mijn neusje zetten. Misschien is dat een beetje cliché van mij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tags: