Buildings of TheaterFestival: Monty

vr 07 sep 2018

Het theater behoeft niet enkel acteurs en publiek, maar ook een plek om te bestaan. Kruislings doorheen de grootstad Antwerpen zetten enkele theaterhuizen de komende weken hun deuren wagenwijd open. Verborgen parels met dikwijls een rijke geschiedenis die niet moeten onderdoen voor de creaties die ze huisvesten. Iedere twee dagen zetten we daarom een gebouw in de kijker.

Vandaag: Monty

 

 

Van parochianen, filmfreaks en concertgangers tot jazzgenieën en theatericonen zoals Romeo Castellucci of Marina Abramovic: door de jaren heen is het welgekende pand in de Montigny­straat uitgegroeid tot een ware culturele trekpleister. Aanvankelijk werd het pand in de Montigny­straat bezet door Antwààrpse parochianen. Zoals het goede parochianen betaamt, organiseerden ze allerlei gemeenschapsactiviteiten in parochiezaal ‘De Grot’ waaronder filmvertoningen. En zo luidden de gelovige Antwerpenaren onbewust het cinefiele tijdperk in van de Monty, waarbij filmliefhebbers zich schuifelend een weg baanden naar de ticketing booth in de inkomhal. Die inkomhal zag er trouwens precies hetzelfde uit als nu, op uitzondering van de blauwe verflaag. Cinema Monty was een druk bezochte buurtcinema, geleid en opgericht door cinefiele heren die ook wel gekend staan voor de oprichting van een andere welbekende stadscinema: Cinema Cartoons. Toen de oprichters voor de moeilijke beslissing stonden om één van hun buurtcinema’s te sluiten, kozen de heren ervoor om het pand in de Kaasrui te redden. Zo stopte het Cinema Monty-avontuur definitief in 1982.

Een jaar lang was er nauwelijks sprake van passage. Zo nu en dan stond er een verloren filmziel verward aan de inkom te dralen, op andere momenten kwamen er dan weer potentiële kopers langs om een kijkje te nemen. Tot het moment aanbrak waarop een jonge, maar gedreven muziekfanaat het verlaten filmmekka ontdekte. Founding Monty Father Denis Van Laeken was meteen verk(n)ocht. Het pand was dé perfecte plek om zijn natte muziekdromen waar te maken. De ex-Radio Centraler wou het pand namelijk omtoveren tot een muziekoord waar de alternative scene of de nog te ontdekken muziekbands hun opwachting konden maken. En zo begonnen schuifelende muziekliefhebbers de inkomhal en zaal van de Monty langzaamaan in te palmen.

Helaas doorprikte de realiteit de muziek­dromen. De moeizame muziekonderhandelingen en de armzalige staat van het gebouw eisten na verloop van tijd hun tol. Zoals elke gedreven founding father en opgeleide elektronica­technicus, dacht Van Laeken niet aan opgeven. Integendeel, samen met bereidwillige zielen nam hij de technische gebreken van de Monty onder handen. Buiten de klus- en concerturen kon eender wie beroep doen op de infrastructuur, het deed aldus dienst als een multifunctioneel te huren pand. En zo brak de dag aan dat Jan Fabre kwam aankloppen omdat hij een repetitieruimte nodig had. Het bezoek van Fabre is onopzettelijk een mijlpijl in de geschiedenis van het kunstencentrum: niet langer deed de alombekende puntzaal nog dienst als concertruimte, maar het transformeerde langzaamaan in dé tentoonstellingsruimte voor inventieve theatermakers. Zeker toen Van Laeken in 1985 vzw Monty oprichtte, kreeg het pand een duidelijke missie: ‘In art we trust’.

Vandaag de dag is het Antwerpse kunstencentrum zowel een thuishaven voor mensen die willen kijken als voor mensen die willen produceren. Met initiatieven zoals het Schrijversgevang en de Montignards toont de Monty aan dat we moeten investeren in en vertrouwen moeten koesteren in jonge makers. Daarop kan ik alleen concluderen: ‘In Monty we trust!’

Liessa Huyskens

 

Tags: Liessa Huyskens, Monty