POST MORTEM: EEN HERDENKING 

De dood lijkt overal aanwezig te zijn, al voelen zij die sterven steeds vaker ver weg. Het nieuwste printnummer van rekto:verso volgt de dood vanaf het begin van de ontbinding tot het verdwijnen van de laatste herinnering, en daar voorbij. We nodigen onze lezers uit om met ons mee te spoken door een post mortem wereld, waar ze necrokapitalistische onthullingen, vormen van wedergeboorte, de ruïnes van onze toekomst, hoe je kan communiceren met de doden, en meer kunnen ontdekken.

De auteurs in dit nummer willen de dood niet langer ontzien, en haar in al haar facetten beschouwen. Alle bijdragen vormen de neerslag van een caleidoscopische, culturele autopsie; van het Griekse woord voor ‘het met eigen ogen zien.’ Wat opvalt in al die lijk(be)schouwingen is de scheppende blik van de levenden, die via verhalen, rituelen, harde onderzoeksjournalistiek of state-of-the-art technologieën de doden (opnieuw) een stem willen geven.

Wat zich opdringt in bijna alle hierna volgende, cultuurkritische meditaties over de dood, is de levendige drang tot het scheppen van een gemeenschap. De weg naar het leven na de dood wordt dikwijls voorgesteld als oversteekplaats waar je, mits de juiste begeleiding, kunt waden naar de overkant. De auteurs in dit nummer stellen zich op als psychopompos: ‘geleiders van de zielen’ die je langs en over die stroom varen, die je gidsen door het dodenrijk, meestal met de belofte om ook weer terug te keren.

We verklaren dit tijdschrift dood en organiseren een publieke herdenking voor onze lezers. Mats Vandroogenbroeck geeft een herdenkingsspeech. Enkele auteurs brengen nadien een laatste groet aan hun artikel, waarna we jullie uitnodigen aan de koffietafel om samen rond een tas koffie en een belegde pistolet te discussiëren over het leven van dit nummer na de dood.