Gaat de theaterkritiek van tegenwoordig nog wel genoeg over theater? Steeds meer lijken critici allerhande voorstellingen tegen een ideologische lat te leggen. Het einde van alle artistieke nuance of het begin van een nieuw maatschappelijk bewustzijn? Op het TheaterFestival schuiven we de gesprekstafels uit en leggen we de kritiek zelf op de rooster.
Afgelopen seizoen struikelden verschillende kritieken op voorstellingen over (schijnbaar?) buiten-artistieke aspecten, van het vrouwbeeld in Risjaar Drei tot koloniale schema’s in Het leven en de werken van Leopold II.
Zegt dat iets over een zekere ‘ideologisering’ of ‘politisering’ van kritiek, ten koste van de puur artistieke lezing van voorstellingen als autonome kunstwerken? Of heeft die ideologiekritiek er altijd al ingezeten, en zijn gewoon de thema’s veranderd?
Gaat het om toevallige stemmen, of om een diepere trend? Hebben we het louter over de tijdschriften, van de #MeToo-beeldrubriek van Etcetera tot de ‘tweede lezing’ in het dekoloniseringsnummer van rekto:verso, of werkt een en ander ook door in de mainstream media? Past deze verschuiving in een bredere generatiewissel of maatschappelijke kanteling?
Zowel Anoek Nuyens als Erwin Jans , twee stemmen uit heel verschillende hoeken, agendeerden deze kwestie al publiek, maar ook aan de toog worden er gesprekken over gevoerd. Wordt de vrijheid van kunst beknibbeld door de kritiek of wordt hier net een boeiende nieuwe richting aangeboord?
Op Het TheaterFestival willen Etcetera, Kif Kif en rekto:verso het er samen met jou over hebben!
OP HET PROGRAMMA
KOM JE OOK?
Kritiek op kritiek is gratis, maar inschrijven via de ticketlink is verplicht vóór 6 september.