het Theater Festival

A Way of Seeing – Jezebel

vr 11 sep 2020

John Berger legt in ‘Ways of Seeing’ bloot dat het waar en wanneer we iets zien van invloed is op wat we zien. Voor het TheaterFestival bezoekt Rita Hoofwijk, zelf kunstenaar en verbonden aan SoAP Maastricht, vijf voorstellingen samen met een andere bezoeker en diens manier van kijken. Ze schrijft niet over de voorstelling zelf, wel over een deel van de context van het theaterbezoek.

Vandaag: Jezebel van Cherish Menzo / Frascati Producties


Het wordt krap. Mijn trein heeft vertraging en ik ga later aankomen dan gepland. Te laat, om er zoals bij mijn afgelopen theaterbezoeken in het kader van A Way of Seeing ruim op voorhand te kunnen zijn. Als ik vanaf het station (op hoog tempo) naar het theater wandel, denk ik aan de gesprekken die ik vandaag gevoerd heb. Ze gingen over mijn eigen werk, dat zich doorgaans niet in het theater afspeelt, alhoewel het zich soms wel ‘voorstelling’ laat noemen. 

Als ik aankom bij BRONKS gaan de eerste bezoekers al naar binnen. Het is nog warm buiten. Er staat een groep mensen voor de ingang. Het heeft iets feestelijks. De meesten lijken (extra) aandacht te hebben besteed aan hun voorkomen vanavond. Velen dragen iets van kleur. 

Ik ben te laat om nog een van mijn mede-bezoekers te kunnen observeren en te vergezellen, of misschien is mijn hoofd nog wat vol om goed te kunnen luisteren. Ik besluit vandaag alleen te kijken. Hoe voel ik mij? Wat weet ik al? Ik heb een beetje honger en ben met mijn gedachten nog ergens anders. Ik heb niet zo’n zin om collega’s tegen te komen en bewust wacht ik een eindje van de groep vandaan om naar binnen te mogen. Ik heb speciaal verzocht over Jezebel te mogen schrijven, omdat ik het graag wil zien. Het was uitverkocht. Meer mensen willen het graag zien. Ik heb een interview met Cherish gelezen en ook een recensie over de voorstelling, maar dat is al even geleden. Ik weet dat het een solo is.

Het is iets na achten. Achter een ander redactielid aan, loop ik als laatst de zaal binnen. Bij de ingang tuurt een medewerker met me naar een lege plaats. Die zijn er genoeg, maar we zoeken er één zonder publiek aan weerskanten. Rechts bovenin blijken er nog een paar plekken vrij en onverwacht tref ik daar ook twee vrienden. Het wordt toch nog een gezamenlijk theaterbezoek. Door de speakers klinkt een opgenomen stem die ons in het Engels welkom heet en informatie geeft over de coronarichtlijnen. Dan wordt het donker.

– Ik zie Jezebel

Ze had een mooie manier van buigen. Ongehaast, alsof ze de tijd wilde nemen terug te kijken. Zoals ik als laatste bezoeker naar binnen ging, zo sta ik ook als één van de laatste weer buiten. Veel anderen zijn al vertrokken, maar ik zie nog een paar vrienden en collega’s staan. Het is niet erg meer. Onze gedachten zijn bij hetzelfde. Mezelf kom ik tegen in de spiegel op de toiletten. Mijn ogen zien er wat klein uit boven het zwarte mondmasker. Ik ben moe, maar tegelijkertijd voel ik me energiek. In mijn hoofd herhaalt zich een melodie uit de voorstelling. Het lichaam heeft zin om te bewegen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: , , ,