het Theater Festival

(a) BAD WRITER (to a) BEST FRIEND

do 09 sep 2021

Karin Jonkers

 

Lieve Musia / Dag Musia / Beste Musia 

Een maand geleden stonden we tot in een gat in de nacht te dansen in een afgelegen loods. Onderweg reed ik met mijn fiets in de tramsporen en viel genadeloos met mijn gezicht op de grond. Jij hielp mij toen recht. Omdat ik te veel zin had in het al veel te lang uitgesteld plezier, reden we argeloos verder, jij met een blik vol medelijden, ik met een wondje op mijn wang. Het laatste bericht dat ik je stuurde was een lang bericht om je een gelukkige verjaardag te wensen. Zoals altijd bij onze berichten is het melig. Je staat in mijn telefoon als ‘Musia’, met de emoji van het non-binair elfje erachter.

Het volgende bericht dat ik je stuur is een droge vragenlijst over De zaak Shell, de voorstelling waarin jij de slotmonoloog verzorgt. ‘Een interview voor Studio Speelhuis, de podcast van de redactie van het TheaterFestival’, zeg ik. En jij wenst mij proficiat omdat het cool is dat ik daaraan mag meewerken. Ik wens jou proficiat omdat het cool is dat jij op het TheaterFestival mag staan, en we lachen. We zijn beide te bescheiden. Je zegt dat je de vragen zult bekijken. Tot ik een antwoord terug krijg, herlees ik steeds de vragen. 

Ik beeld me in op welke manier je ze gaat beantwoorden. Ik stel me jou voor aan je fornuis met een pan bakbananen die je voor ons maakt terwijl je ratelt over de klimaatcrisis. Ik stel me voor hoe je ’s ochtends bij mij aankomt voor koffie en zegt dat je er de hele tijd over hebt nagedacht, wie zou ik voor de rechter slepen? er zijn zoveel opties, er zijn zoveel slechte meneren!. Ik stel me jou voor, in je kleurrijke kledij, terwijl je aan je ringen friemelt, zoals je doet als je zenuwachtig bent. Elke kamer waar jij binnenkomt wordt contourloos zacht, als een botertje boven een gasvuur, maar dat kan ik niet schrijven. 

Ik lees de vragen nog eens. Ze lijken zo koelbloedig vergeleken met alle andere berichten. ‘Zoals de klimaatcrisis’, zou je zeggen, als ik jou zou vertellen hoe moeilijk ik het vind om mijn beste vriendin op een waardige manier te interviewen, op een waardige manier neer te schrijven. ‘Zoals de klimaatcrisis: zo onpersoonlijk en toch zo dichtbij.’ Ik zou vragen of dat on the record mag. Ik zou zeggen dat het een hele coole quote is, past perfect binnen het concept, en jij zou trots glimlachen. Ik weet dat ik jou niets verschuldigd ben, geen sorry voor alle keren dat ik bij jou heb gehuild, geen goed artikel voor alle keren dat we samen dansten en ik me mooier voelde dan ooit. Maar ik geef je een lijst vragen nog voordat ik ik jou een verjaardagscadeau kan geven. 

Want eigenlijk interviewen we elkaar elke dag. Vragen elkaar hoe het gaat. Waar we zitten. Hoe de liefde verloopt. Of we dit album al hebben gehoord, dat boek al hebben gelezen. Ik voel mij een jaloers lief, alsof ik je niet kan delen met een anonieme lezer. Je bent te echt, Musia Non-binair Elfje, je bent te echt. Boven het papier waar ik notities van ons gesprek op schrijf, zet ik in drukletters ‘bad writer, best friend’. Het is een coole band name, toch? “Bad writer, best friend: vanavond in TRIX!” Maar het gaat niet over mij.  Hoe zou jij je band noemen, Musia? 

Maria de Cort

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google's reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

Tags: , ,