2015 – Minske Moltzen — Hunter

di 08 sep 2015

Voor het zesde jaar op rij organiseert fABULEUS De Barbaren. Zes jongeren werden aan het begin van de zomer gekoppeld aan één van de voorstellingen op Het Theaterfestival. Hun missie: word hier en nu verliefd. Voor de één eindigt het in een ontmoeting. Voor de ander in een vers voetspoor.

Minske Moltzen

Ik hield als kind een dagboek bij waar ik dagelijks iets in schreef. Geen grote geheimen maar onnozele anekdotes. Ik deed een poging om elke dag uit mijn leven te onthouden en al mijn herinneringen te koesteren. Later kwam natuurlijk het besef dat zoiets gewoonweg onmogelijk is. Ik moest vrede sluiten met het feit dat we ons niet alles kunnen herinneren. Dikwijls is het vooral een gevoel dat achterblijft.

Ik heb mij deze zomer verdiept in de voorstelling Hunter van choreografe Meg Stuart. Toen ik de korte inhoud las, was ik onmiddellijk verkocht. Ik voelde me geïntrigeerd, alsof er meteen een soort klik was. Wat mij enorm fascineerde, was de vraag waaruit Meg Stuart is vertrokken: welke sporen en invloeden hebben mij gevormd als mens?

Dit zette me meteen aan het denken. Welke sporen en invloeden hebben mij gevormd als jongvolwassene? Hoe heeft dit mijn leven beïnvloed? Wat zouden andere mensen hierop antwoorden? Ik werd hier onwaarschijnlijk nieuwsgierig van, dus gaf ik mezelf de opdracht om in contact te komen met mensen, van allerlei leeftijden. Ik ging op zoektocht naar antwoorden en op jacht naar herinneringen.

Het begon op de trein. Mijn wagon zat vol oma’s en krijsende kleuters onderweg naar de zoo van Antwerpen. Ik probeerde een gesprek met hen aan te knopen en merkte al gauw dat niet iedereen evenveel goesting had om zijn levensverhalen te delen met een wildvreemd, nieuwsgierig meisje in de trein. Nu, ja ik kon hen geen ongelijk geven. Mijn onderzoek was iets heel persoonlijks. Gelukkig is het toch gelukt om heel wat onderzoek te verrichten. Zo kwam ik in contact met een oud vrouwtje uit West-Vlaanderen. Zij verloor haar vader op zeer jonge leeftijd en moest snel volwassen worden. Sinds de dood van haar vader begon ze veel meer zaken te relativeren en leerde ze beseffen dat je van élke dag moet genieten. Er is geen garantie voor de toekomst. Vervolgens kwam ik ook in contact met twee Turkse zussen uit Gent. Allebei op school gepest. Er werd gelachen met hun taal. Dit heeft hun tienerjaren sterk beïnvloed. Ze werden onzekerder en durfden niet meer participeren tijdens klasgesprekken. Het heeft hun persoonlijkheid en karakter vervormd. Dit waren voor mij de meest aangrijpende verhalen van die dag.

Het verleden is een deel van hun leven geworden en daar werd ik écht stil van. Het is gek om even stil te staan bij het feit dat wij, als mens eerder negatieve zaken zullen onthouden en vertellen dan positieve. Het onderwerp heeft me geprikkeld. Ik ben geconfronteerd geweest met zaken waar ik anders geen beeld van zou kunnen vormen.

Tegelijkertijd realiseerde ik me, dat ik omgekeerd in elkaar zit. Misschien probeer ik voornamelijk alle goede momenten te koesteren en wou ik dat als kind neerschrijven in mijn dagboek? Zodat deze zeker niet verloren gaan? Ik hecht veel belang aan het maken van herinneringen. Want als je er later wil hebben, moet je er nu maken. Ik wil later echt het gevoel hebben dat ik heb geleefd. Dat ik alles heb kunnen doen want ik wou doen, of toch tot zover dat mogelijk is.

Vanavond is het dan eindelijk zover. Hier heb ik toch wel even naar toegeleefd. Ondanks het feit dat ik de voorstelling nog niet heb gezien, ben ik er écht van overtuigd dat het iets uniek wordt. Dit moet je zonder twijfel gezien hebben. Je weet dus waar je moet zijn vanavond.

En niet vergeten, wie herinneringen heeft, leeft!

www.barbaren.tumblr.com

Tags: De Barbaren, Hunter, Minske Moltzen