2015 – Ianthe Sollie — AH/HA

do 10 sep 2015

Voor het zesde jaar op rij organiseert fABULEUS De Barbaren. Zes jongeren werden aan het begin van de zomer gekoppeld aan één van de voorstellingen op Het Theaterfestival. Hun missie: word hier en nu verliefd. Voor de één eindigt het in een ontmoeting. Voor de ander in een vers voetspoor.

Welkom! Ik glimlach u welkom in mijn verhaal.

Ik glimlach, grijns, grinnik, schater en lach veel, dat is mijn ding. Ideaal, want Lisbeth Gruwez onderzoekt in haar voorstelling de relatie tussen de lach en het lichaam. Vermits ik de opdracht kreeg om zo obsessief mogelijk verliefd op haar en AH/HA te worden, deed ik dat dus ook.
Zo besloot ik op een dag mijn lach in kaart te brengen. Het blijkt dat ik uit enthousiasme altijd heel gênant luid lach. Ook een brede grijns van opluchting ontketent vaak een hoop vreemde blikken van toevallige voorbijgangers. In een sociaal moment ontsnapt er wel eens een meisjesachtige grinnik uit mijn mond, terwijl een plotselinge haat me overhaalt tot een echte fake-lach. Soms glimlach ik wat ongemakkelijk om me heen, maar een bijna identieke plooiing van mijn mondhoeken kan ook veel liefde bevatten. Om genante mopjes kan ik schateren en ik lijk een heks wanneer ik lach om mijn eigen plagerijen. Dat wist ik niet. Nooit eerder stond ik stil bij dit aspect van mezelf zijn.
Wat zo persoonlijk is, blijkt tegelijkertijd even universeel.
Gisteren schuifelde ik wat vooruit in de straten van Brussel-Noord. Ik passeerde een paar duiven en een hoopje onbekenden in een park. Je weet wel, dat tentenkamp dat onlangs uit de grond verrees naast het station. Het leek even alsof vele voorbijschuifelaars, maar evenzeer de snelwandelaars, hoopten dat deze vreemde wezens naast de tenten onbekend bleven. In ieder geval keek niemand hen aan. Toen was er een kind. Zo verwonderd als een kind kon zijn, liep het heel voorzichtig op de duiven af. Toen was er een vader. Het kind riep enthousiast en net iets te luid: “Papa!” en iets voor mij onverstaanbaars alsof het zijn ontdekkingen wou delen. De duiven schrokken en vlogen weg. Ik glimlachte en de papa lachte terug. Dat moment maakte mijn dag goed. Interessant hoe mensen nooit vergeten te lachen, zelfs niet in donkere tijden.
Ironisch genoeg kwam ik halverwege mijn Barbaarse zoektocht in erg treurige dagen terecht. Terwijl ik tijdens de begrafenis heel erg veel zin had om mijn gevoelens de vrije loop te laten, heb ik die dag geen traan gelaten.
We lachten, als een gedeelde steun en als een kans om even op adem te komen.
Later zocht ik nog een moment om alles van me los te lachen. Lachyoga, heette mijn therapie. Dat gaat zo:
Stap 1: Zoek een rustige plek.
Stap 2: Adem diep in en uit.
Stap 3: Ontspan en verwarm je spieren met wat yoga-oefeningen.
Stap 4: Zet je in een open kleermakerszithouding.
Stap 5: Lach. Heel lang. Heel erg lang. Blijf lachen.
Wanneer u dit stappenplan elke ochtend uitvoert nadat u zopas ontwaakte uit uw meest fantastische dromen, en dit minstens een uur lang volhoudt, zou u er gelukkiger van worden. Lachen is dus effectief gezond heb ik ontdekt. Veel geluk er mee!

PS: Wat ik verder met deze onderzoeksresultaten ga aanvangen, weet ik nog niet. Een ding is wel zeker: mijn grote slag zal ik nog slaan. Wie laatst lacht best lacht, zeker?

www.barbaren.tumblr.com

Tags: De Barbaren, AH/HA, Ianthe Sollie